Als je mij 106 weken geleden had verteld dat 52 Challenge er zo uit had gezien zoals het nu is, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Toen we 104 challenges en 106 weken geleden begonnen, was het ’t doel van Nadja, Lotte en mij om er een project van één jaar van te maken. Nu, ruim twee jaar later kan ik er niet meer mee stoppen. De challenge-gekte is erin geslopen bij mij en ik kan me simpelweg niet voorstellen dat ik er niet mee door zou gaan. 52 Challenge is a way of life!

Schrijven werkt heerlijk

Het heeft me de afgelopen twee jaar enorm veel gebracht! En hoe cliche het ook mag zijn, ben ik dit jaar geëindigd op een punt dat ik niet anders kan dan doorgaan. Ik heb een burn out en dat is volgens mijn psychologe Barbara het punt waarop ik keuzes moet maken in mijn leven. Waar ga ik mee door en wat kan ik laten voor wat het is? Waar haal ik mijn energie uit en wat kost me juist bergen met energie? Een vraag die ik kreeg van mensen om me heen was, moet je niet eens wat minder gaan bloggen dan? Ik was heel blij dat ook Barbara al heel snel tot de conclusie kwam dat de oplossing niet zat in het wegnemen van mijn werk en mijn blog. Want dat zijn juist de twee dingen waar ik enorm dol op ben en energie uit haal!

Natuurlijk komt dat door het schrijven, want schrijven dat werkt heerlijk. In twee jaar tijd heb ik zo ongeveer alle grenzen van taboe ver overschreden. Ik schreef over diaree tijdens het hardlopen, over afvallen, mijn uitgavenpatroon en natuurlijk over mijn burn out. Dat schrijven doe ik niet omdat ik graag wil dat mensen medelijden met me hebben. Het schrijven werkt juist als een soort afweermechanisme. Het van je af gooien!

Vol overgave

Het doel van 52 Challenge is natuurlijk om een jaar lang aan jezelf te werken. De punten aanpakken waar jij zelf van vindt dat ze aangepakt moeten worden. En het is geen medicijn. Sterker nog, een jaar lang de discipline opbrengen is vreselijk moeilijk. Laatst zei iemand het nog tegen me: ‘iedere week jezelf een challenge opleggen is ook wel iets van jezelf vragen natuurlijk. Jezelf nooit een week rust geven of de kans om te falen. Zou het je geen rust geven om te stoppen met het challengen?’ En ik snap deze reactie heel goed. Want het lijkt misschien ook heel veel om een jaar lang non stop aan jezelf te werken. Maar dat is het niet. Niet iedere week vraag je van jezelf om bergen te beklimmen. We hebben ook wel eens weken dat we lekker rustig aan doen. En dat schrijven, dat maakt het voor mij dat ik iedere challenge, hoe klein of hoe groot ook, vol overgave doe. Zodra ik het op papier heb gezet, is het namelijk de wereld in. Van mijn hart en out in the open. En dat geeft zo’n heerlijk opgelucht gevoel!

In de begin periode van 52 Challenge vroegen mensen me vaak wat mijn challenge van die week was. Inmiddels vragen mensen hoe het is afgelopen met challenges. Of ik ze nog steeds volhoudt. En natuurlijk heb ik niet al mijn 104 challenges volgehouden, maar de totale hoeveelheid heeft me wel een ander mens gemaakt. Ik ben doel bewuster en gedrevener. En ja, misschien heeft dat me ook tot de persoon gemaakt die zichzelf nu voorbij is gelopen. Maar anderzijds was ik altijd al een streber en een doordouwer, dus ik denk dat die burn out er misschien toch wel was gekomen op een goed moment. Alleen komt het nu eigenlijk (heel krom gezegd) op het juiste moment.

Mijn draai aan 52 Challenge

Na twee jaar challengen ben ik namelijk wel redelijk uitgechallenged. Na 104 uitdagingen kan ik echt niets nieuws meer bedenken om mezelf nog een jaar lang iedere week te pushen. Ik zou natuurlijk van de afgelopen twee jaar de challenges kunnen pakken die ik niet heb volgehouden en die ik wel vol had willen houden, maar dat is natuurlijk ook niet echt waar dit project over gaat. En daarom heb ik besloten om het komende jaar een draai te gaan geven aan mijn 52 Challenge jaar.

Komend jaar ga ik niet iedere week een challenge doen, maar kies ik iedere maand een grotere uitdaging. Iets wat belangrijk is in mijn leven en iets wat mijn volle aandacht verdient. Uiteindelijk zijn 12 maanden ook weer 52 weken en, naar wat ik verwacht, ga ik in de komende 52 weken meer bergen verzetten dan ik in de afgelopen 104 weken heb gedaan.

Voor nu ligt mijn focus op het overwinnen van mijn burn out. Maar ook mijn lichaam komt aan bod. Waar mijn challenge daarna over zal gaan, dat weet ik nog niet. Dat zien we vanzelf wel. Nu eerst maar weer eens met mijn neus vooruit zien te komen. En dat schrijven, dat blijf ik natuurlijk lekker doen. De meeste taboes heb ik inmiddels wel doorbroken, dus het kan zomaar zijn dat jullie mij komend jaar van een hele pure kant gaan zien. Het is tijd voor Esther 2.0!