Hardlopen Central park

Van sommige dingen in het leven kun je heel lang dromen. Sommige dingen moet je gewoon doen. Ik heb aan het begin van mijn hele 52 Challenge project een bucketlist gemaakt voor mezelf. Een lijst van dingen die ik nog wil doen voor ik dood ga. Schrik niet, ik ben niet ziek en ik ben van plan om nog heel lang en gelukkig te leven… maar die lijst heb ik gemaakt zodat ik uit kan kijken naar bepaalde dingen. Ik heb zelfs een dagboek waarin ik de ervaringen opschrijf. Mooi toch, een dagboekje waarin ik al mijn momenten waar ik heel lang naar uit heb gekeken opschrijf, zodat ik ze nog jaren kan herbeleven. Van sommige dingen kun je dromen, anderen moet je gewoon doen.

Mijn idool New York ontmoeten

Afgelopen week was ik samen met mijn vriendlief op vakantie in New York. Het bezoeken van Ney York was voor mij eigenlijk al een challenge op zich. Ik was er nog nooit geweest en ken Manhattan alleen vanuit de films en series die ik met liefde kijk. Kun je verliefd zijn op een stad zonder dat je er ooit geweest bent? Als het over New York gaat kan dat volgens mij wel. Het is alsof New York mijn Backstreet Boys van vroeger waren. Ik had het gevoel dat ik ze persoonlijk kende en wilde niets liever dan hen ontmoeten. De Backstreet Boys heb ik nooit van dichtbij gezien (althans, niet dichterbij dan de andere kant van het stadion waarin zij optraden), maar ik kon nu wel mijn idool New York gaan ontmoeten. Ik keek er dan ook al weken naar uit.

Toen ik bedacht wat ik zou willen doen in New York als challenge, wist ik dat ik meer zou moeten doen dan de reeks toeristische attracties bezoeken, donuts eten, hotdogs eten en in een yellow cab rijden. Ik zou iets doen waardoor New York voor mij nog specialer werd. Ergens op mijn bucketlist stat de New York marathon rennen. Die is nu nog veel te ver weg voor mij, maar wat ik wel kon afstrepen was hardlopen door Central Park.

Mijn overgrote enthousiasme

Mijn hardloopspullen waren ongeveer de eerste kledingstukken die in mijn koffer verdwenen. Ik was vol goede voornemens om toch vaker dan één keer de benen in te gaan. Mag ik je eraan herinneren dat het niet de eerste keer is dat mijn enthousiasme groter is dan mijn vermogen om helder na te denken?

We kwamen aan op zaterdagavond, gebroken door het tijdsverschil en de reis. Een nacht goed slapen hielp enorm, maar we waren op zijn zachts gezegd toch wel gebroken door de jetlag. Wat helpt daartegen? Gewoon doen alsof je al gewend bent aan de tijden en dus gewoon op pad. Dat was precies wat we deden. We liepen rond door deze heerlijke stad en voor ik het wist waren we 20 kilometer verder en een paar zere benen verder. De volgende ochtend werden we dan ook wat stijfjes wakker. Nog zo iets wat van mijn lijst mag trouwens: 30 worden in New York!! Maar hardlopen kwam er niet van. We zouden rustiger aan doen die dag zodat we minder stijf zouden zijn de dag erna.

Iedere zweetdruppel waard

Rustig aan doen bleek lastig, maar we konden niet blijven uitstellen en dus liepen we op donderdag eindelijk twee keer de vijver rond in Central Park. Het was zoooo warm en de spieren waren enorm stijf. Maar het lopen door zo’n mooi en groot park was echt ieder pijntje en iedere zweetdruppel waard. Ik heb genoten van iedere stap en ik wist dat ik dit toch minimaal nog een keertje moest doen voor we weer naar huis zouden gaan. En dus gingen we zaterdag weer. Nog steeds stijf en nog warmer. Maar dat heerlijke gevoel bleef. OMG! We liepen hard in Central Park.

En nu komt fase twee van mijn hardloopjaar. Na zes medailles binnengerend te hebben, red ik het niet meer met trainingen van 5 km. over 4 maanden moet ik 21 kilometer rennen. Nog geen marathon van New York, maar wel een have van Amsterdam. Nu de vakantie voorbij is, is mijn nieuwe trainingsfase gestart: starting today!