Het afgelopen jaar heb ik niet echt geluk gehad wat betreft hardloopwedstrijden. Na We Own The Night in 2014 heb ik zelfs geen ene run meer gelopen. En dat terwijl ik toch aardig wat op de planning had staan. Laat het me even opsommen voor je: De Damloop van 2014, de Hale Marathon van Amsterdam 2014, de Zevenheuvelenloop van 2014 en We Own The Night 2015. Voor al deze evenementen had ik een startbewijs in mijn bezit, maar mijn gezondheid liet het afweten. Blessures! Damn wat haat ik ze.

Moraal van dit verhaal

Moraal van dit verhaal is (want ja, ieder verhaal heeft een moraal) dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Net voor de Damloop vorig jaar was het namelijk extreem heet. Omdat ik helemaal in mijn trainingselement was, vond ik het zonde om te stoppen met rennen om te drinken. Het gevolg: ik heb mijn eigen spieren uitgedroogd met alle gevolgen van dien! Maanden heeft het me gekost waarin ik niet mocht rennen en hockeyen. Frus-tre-rend! Zowel de Damloop, Hale Marathon en de Zevenheuvelenloop gingen pardoes aan mijn neus voorbij. Al dat trainen voor niks, noppes, nada!

Ik vrat mezelf helemaal op vanbinnen! Dus toen ik eindelijk weer wat mocht gaan doen zou het verstandig geweest zijn als ik dat extreem rustig opgebouwd zou hebben. Als ik ook maar iets van mijn eigen moraal had geleerd tenminste… Maar zo slim bleek ik toen nog niet. Ik ben namelijk een dame van het stellen van doelen. Hoe hoger de lat, hoe beter. En dus had ik bedacht dat ik in mei wel weer 10 kilometer zou kunnen lopen samen met het 52Challenge team! Leuk bedacht, maar mijn lichaam dacht daar anders over. En dus rende ik mezelf van de ene blessure in de andere en kon ik mij opnieuw melden bij de fysiotherapeut. Opnieuw een hardloopverbod!

Een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen

Gelukkig stoot een ezel zich geen twee drie keer aan dezelfde steen! En ook ik leek nu dan toch iets geleerd te hebben van mijn fouten. Toen het eindelijk weer kon, ben ik het voor de verandering eens rustig op gaan bouwen. Maar ja, omdat deze freak nou eenmaal een lat nodig heeft om te kunnen presteren, besloot ik dat ik me wel in zou kunnen schrijven voor een wat bescheidenere race. Niet direct een Damloop, maar wellicht een halve Damloop. En dan heeeel misschien een paar maandjes daarna die Zevenheuvelen…

Een ticket is snel gekocht (en uit ervaring weet ik inmiddels dat ze ook snel weer verkocht zijn als het niet zou lukken) en dus bestelde ik tickets voor de Damloop by Night en de Zevenheuvelenloop. Een doel om voor te trainen en nog geruime tijd om dat te doen. Een kind kon de was doen! Maar overmoedige Esther zou zichzelf niet zijn, als zij zich weer vanalles op de hals zou halen! Je voelt het al aankomen… een nieuwe blessure!

Murphy’s law

Een iets te enthousiast lesje bootcamp zorgde ervoor dat mijn hamstring even iets te ver opgerekt werd. eigenwijs als ik ben, heb ik dat natuurlijk eerst een paar weken proberen te negeren, tot ik opnieuw die stomme stomme stomme moraal weer voelde opwellen! Goed voor jezelf zorgen! En dus zat er niets anders op dan toch weer even rust te nemen. Gelukkig duurde dat niet lang en was ik met een weekje of 3 weer op de been. Maar mijn planning was wel volledig in duigen. Ineens leken die 8 kilometer toch wel een hele opgave…

Klaar voor een extra tandje training! Want ik moest en zou deze race nou eindelijk een keertje WEL lopen! Terwijl ik jullie overlaad met mijn doorzettingsvermogen, durf ik bijna niet met Murphy’s law aan te komen… Het begint namelijk als een slechte parade aan smoesjes te klinken. Maar na mijn hamstring werd ik binnen een maand twee keer platgelegd door de griep en moest ik afgelopen week een bezoek aan de huisarts afleggen om wat testen te doen of ik niet toevallig last had van voedselallergie of astma! (Die uitslag heb ik trouwens nog niet binnen) Je snapt het al: allemaal zaken die niet hebben bijgedragen aan mijn strakke trainingsschema. En mijn poging om weer eens een race te lopen begon al bijna op the never ending story te lijken.

Back in the game

En dus 1000 smoezen (die dus eigenlijk geen smoezen zijn) later, sta ik nu aan de vooravond van de Damloop by Night. Afgelopen week heb ik een vreselijke generale repetitie gehad. Ik was niet vooruit te branden en mijn ademhaling was zo dramatisch dat ik me bijna afvroeg waarom niemand me te hulp schoot. Ik moest er immers niet prettig uitzien al happend naar adem. Dus nu probeer ik maar vast te houden aan het gezegde van een slechte generale is een goede première… Ik ga van start morgen en ik ga ook finishen. Hoe? Dat weet ik nog niet, maar die medaille gaat er eindelijk komen! Ik wil nu wel weer eens back in the game zijn!