Routine, routine, routine. Het is iets wat wij juist proberen te doorbreken met 52 Challenge. Uit die sleur! Van die bank af! Vier het leven en haal uit iedere dag het uiterste. “YOLO”, zoals Meghan zou zeggen. Toch ben ik de afgelopen vijftien maanden ergens achter gekomen: we kunnen niet zonder die routine in ons leven. We worden er mee grootgebracht en moeten naarmate we ouder worden steeds meer rituelen toevoegen aan deze routine om te ‘overleven’.

Bang om iets te missen

Hetgeen waar wij, de jonge Generation Y, zo bang voor zijn is iets wat we niet kunnen vermeiden. Volgens mij zijn wij altijd bang om iets te missen. Hebben we de angst dat, als we niet impulsief zijn, we geen wereldreizen maken, niet snel carrière maken, marathons lopen en rijk worden, we niet alles uit het leven halen. You Only Live Once (oftewel YOLO dus) en dus moeten we allemaal leven bij de dag. Uit die sleur! Weg met de routines. Herken je het?

Nu hoor ik je denken, wat heeft deze onzinnige constatering te maken met de titel van deze blog? Alles eigenlijk. Vandaag tikken wij, en jij misschien ook wel, dag negentien aan van onze dertig dagen ab challenge. De challenge waar zo’n 8000 mensen aan mee doen… of misschien wel deden. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat meer dan de helft van al die mensen, vandaag netjes aan dag negentien gaat beginnen.

Waarom doen we het onszelf aan?

De ab challenge is namelijk een pittige. Iedere dag opnieuw je matje neerleggen en netjes je sessie aan buikspieroefeningen doen. Het klinkt zo simpel, maar als ik iets heb gemerkt, dan is het wel dat het een enorme discipline eist. Het is niet leuk om te doen en, nu we tegen het einde beginnen te lopen, worden de oefeningen steeds heftiger. Het resultaat is uitstelgedrag. Als ik ’s ochtends opsta schuif ik het voor me uit naar de avond en als het avond is, probeer ik het zo lang mogelijk te rekken. Tot ik dan eenmaal in mijn bed lig en het moeilijkste gedeelte van de dag komt… Uit bed stappen om nog een flinke sessie buikspieroefeningen te doen. Heel soms… maar dan ook echt heel soms, sla ik een dag over om de dag erna een dubbele sessie te doen. Die is dan natuurlijk veeeeel zwaarder en dus neem ik me weer voor om nooit een dag over te slaan. Nee, ik kan me dus écht wel leukere dingen bedenken om te doen.

Je kunt je afvragen waarom we het onszelf dan toch aandoen? Waarom gaan we een maand lang op een matje liggen, onszelf in het zweet werken om een gespierde buik te krijgen? Nog een routine toevoegen aan die reeks van gewoontes die we toch al hebben? Eigenlijk heb ik het antwoord niet voor je. Ik ben namelijk best tevreden met mijn buik zoals deze nu is. Ik hoef niet eens perse zo’n strak afgetrainde buik. Maar toch doe ik het. Misschien is het de angst om mijn ooit kwijtgeraakte 13 kilo weer terug te krijgen. Maar eigenlijk denk ik dat het alles te maken heeft met onze YOLO gedachtegang. Alles kan en alles mag en je gaat constant mee in de stroom van iedereen om je heen. Iedereen doet mee en jij wilt natuurlijk niet falen!

Let’s do this!

Het alles uit het leven halen. De ultieme zoektocht naar geluk. De angst dat we iets missen en ons ultieme verlangen naar perfectie. Zoals een vriendin ooit tegen mij zij: Jij bent zo streng voor jezelf. En dat klopt ook. Maar dat ik hoe ik nou eenmaal functioneer. Net als jij misschien wel. En dus zitten jij en ik nu in hetzelfde schuitje: we zijn op dag negentien aanbeland.

Dus als jij vandaag, net als wij, dag negentien aantikt, dan mag je trots zijn op jezelf. Waarschijnlijk vraag ook jij je dagelijks af waarom je in hemelsnaam aan deze challenge begonnen bent. Maar ja, als je eenmaal begint, dan stop je natuurlijk niet zomaar. Ikzelf ga ook nog stug door en dat terwijl ik hierboven toch echt heb uitgelegd dat ik niet begrijp waarom. Snap jij het nog? We zijn over de helft! Nog 11 dagen te gaan! Dus let’s do this!