Met de zomer voor de deur is het tijd dat we weer gaan werken aan onze wintervetjes. Laatst nog schreef ik een artikel voor een tijdschrift over vrouwen en hun oneindige onzekerheid in bikini. Hoe je het ook wendt of keert, iedere vrouw heeft wel iets waar zij onzeker over is. Al helemaal wanneer zij dit tentoon moet spreiden als zij in bikini loopt. Ook ik ben een zeikwijf wanneer het gaat over mijn lichaam. Mijn benen mogen wel iets minder dik, mijn billen iets minder vol en ook de verhoudingen vind ik niet altijd even mooi. Maar zeuren heeft nou eenmaal geen zin, eraan werken wel. Daarom komt deze sportmaand van 52 Challenge voor mij dan ook als geroepen. Ik had er zin in! Mijn eerste week begon ik fanatiek: iedere dag sporten.
De ideale stok achter de deur
Ik houd ontzetten van sporten. Ergens zal dat ook wel moeten aangezien ik (zoals jullie weten) ook dol ben op lekker eten. Ik sport normaal gesproken zo’n drie keer in de week. Hetgeen ik eigenlijk zou willen opschroeven naar 4 a 5 keer per week. De harde waarheid is dat ik vaak gewoon te moe of te lui ben om die hardloopschoenen uit de kast te trekken en een rondje door het park te gaan rennen. Gelukkig speel ik hockey, een teamsport is de ideale stok achter de deur om met mijn luie dikke billen van de bank te komen. Deze week staat, naast veel bewegen, dus ook in het teken van zelfdiscipline. De discipline om mijn slappe ruggengraat nieuw leven in te blazen. En de discipline om mezelf een trap onder mijn volle hol te verkopen.
De week begon voor mij al heftig. Na een weekend lang veel gesport en gedronken te hebben lieten mijn spieren me weten dat een rondje rennen er echt niet in zat. Maar een week sporten beginnen met ‘niet sporten’ was zelfs voor mij een te grote faal. Nog even bedacht ik dat ik dan wel 10 km kon wandelen (ik train immers voor de Nijmeegse vierdaagse). Maar wandelen kost veel tijd, en ook daar had ik geen zin in. De eerste avond heb ik dan ook maar mijn matje uitgespreid en ben ik op de grond gaan liggen om mijn buikspieren een boost te geven. Een fanatieke sessie van vijftig stuks (lees: ik heb na mijn eerste challenge week welgeteld nul buikspieroefeningen gedaan) zorgde dat ik ook dinsdag nog met spierpijn liep.
Tocht des doods
Toch vond ik dat ik de dinsdag echt het huis uit moest voor een sportieve activiteit. Met mijn skates onder mijn voeten gebonden begaf ik mij dus naar het Vondelpark. Drie rondjes des doods heb ik afglegd in het immens drukke park, waar niemand uitkijkt met oversteken. Mijn rem-skills op de skates zijn helaas (nog) niet zo goed ontwikkeld, dus na doodsangsten uitgeslagen te hebben besloot ik dat skaten deze week een no go was. Met dit lekkere weer is het namelijk iedere dag een mega drukte in het park.
Ook ik bezweek uiteindelijk voor het lekkere weer en het terras (met bijbehorende versnaperingen). Een ding heb ik geleerd, sporten na het drinken is niets voor mij. Dit betekent niet dat ik helemaal niet meer heb gesport trouwens. Woensdag en zondag stond ik op het hockeyveld. Donderdag lag ik weer netjes op mijn matje mijn buik te trainen en zaterdag heb ik 33 km gewandeld. Alleen de vrijdag heb ik uiteindelijk niet gesport. Geen slechte score dus. Helaas heb ik deze week meer calorieën tot me genomen op het terras, dan dat ik verbrand heb. Wellicht is dat wel iets om komende drie weken nog even op te letten. Want mijn wintervetjes verdwijnen helaas niet als sneeuw voor de zon. En daarom zal ik mezelf komende week weer tot het uiterste drijven. Deze week ga ik hardlopen. Ik ga meer kilometers afleggen dan ik ooit eerder heb gedaan in een week. Vandaag nog even niet helaas. Ik heb namelijk nog te veel spierpijn van vorige week…
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
