Een nieuwe maand vraagt voor mij natuurlijk om een nieuwe hardloopwedstrijd. Een maand geen medaille is een mislukte challenge 😉 En met het EK atletiek in Amsterdam op dit moment, was de Brooks 10K natuurlijk een run die ik niet mocht overslaan!

Griep

Het was nog even spannend of ik gisteren wel aan de start zou staan. Ik schreef vorige week al over mijn verkoudheid die me al twee dagen terroriseerde. Helaas werd die verkoudheid een griepje en lag ik dinsdag mooi op bed. Keelpijn, hoofdpijn, snot, extreem moe en enorm beroerd. Gelukkig voelde ik me eind van de week al stukken beter, maar de verkoudheid en vermoeidheid bleef. En dus stond ik gisteren aan de start met een verstopte neus en een ietwat moeizaam lichaam.

Natuurlijk mag je op dagen als deze ook best even zeuren over het weer. Het was namelijk extreem warm! Bloedhitte om het maar kort en krachtig te zeggen. De zon scheen hartstikke fel en er stond maar weinig wind. Ik heb wel eens beter hardloop weer gehad. En dat gevoel werd tijdens de race ook nog eens bevestigd. Mijn lijf was nog niet helemaal fit en al helemaal niet opgewassen tegen die hitte. Het werd een zwaar parcours voor mij en (naar vermoeden) mijn slechtste tijd ooit!

Hitte!

Het parcours was  overigens wel echt het tofste parcours dat ik ooit gelopen heb. Dwars door de binnenstad van Amsterdam! Over de Albert Cuyp Markt, langs de Amstel en de grachten. door het Vondelpark en de finish onder het Rijks Museum door. Ontzettend gaaf! Overal stonden mensen aan te moedigen en de sfeer was enorm goed. Maar die hitte…!

Een vriendinnetje van mij stond na ongeveer 4 kilometer langs de route en zij zei al dat er mensen voorbij liepen op dat punt, die eruit zagen alsof ze er al 10 kilometer op hadden zitten. Iedereen deed een jasje uit! Toen we eenmaal in het Vondelpark liepen zag je mensen ook echt inkakken. En dat is precies wat er met mij gebeurde. Na 8 kilometer kreeg ik kippenvel over mijn hele lijf en wist ik dat ik rustig aan zou moeten doen. Mijn hoofd bleef maar zeggen ‘het is nog maar 2 kilometer, doorzetten!’ terwijl ik aan mijn lijf voelde dat ik die 2 kilometer niet zou halen als ik niet even rustig aan zou doen….

Dan maar geen PR!

En dus heb ik voor het eerst dit jaar een stuk gewandeld tijdens een hardloopwedstrijd. WAT ZEG JE??!! Tja, ik heb gewandeld! Puur omdat ik anders bang was de finish niet te halen. Ik was helemaal op! Achteraf voelde ik me natuurlijk hartstikke stom over het wandelen, maar las ik ook dat er aardig wat mensen onwel waren geworden door de hitte. Er staan nog wel meer runs op mijn lijstje dit jaar, dus stiekem ben ik misschien toch wel blij dat ik heb geluisterd naar mijn lijf. Dan maar geen PR! Het biertje achteraf smaakte er niet minder om in ieder geval 😉

Wat mijn tijd is blijft nog even een verrassing. Mijn Strava crashte onderweg en mijn uitslag kan ik niet terug vinden via Le Champion… Nog even geduld dus. De tijd zal vandaag of morgen wel in mijn mailbox binnenkomen. Hoe goed of slecht ik het heb gedaan gisteren blijft dus nog even gissen, maar één ding is zeker! Die zevende medaille hangt aan de muur! En ik ben er trots op!

Mijn volgende run wordt de Dam tot Damloop. Ben jij er ook bij? Eens kijken of we weer een PR kunnen lopen tegen die tijd 😉

Brooks 10K