Afgelopen week werd ik gebeld door een journaliste van Sanoma. Zij is bezig met een artikel over challengen voor het blad LiefLijf, dat binnenkort als bijlage verschijnt bij de Flair, Viva, Margriet en Libelle. En tja, zo zei ze, dan kom je al snel uit bij jullie! Niet zo gek eigenlijk, want toen ik even snel terugrekende kwam ik er plots achter dat het komende 1 april alweer 4 jaar geleden is dat ik mijn aller eerste blog plaatste! De tijd is gevlogen! En het is toch wel echt stoer om te zeggen dat wij, Marijke en ik, onszelf dus inderdaad challenge experts mogen noemen. We hebben alles meegemaakt, pieken en dalen, overwinnen en falen. Maar volgens mij hebben we bovenal geleerd, na 4 jaar onszelf uitdagen, dat wij ook maar mensen zijn. Waar al deze ‘prachtig doordachte’ teksten zomaar ineens vandaan komen? Nou eigenlijk werd dit getriggert door een van de vragen tijdens dit interview: al dat challengen, is het ooit ook genoeg?
Perfectie
Tja, is het ooit genoeg? Ben je ooit volmaakt? Volgens mij niet! Ik geloof namelijk niet dat er zoiets bestaat als ‘af zijn’. Dat zou betekenen dat je nooit meer iets hoeft te veranderen aan jezelf en dat je perfect bent. Maar wat is dan perfect? En wie bepaalt dat?
Okee genoeg filosofisch gelul! Wat dit was niet een blog bedoelt om in te gaan op de perfectie van het leven en de mens, maar juist een blog om te vertellen waarom ik zoveel waarde hecht aan het challengen. En waarom ik het al 4 jaar met zo veel plezier doe!
Om te beginnen zal ik je een kleine profielschets geven van mijn persoonlijkheid. Veel mensen zullen mijn omschrijven als iemand met een ijzeren discipline. Iemand die nooit opgeeft en iemand die graag wint. Dat klinkt natuurlijk als een fantastische persoonlijkheid, maar ik kan je beloven dat het ook keerzijden heeft. Wat er in mijn hoofd gebeurt, dag in dag uit, is namelijk het volgende: mijn hoofd gaat snel, heel snel. En dus ontstaan er iedere dag wel 20 ideeën die ik graag tot uitvoering zou willen brengen. Ik ben nogal impulsief, enthousiast en niet zo goed in het inschatten hoeveel tijd bepaalde dingen kosten. Doordat ik dus 20 keer per dag heel enthousiast wordt van dingen die ik bedenk en in mijn impulsiviteit niet nadenk over de tijd, gevolgen en al die andere dingen die ik dus ook nog wilde doen, hoopt al dat enthousiasme zich op. Tel dat op bij die discipline en doorzettingsvermogen. Weet je wat je dan krijgt? Iemand die een bodemloze put heeft aan dingen die ze wil doen, maar die (logisch) niet de energie heeft om dat allemaal te kunnen doen. Klinkt niet zo fantastisch meer he?
De aard van het beestje
Is dat dan vermoeiend? Ja enorm! En niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om me heen. Want hoewel zij iedere keer denken dat ze me nu wel kennen en dat ik wel heb geleerd van wat ik heb meegemaakt, bieden in het verleden behaalde rendementen bij mij noooooooit garantie voor de toekomst! Ik weet bijvoorbeeld nog precies het moment waarop ik mijn moeder vertelde dat ik de Kilimanjaro ging beklimmen (want ook daar heb ik in een opwelling ja tegen gezegd). Ik geloof dat ze bijna van d’r stoel viel van ongeloof. Zij kent mij misschien wel het allerbeste van alle personen in de wereld, maar zelfs hier kon ik haar weer verbazen. Ik had weer iets bedacht, waarvan zij het überhaupt nooit had kunnen bedenken. En wat ik eenmaal in mijn hoofd heb gehaald… dat doe ik ook! Dat is nou eenmaal de aard van het beestje!
En nu terug naar dat challengen. Want ik hoor je bijna denken, is dat challengen dan niet juist een trigger om nog meer te doen? Nee hoor! Want de afgelopen 4 jaar heb ik voor mezelf iets gevonden om de dingen in perspectief te zien. In het begin was 52Challenge iets om me iedere week uit te dagen (als je het hebt over veel doen…). Inmiddels is het veel meer bedoelt om grotere doelen te bereiken aan de hand van kleinere challenges. Neem nou mijn halve marathon. Als dat 1 doel op zichzelf was, dan zou ik gek worden als ik er nog 51 had van dat kaliber. Dat is niet mogelijk! En daarom werk ik er iedere week een klein beetje naar toe. Dat zorgt ervoor dat ik overzicht heb in mijn hoofd, toch dingen kan blijven doen waar ik enthousiast van word en mezelf niet zomaar voorbij ren. Noem het een manier om dat beestje voldoende te voeden maar toch te kunnen temmen. En als je in kleine stapjes (of challenges) richting dat doel gaat, is de kans van slagen nog veel groter ook! Win win dus! Dus om nog een antwoord te geven op de vraag ‘is het ooit genoeg?’, nee… ik denk het eigenlijk niet nee! 🙂
En nu jij? Wat is jouw grote doel waar je naartoe gaat challengen?
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
