Zelfdiscipline, het is iets dat ik in oneindige hoeveelheden lijk te bezitten. Het is iets waar ik door veel mensen om me heen op gewezen wordt. En het is iets waar ik stiekem ook wel trots op ben. Tijdens mijn studie zorgde ik altijd goed voorbereid een tentamen in te gaan, de maanden voor de vierdaagse sleepte ik me iedere zaterdagochtend vroeg uit bed om moederziel alleen uren achter elkaar te wandelen door weer en wind en afgelopen maandag nog legde ik mezelf een driedaags suikerverbod op. Ik doe het gewoon, misschien met zo nu en dan een heel klein beetje klagen, maar absoluut zonder iemand die mij moet motiveren en vooral ook zonder op te geven. Hoe het kan dat ik dit zo zonder opgeven doe? Ik heb maar een ding voor ogen en daar ga ik in rechte lijn op af: mijn doel!

Ver-van-mijn-bed-show
Ook ik heb natuurlijk een ‘dark side’. Want hoezeer ik zou willen dat ik in alles in mijn dagelijkse leven zó gedisciplineerd ben, kan ik je een ding verzekeren, dat is absoluut niet zo! Ik kan bijvoorbeeld al lang niet meer mijn kamer zo netjes houden als in die ene challengeweek waarbij ik me toch echt had voorgenomen om het nu écht écht écht te doen. Ook lukt het me nog lang niet om altijd op tijd de deur uit te gaan waardoor ik met regelmaat een paar minuten te laat, zeer schuldbewust op afspraken verschijn (hoewel dit wel steeds beter gaat). En dan het puntje spieroefeningen. Ik heb in mijn leven al wel honderd pogingen gedaan om iedere dag een setje BBB te doen. Keer op keer falen die pogingen na slechts luttele dagen, want weet je wat er mist bij deze pogingen… een duidelijk einddoel.

Er is geen eindstreep, geen finale, geen moment suprême, en dus is voor mij de lol er al snel vanaf. Geef mij een medaille, een belofte van een paar kilo afvallen of een wedstrijdelement en ik heb een onverslaanbare zelfdiscipline. Ja, ik beken, ik ben een junkie wanneer het gaat om mijzelf tot het uiterste te challengen. Overwinningsdrang! Schijnbaar zijn die beloofde blokjesbuik en strakke billen die ik kan behalen met BBB een net iets té ver-van-mijn-bed-show. Het heeft geen finishlijn en er is geen enkele manier waarop ik de resultaten kan meten. Sorry hoor, maar wat is er dan de lol van?

Poging honderd-en-een
Ik wist dus dat toen ik mezelf challengde om aan mijn rompstabiliteit te werken, ik beter mijn best moest doen om deze challenge te behalen. De reden dat ik nu poging honderd-en-een doe, is omdat mijn spieren versterkt moeten worden nu ik langere afstanden ga rennen in mijn training naar de halve marathon (over ultieme challenges gesproken). Iedere keer dat ik ren, neem ik mezelf voor om vandaag nog te beginnen… en dat doe ik dan dus drie weken lang tot ik besluit er maar een challenge aan te koppelen. Want tja, anders gebeurt het nooit… Nu ik dat punt had bereikt wist ik dat ik er een soort van wedstrijdelement aan zou moeten koppelen om het ook nog eens langer dan één week vol te houden. Want één weekje spieroefeningen doen, daar is geen mens ooit gespierd van geworden.

En jawel, daar was hij dan, de 30 dagen plank challenge! Oh man ik kan zo simpel in elkaar zitten soms. Nu ik er zelf een einddoel aan gekoppeld heb, lukt het me namelijk wel! En als ik dan toch dagelijks een plankje doe, kan ik ook wel even een lange hurkzit tegen de muur doen. Et voila, een nieuwe challenge is geboren. De komende dertig dagen ben ik gezegend met een mooi schema en een prachtige finish. Na die dertig dagen hoop ik stiekem al een heel klein beetje effect te kunnen zien. Dat leidt namelijk automatisch weer tot nog meer motivatie om een nieuw schema te maken met langere planken en langere hurken!

Spierpijn en motivators
De eerste week heb ik inmiddels helemaal goed doorstaan. Netjes heb ik iedere dag mijn yogamatje gespreid op de vloer en lag ik er geplankt op af te tellen. Wat kan het heerlijk voelen, als je weer een aantal seconden extra hebt afgetikt! Na mijn eerste sessie planken zak ik dan in een hurk tegen de muur om een zelfde aantal seconden mijn benen te trainen en vervolgens nogmaals beide oefeningen te doen. Na een paar dagen begon ik er zelfs schik in te krijgen. Tot Lotte en ik afgelopen donderdag meededen aan een training van Stadswild (waar Lotte morgen een mooie blog over zal delen). Terwijl ik die ochtend al netjes mijn eigen kleine trainingsschema had afgewerkt, werden we ‘s avonds meerdere keren be-hoor-lijk aan de plank en burpees gezet. Tuurlijk is het fijn dat je kunt voelen dat je ‘iets’ gedaan hebt (no pain, no gain), maar die arme verzuurde spiertjes hadden vrijdag, zaterdag én zondag echt nog niet zo’n zin in een stevige plank en hurk sessie.

Iedere trap die ik afliep voelde ik mijn benen smeken om vergiffenis. We waren flink gedrild en dat kon ik maar liefst drie dagen voelen. Hoewel de verleiding natuurlijk enorm was om daarom mijn eigen oefeningen maar niet te doen, heb ik ze toch netjes gedaan. En weet je waarom? Natuurlijk omdat ik een doel heb, maar vooral ook omdat ik steeds meer mensen om me heen hoorde over mijn plank challenge. Ik bleek veel meer van jullie gemotiveerd te hebben dan ik dacht. En als jullie het allemaal ook doen, dan kan ik toch niet afhaken! Verliezen, daar doe ik niet aan hoor! Dus blijf me lekker motiveren, dan ga ik die eerste sessie van dertig dagen met gemak halen! Now if you will excuse me, ik ga even mijn oefeningen doen voor vandaag! Heb jij ze al gedaan?