kerst eten

Poeh zeg, de Kerst is weer voorbij. Nou klinkt dat wel erg beladen als ik het zo zeg, maar stiekem ben ik echt een beetje blij dat de Kerstmuziek van de radio af is. Dat zeg ik niet omdat ik niet genoten heb van het samenzijn met mijn familie, maar wel omdat ik na twee dagen eten, eten, eten, geen boe of bah meer kan zeggen. De feestdagen zijn voorbij en daarmee mijn besef van zelfbehoud qua voeding ook! Mijn vriend, Takkie en ik hebben de afgelopen dagen het hele land door gecrosst om aan te schuiven voor een paar heerlijke kerstdiners. Maar voor mijn gevoel ben ik in twee dagen, drie kilo aangekomen! Kortom, mijn Kerst was een challenge op zich!

Perfect cadeau

Het was voor het eerst, dat ik dit jaar niet alleen Kerst vier met mijn eigen familie, maar ook met een heuse schoonfamilie. Het was namelijk vorig jaar dat ik mijn ouders voorzichtig heb verteld dat ik zomaar de man van mijn leven tegengekomen was. Je kunt je voorstellen wat er vanaf dat moment gebeurde. Mijn ouders sprongen een gat in de lucht. Want tja, ik was toen toch al 28, dus dat ik dan nu na al die jaren eindelijk een geschikte vent had weten te strikken, was toch wel echt een kerstcadeau op zich. Ik had hen niet gelukkiger kunnen maken.

Inmiddels zijn we een jaar verder en wonen die geschikte vent en ik samen, met ons gezellige hondje Takkie. Er was dan ook niet veel nodig dit jaar om mijn ouders nog gelukkiger te maken dan vorig jaar. Ik hoefde enkel die vent en hond in de auto te zetten en naar Limburg rijden voor het Kerstdiner. Niets meer aan doen! Dat zelfde cadeau bleek overigens perfect te werken voor mijn schoonouders, die ongeveer hetzelfde reageerden als mijn eigen ouders.

Zielige hond

Als je twee paar gelukkige ouders bij elkaar optelt, krijg je het volgende: twee immense kerstdiners en een stapel met lieve kerstcadeau’s. In beide huizen hadden ze uren in de keuken gestaan om gigantische diners te bereiden. Aan deze eerste kerst met z’n allen mocht immers niets ontbreken. Zo reden we dus op eerste Kerstdag naar de home town van mijn geliefde, in de buurt van Leiden en reden we een dag later naar het zuiden, waar ik zelf opgegroeid ben. Lange afstanden met een kleine kink in de kabel: Takkie houdt helemaal niet van autorijden. Uren lang zaten we dus met een vreselijk zielige en jankende hond in de auto. Al die kilometers die we hebben afgelegd leken dubbel zo lang met zo’n kleine zeikerd erbij!

Na twee dagen, 12 gangen eten, 550 kilometer op de weg inclusief jankende hond, veel glazen wijn en weinig uren slaap verder, kun je je vast voorstellen dat ik best blij ben dat ik gewoon weer even normaal mag doen vandaag. Geen Jingle Bells meer in mijn hoofd, een soepje als maaltijd en vanavond een uurtje sportschool om weer in shape te komen! Happy Holidays! The most wonderful time of the year! 😉