Als ik één ding heb geleerd in die week bovenop de Kilimanjaro dan is het wel dat sommige dingen waar wij ons in het dagelijks leven vreselijk druk om maken, echt niet zo belangrijk zijn als dat we denken. Zo heb ik bijvoorbeeld best een drukke baan, daarnaast heb ik zojuist mijn huis verbouwd, plan ik mijn bruiloft en heb ik een leuk sociaal leven. Dat zijn dingen die uiteraard belangrijk zijn om onze ‘kwaliteit van leven’ te verbeteren. Maar daarnaast wik ik het liefst van alles doen. Noem bijvoorbeeld het beklimmen van die berg, 12 medailles halen in 12 maanden, 5 keer per week sporten, een halve marathon rennen, een boek schrijven, actief zijn op social media, liefst iedere dag de krant van voor tot achteren lezen, op de hoogte zijn van alle details rondom de verkiezingen, reizen maken, al mijn gezonde eten zelf maken, bloggen…. en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar hé! Ook mijn dagen hebben maar 24 uur! En van altijd maar druk, druk, druk zijn word ik echt niet perse gelukkiger! Sterker nog, ondanks dat ik al deze bovenstaande dingen het liefst zou doen op dagelijkse basis, maken ze me als totaalplaatje helemaal niet gelukkig!
Volledig offline
Nou klinkt dat heel zweverig allemaal, maar als je er even over nadenkt, dan klopt het voor jou misschien ook wel. En voor mij kwam dat besef pas echt in die week boven op de berg. Daar boven op die berg was ik met niets anders bezig dan kwesties als: hoe ver moeten we wandelen vandaag? Wat moet er mee in mijn dagrugzak? Heb ik voldoende warme kleding aan? Hoe koud wordt het vannacht? En hoeveel uur kan ik nog slapen voordat er morgenochtend weer een nieuwe dag start, met dezelfde vragen als vandaag? Er was geen internet, geen contact met de buitenwereld. Geen Facebook en Instagram. We leefden heel letterlijk in het hier en nu. En er is geen cursus midfulness die daar tegenop kan boksen. Als ik er aan terugdenk, dan was het heerlijk! Eerlijk gezegd kijk ik al weer uit naar het moment dat ik ooit nog een keer zoiets zens kan doen. Dan natuurlijk zonder die laatste zware topdag, maar je komt eigenlijk pas echt tot rust, als je je volledig kunt afsluiten van de buitenwereld. Als je volledig offline bent. Weg uit alle drukte, sociale druk en social media drang.
Voor ik vertrok, dacht ik dat eigenlijk het tegenovergestelde zou gebeuren. Ik dacht dat ik volledig gesloopt terug zou komen. Dat ik weken bij zou moeten komen. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde dus. Ik was volledig zen. Mijn gedachten had ik weer compleet op een rijtje en mijn stresslevel was gedaald naar nul. Ik was natuurlijk mezelf ook gigantisch tegengekomen op die berg en de grootste les die ik daaruit heb gehaald is dat ik minder streng moet zijn voor mezelf. Het is niet erg om bepaalde doelen te willen behalen, maar die doelen moeten wel realistisch zijn voor mij. Luister naar je lijf, en pas je daar op aan. Kijk niet naar anderen, maar puur naar jezelf! Mooie les toch?!
Zen? Hoe doe je dat?
Maar zoals dat altijd gaat bij reizen, kom je terug met een rugzak aan mooie ervaringen en goede voornemens. Ineens zie je de wereld compleet anders en ben je voornemens om vanaf dat moment het voor altijd anders te doen. Zo ook ik… In de realiteit ben je die flow eigenlijk altijd binnen twee weken weer kwijt. Om even concreet te worden, mijn goede voornemens na de Kili zijn: niet meer veranderen in die stresskip die ik daarvoor was, niet meer te hoge doelen stellen voor mezelf en te hoge eisen stellen aan mezelf, niet alles tegelijk willen doen en alles wat ik doe, moet ik doen met plezier! Dat is dan ook precies de reden waarom ik de halve marathon nog even een tijdje heb uitgesteld (Yes! Tot nu toe lukt het me dus om me te houden aan mijn eigen goede voornemens!!).
Leuk, zo’n goed begin… maar de vraag is natuurlijk, hoe houd ik het vast?! De mensen die mij kennen hoor ik namelijk al denken nu: leuk leuk, maar eerst zien en dan geloven. En terecht natuurlijk. Nou doe ik dit alles natuurlijk niet voor de mensen om mee heen, maar vooral voor mezelf. Ik wil zelf namelijk ook niet meer vallen in mijn eigen valkuilen en onderdompelen in mijn eigen volgegooide zwembad aan drukte, hoge eisen en doelen. Ik heb dus een soort van plan de campagne gemaakt voor mezelf. Erg laagdrempelig natuurlijk, want de eisen aan mezelf mogen niet al te hoog worden!
De ongezellige overachiever
De belangrijkste manier waarop ik mezelf denk zen te houden, is door te blijven herhalen wat een goede bekende van mij zei, nadat ik weer terug was. Hij zei: probeer dan nu ook die flow van de berg vast te houden en niet weer te veranderen in de overachiever die slecht bereikbaar is, nooit tijd heeft en eigenlijk helemaal niet zo gezellig is omdat ze altijd bezig is met haar eigen drukke leventje. BAM! Die kwam wel binnen! Want de persoon die hij omschreef, wil ik helemaal niet zijn. Dus door die zin te blijven afspelen in mijn hoofd, maak ik het voor mezelf gemakkelijker om nee te zeggen tegen plannen. Mijn hoofd stroomt namelijk over van ideeën, dat hoort bij mij en dat zal ook nooit overgaan vrees ik. De vraag is wel, waarmee ga ik aan de slag en waar zeg ik nee tegen. Ik ben klaar voor de strijd! Let’s stay zen!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
