Quarterlife pubertijd

Deze week besefte ik me ineens iets: ik zit in een nieuwe fase van mijn leven. Geen peutertijd, pubertijd of quarterlife crisis. God mag weten hoe deze fase nou weer heet. Een ding weet ik in ieder geval wel: ik ben definitief volwassen en dat volwassen leven ziet er heel anders uit dan dat luizenleventje van een paar jaar geleden.

De sleur

Het hele ritme van mijn huidige leven is compleet veranderd. Na een week van 40 uur werken, ben ik immers uitgeblust. Een etentje op de vrijdagavond kan er soms nog net vanaf, maar op de bank voor de TV is (eerlijk toegegeven) eigenlijk net zo lekker. En dan moet er in het weekend natuurlijk nog van alles gebeuren. Poetsen, boodschappen doen, de hond uitlaten, sporten… voor je het weet zijn die twee vrije dagen weer voorbij en start een nieuwe week. Door de weeks is het racen tussen werk en privé. Werken, thuis gezellig doen, beetje sporten… dan is er echt geen ruimte voor sociale dingen als etentjes. Druk druk druk! Soms vraag je je dan ineens af wanneer je bepaalde vrienden ook al weer voor het laatst gezien hebt en wanneer je überhaupt voor het laatst even een uurtje met je benen omhoog hebt gezeten. Is dit nou wat ze noemen ‘de sleur’?

Maar er gebeurt nog iets in deze periode van je leven. En dat is namelijk dat je je ineens zorgen gaat maken om je ouders. Die mensen die altijd voor jou hebben gezorgd. Je onverwoestbare vader die altijd alles kon maken en oplossen voor je. En je liefdevolle moeder die iedere traan kon wegsussen met een kus en een knuffel. De twee mensen die altijd onverwoestbaar leken, worden ouder en krijgen de bijbehorende kwaaltjes. Soms vertonen ze ineens de kenmerken van hun eigen ouders, waar ze zelf altijd zo’n hekel aan hadden. Maar bovenal wordt ineens heel zichtbaar hoe kwetsbaar ze zijn. En dan besef je je ook dat er een tijd komt dat die knuffel van mama er ooit niet meer zal zijn en die handige papa ook niet voor altijd de held kan komen uithangen als er weer eens iets kapot is. Waar zij zich vroeger altijd zorgen maakten om jou, zijn de rollen nu omgedraaid. En niemand heeft ooit een handleiding gemaakt voor hoe je daar mee om dient te gaan.

Waar blijft die verrekte tijd?

Er gebeurt zo vreselijk veel in deze fase van je leven en het gaat allemaal zo snel. En terwijl ik dan met mij laptop op mijn schoot in de auto (op de bijrijdersstoel hoor…) deze blog zit te typen, net afscheid genomen van mijn ouders in Limburg en weer op weg naar ons huis zo ver weg in Haarlem, besef ik me nog eens hoe snel alles gaat. Niet alleen de werkweken en die verrekte korte weekenden, maar ook het leven. Inmiddels woon ik al 12 jaar niet meer in dat huis dat nog steeds als thuis voelt. En hoewel ik voor mijn ouders wellicht nog steeds dat kleine meisje ben dat zij hebben opgevoed, ben ik ook een volwassen vrouw. Met een eigen leven, met een fantastische vent en een hondje. En geloof me als ik zeg dat ik dolgelukkig ben met mijn leven. Maar waar blijft toch die verrekte tijd?!

Wat ben ik blij dat ik komende vrijdag naar Tanzania vlieg voor een week therapeutisch bergbeklimmen. Want therapeutisch zal het worden. Een week lang back to basic, in strijd met mijn eigen lijf en doorzettingsvermogen. In strijd met mijn emoties en alle tijd om mij leven weer eens onder de loep te nemen. Na te denken hoe we uit deze zogenaamde sleur gaan komen. Hoe het ook mij weer eens gaat lukken om met een boekje op de bank en mijn benen omhoog even helemaal niets te doen. Tijd om een eind te maken aan deze quarterlife pubertijd! Om nou te zeggen dat deze beklimming een feestje gaat worden? Ik weet het niet. Of ik er als een ander mens uit zal komen? Dat denk ik wel. Ik spreek jullie over een paar weken wel 😉