Die Langverwachte Zevenheuvelenloop 

Een kleine twee jaar geleden liep ik in Nijmegen over de Zevenheuvelenweg. Ik had de dagen daarvoor in totaal al zo’n 100 kilometer in mijn benen zitten. Met een peesblessure en totale uitputting besloot ik toen één ding: die Zevenheuvelenweg bewandel ik nóóit meer! Die belofte aan mezelf heb ik maar liefst één jaar volgehouden. Want als ik geen blessure had opgelopen vorig jaar, had ik toen al weer gerend over die zeven heuvels. Maar dat feest ging dus niet door. Gelukkig is er ieder jaar weer een nieuwe kans en dus schreef ik me dit jaar opnieuw in. En prompt verscheen ik gisteren aan de start in Nijmegen!

Stormachtige dag

Toen de wekker eenmaal ging durfde ik eigenlijk niet naar buiten te kijken. Ik hoorde de regen al tegen de ruiten tikken en ook de bomen in de tuin al zwiepen. Zo klein als mijn tuintje is, dat ene boompje dat er staat zwiepte toch behoorlijk hard heen en weer! Meestal is dat een heerlijk geluid als je de deur niet uit hoeft. Maar gisteren zakte mijn moed me letterlijk in de schoenen. Als die storm in mijn kleine mini tuintje al een leven kon leiden, hoe zou het dan wel niet zijn op de heuvelachtige route in Nijmegen?

Met tegenzin hees ik mezelf twee uur laten dus in de auto, samen met vriendlief die zijn vrije zondag had opgeofferd om mij in dit rotweer aan te moedigen. Na een uur foeteren en zeuren probeerde hij heel voorzichtig te pijlen of ik er eigenlijk wel een beetje zin in had. Maar echt zin was ver te zoeken. Ondanks dat ik geen lange runs had gedaan in de voorafgaande week en mezelf al drie dagen volstopte met vezelloos voedsel, was ik bang voor die 15 kilometer. Laat staan als er windstoten van 35 kilometer per uur worden gemeten. Dus zin? Nee absoluut niet… Maar zou ik dit gaan doen? Er was geen twijfel over dat ik NIET zou starten.

Hardlopers dieet

De dagen voorafgaand aan de run heb ik mijn hardlopers-dieet weer eens uit de kast getrokken. Nou ja, dieet is wellicht een te groot woord, want echt het idee dat ik er slanker van werd had ik niet. Drie dagen lang deed ik mezelf tegoed aan witbrood met zoet beleg, eieren, pasta en stamppot met worst, koekjes en glazen limonade. Koolhydraten, suikers, eiwitten en vetten… alles behalve vezels! En dus veranderde ik in een onverzadigbare put van ongezonde voeding. Ik had de hele dag honger! En ondanks dat het nu ‘mocht’ voelde ik me met de dag dikker worden. De tegenstrijdigheid van een half haar PBP-en en vervolgens jezelf volledig verliezen in de calorieën voelde vreselijk! Ik keek uit naar het moment na de run, waarop ik weer normaal en gezond zou kunnen doen!

Want ook de sportschool was een no go! Ik wilde immers niet het risico lopen dat ik mijn benen zou verzuren en ik met een paar zware stappers de heuvels op moest sjouwen. Ik zou mezelf verre van sportief willen noemen dus als ik kijk naar mijn resultaten van afgelopen week. Maar goed, alles voor die race! En dus was er zonder geen ontkomen aan! Die race ging gelopen worden!

Vliegend over de heuvels

Zelf dacht ik altijd dat het de grootst mogelijke onzin was die bestond als mensen zeiden dat je tijdens een race sowieso sneller rent dan je gewend bent. Maar nu voor het eerst heb ik dat ook echt zelf ervaren. Zonder moeite vloog ik die heuvels bijna over! Niet volledig zonder moeite natuurlijk, maar gek genoeg vond ik gisteren ineens alle motivatie die ik maar kon bedenken om mezelf in een stevig tempo die heuvels op te trekken. “Nu gas geven en dadelijk op de weg naar beneden weer tijd om bij te komen” spookte de hele tijd door mijn hoofd! “Gas geven! Gas geven!” En hoewel ik vooraf dus totaal niet van plan was om op mijn tijd te letten, viel het me op dat het zo veel gemakkelijker ging dan gedacht. En dus kreeg ik er al snel lol om harder te blijven gaan.

Helemaal omdat me beloofd was dat de laatst drie kilometer vals plat naar beneden zouden zijn. Ik dacht vanaf 10 kilometer dus wel even de eindsprint in te kunnen gaan zetten. Even twee kilometer afzien om vervolgens die laatst drie naar beneden uit te rusten. Maar boy was I wrong! De 11e kilometer was namelijk nog een heuvel van een kilometer klimmen. Hijgend kwam ik boven! Het was de laatst heuvel wist ik, dus hierna zou het makkelijker worden, maar mijn energie was even helemaal op! Gelukkig hervond ik die nog wel op een kilometertje of 13. Nog 2 kilometer om te knallen dus! Opnieuw heb ik de eindsprint ingezet met als fijne verrassing dat de laatst 500 meter vals plat omhoog waren… En wat kunnen 500 meters dan lang aanvoelen!

De medaille in de pocket!

Maar het maakt allemaal niet meer uit! Ik heb hem binnen namelijk: die langverwachte Zevenheuvelenloop medaille! En wat ben ik trots op mezelf! Ik heb het gewoon geflikt! Puur op doorzettingsvermogen, discipline en enthousiasme! Ik heb ervan genoten! En ik geniet vandaag nog steeds! Het grote verschil met twee jaar geleden is dat ik nu, terwijl ik over die zeven heuvels liep, een nieuwe afspraak met mezelf heb gemaakt: volgend jaar weer!