Plannen is nooit mijn sterkste punt geweest. Niet omdat ik te lui ben om me aan mijn planning te houden, maar juist omdat ik mezelf altijd zo vol plan, dat ik nooit alles binnen de streng door mijzelf gestelde tijd afkrijg. Omdat ik mezelf natuurijk ken, maar stiekem toch ook wel erg hardleers ben – lees: hoewel ik zelden een planning goed afrond in mijn leven, verandert mijn plangedrag schijnbaar nooit – wist ik dat mijn week voor mijn vakantie een uitdaging zou worden. Niet alleen had ik twee deadlines, ook moest er werk worden overgedragen en nog even twee nieuwe collega’s ingewerkt worden. En of dat alles niet genoeg was, kwam daar ook nog een bod op een huis bij. De uitdaging voor mij: Zorgen dat ik deze laatste week voor mijn vakantie goed afsloot. Ik wilde tenslotte geen lijken in de kast achterlaten voor mijn collega’s…

Afronden

“Heb jij dat ook altijd, dat je zo gestressed op vakantie gaat?” Mijn baas vroeg het me afgelopen week toen ik met hem nog wat dingtjes aan het doornemen was. We moeten nog dit en dat een vergeet volgende week ook vooral niet hetvolgende… Terwijl ik alles op hem afvuurde, vroeg hij zich terecht afvroeg of ik me überhaupt een beetje verheugde op mijn vakantie. ‘Nog niet, nog niet, eerst moet ik nog van alles afronden’.

Mijn to do lijst leek oneindig en groeide met de dag. Ondertussen moest ik natuurlijk vooruit werken en een planning maken voor mijn collega’s. In mijn hoofd had ik een planning die naadloos paste bij de hoeveelheid werkzaamheden die op de planning stonden: ik moest van alles doen, maar het was een race tegen te klok. Maar ja, what’s new?

Samengeknepen billen

De spanning liep pas echt hoog op toen de bieding op mijn droomhuisje nog tussendoor kwam. In een rotvaart werden alle papieren in orde gemaakt en plande ik van alles met de makelaar. De spanningen liepen hoger en hoger op. Vrijdagmiddag, een paar uurtjes voor ik zou vertrekken moesten alle biedingen binnen zijn. Ook de mijne… daarna zou er gekozen worden welk bod zou ‘winnen’. Daar zat ik dan, met samengeknepen billen, slechts enkele uurtjes voor ik naar schiphol moest. Mijn to do lijst nog steeds niet af en in de volle spanning of ik huiseigenaar zou worden.

De verlossing kwam samen met de teleurstelling. Mijn bod was niet geaccepteerd. Iemand anders had mijn droomhuisje voor mijn neus weggekaapt. Het was jammer natuurlijk, extreem jammer. Anderzijds had ik niet lang de tijd om er erg lang verdrietig over te zijn. Die to do lijst was nog niet af en er stond immers een prachtige reis voor de deur!

Mission completed

Het is me gelukt! Op het randje. Net op tijd kon ik met een gerust hard mijn laptop dichtklappen om mijn tas te pakken en richting schiphol te gaan. In een dag had ik gewerkt, verloren en stapte ik op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. Mijn planning was voor het eerst in mijn leven krap maar net passend geweest. Ik zeg: mission completed! Op Schiphol werd ik door Marijke met een dikke knuffel ontvagen… “Het is zo ver! We gaan naar Indonesië!!!”

Om op de vraag van mijn baas terug te komen: hoe graag ik ook zou willen dat ik relaxed en zonder stress op vakantie was gegaan, dat is me niet gelukt. Mijn eerste nacht in Indonesië, na een reis van ruim 18 uur en weinig slaap, zonk ik direct in een extreem diepe nachtrust. Helaas droomde ik die hele nacht over mijn werk… de lijken in de kast waarvan ik bang was dat ze er waren… het was gelukkig slechts een droom. En als mijn collega’s nu wel zwoegen om mijn lijken weg te werken, dan kan ik niets anders doen dan nu zeggen: ‘Sorry jongens! Succes ermee… ik vier nog even lekker vakantie!’