Als ik ergens aan begin, dan maak ik het ook af. Daarom is het misschien maar goed dat ik niet aan ál mijn grandioze ideeën begin. Want een dag heeft natuurlijk maar 24 uur en een mens heeft ook slaap nodig. Als ik aan al mijn hersenspinsels gehoor zou geven zou ik daar denk ik niet meer aan toekomen!
Een finisher die van de eindstreep houdt
Ik ben een finisher dus! Maar ik houd ook van de eindstreep kunnen zien. Nieuwe ideeën zijn leuk, maar dan wel met een visie op het eind en een behapbare planning. Wellicht dat 52 Challenge daarom zo goed werkt voor mij. Waar ik bijvoorbeeld heel zenuwachtig van word zijn puzzels of van die hele gedetailleerde kleurplaten. Dat zou dan zogenaamd allemaal therapeutisch moeten werken, maar niet voor mij! Ik kan dan namelijk niet plannen wat ik op een dag af wil krijgen (want dat hoort natuurlijk niet bij zo’n activiteit) en dus is het voor mij eerder een lijdensweg dan genot.
Point made: ik ben een kleine control freak die houdt van het behalen van haar doelen. En dan mag ik mezelf graag wijsmaken dat die doelen extreem zijn. Maar de waarheid is (het grote geheim wordt nu onthuld) hoe groot mijn challenges ook zijn, de eindstreep is altijd in zicht! Zo ook voor mijn challenge van afgelopen weken: Kilometers tegen Kanker.
De euforie van de finish
De afgelopen maanden had ik mezelf opgelegd dat ik 119 kilometer zou hardlopen. Dat was een mooie training voor mij voor die Zevenheuvelenloop en tevens kon ik zo aandacht besteden aan een doel dat ook echt veel aandacht verdient: de strijd tegen kanker! Ik heb een paar goedzakken gevonden die mij sponsorden en al snel was iedere kilometer die ik liep zo’n 2 euro waard! Wat voelt dat lekker zeg, als een challenge zo goed uitpakt!
En het ging goed! Ik had geen betere stok achter de deur kunnen bedenken. Ik trainde netjes en vinkte iedere week mijn gelopen kilometers netjes af. Die eindstreep kwam dichter en dichter bij. Dit was een klassieke challenge om van te smullen voor mij: grenzen verleggen, plannen en dat doel dichterbij zien komen! Heerlijk! Het ging zo goed dat ik vorige week met vleugeltjes op de Zevenheuvelen liep. Bam! Wat een overwinning! Mensen noemen dat bij mij altijd doorzettingsvermogen en discipline, ikzelf weet niet wat het is, maar de euforie van het behalen van de finish is in ieder geval geweldig!
De zwaarste vier kilometer
Maar het het behalen van dat ene doel, had ik mijn andere nog niet afgesloten. Na de 15 kilometers van Nijmegen, stonden er namelijk nog vier kilometers open voor mijn Kilometers tegen Kanker. Nou hoor ik je bijna denken: wat is die vier kilometer nou tegenover die vijftien van vorige week? En ikzelf had dat eigenlijk ook zo bedacht. ‘Hoe moeilijk kan het nog zijn?’ Maar dat bleek dus wel even een graadje lastiger dan verwacht. Want niet alleen zit mijn overkoepelende doel erop, ook kruipt die vakantie steeds dichterbij. En dus hoor ik dan telkens dat stemmetje in mijn hoofd: ‘ach joh! Straks kun je drie weken lang niet sporten, want maakt dat ene weekje extra dan nog uit?’ En zo werden die laatste vier kilometer misschien wel de zwaarste vier van die 119!
Maar geen vrees! Ik heb ze gelopen. Heldhaftig door de storm zelfs en met een tijd waar mijn pr een puntje aan kan zuigen. Of het nou kwam doordat ik er echt geen zin meer in had, dat ik zo snel ging, of omdat ik hernieuwde energie heb in mijn spieren na die zeven heuvelen… hoe dan ook, ik heb ze afgetikt! En daarmee zijn de 235, 62 euro voor de KWF Kankerbestrijding binnen!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
