Heb je wel een de ambitie gehad om beroemd te worden? Dan heb ik een tip voor je. Gaan eens een weekje op vakantie naar Java en bedenk dan goed of je nog steeds zo graag altijd en overal de center of attention wilt zijn.

Een wandelende attractie

Marijke en ik zijn inmiddels zes dagen in Indonesië en al die tijd zijn we al op Java. Het waren een paar heerlijke dagen, maar toch zijn we erg blij dat we vandaag vertrekken naar Bali. Niet omdat Java niet leuk is, omdat het weer slecht is of omdat de Javanen niet vriendelijk zijn… Echt geloof me, het is hier fantastisch. Het enige dat een beetje gaat vervelen is dat de Javanen kennelijk geen westerlingen gewend zijn. Marijke en ik zijn een wandelende attractie hier en dat zorgt voor een hoop vreemde, maar ook (als je niet te veel achter die Indonesische onschuld zoekt) hilarische situaties. Na een paar dagen hier rondgebanjerd te hebben, zijn we een hoop vreemde dingen tegengekomen. Maar kwalijk nemen kunnen we het hen niet… het is duidelijk een geval van cultuurverschillen. Grote cultuurverschillen!

Vanaf dag één worden we al belaagd met camera’s. Volgens mij circuleren onze gezichten inmiddels op zo’n tweehonderd verschillende Facebook en Instagram accounts op het moment. “Miss, miss, can I take your picture?” Het maakt niet uit waar of hoe laat we de straat op gaan, deze vraag krijgen we hier echt minimaal een keer per uur. Soms vragen ze het niet eens en zie je ineens een camera op je bakkes gericht. Of gaat er ineens iemand voor je staan poseren. Maar liefst vragen ze het wel, want dat betekent dat ze je kunnen aanraken. Het maakt niet uit waar, zelf een hand op je billen (ook van de vrouwen) is totaal geen probleem.

Kusmondjes

De eerste die het aan ons vroeg was een politieagent die bij ons ontstelde “ehm yes sure” zijn collegaatjes om ons heen plaatste en met verschillende smartphones foto’s begon te maken. De agenten die ongeveer tot onze oksels kwamen, lieten zich de kans niet ontschieten om een lekkere lange Hollander eens goed beet te pakken. Laat staan om kusmondjes te maken naar onze vriendelijk lachende gezichten. Kun je je alleen al voorstellen dat zoiets in Nederland zou gebeuren? Dat onze oer Hollandse agenten toeristen zouden aanspreken om een fotootje te maken. Nee toch?!

Dit was nog grappig, maar na de agenten kwamen de groepen, schoolmeisjes, pubers en zelfs hele schoolklassen. Het lijkt wel of ze hier nog nooit een Europeaan hebben gezien, maar gezien de geschiedenis van Indonesië, weten we natuurlijk allemaal dat dat niet waar is.

You so tall

Die foto’s kun je na enige tijd wel aan. Het blijft raar natuurlijk, maar als je vriendelijk lacht en zwaait naar de camera, kun je binnen no time weer door. Je leert hier snel hoe het werkt! Hetgeen echt heel raar is en waar ik toch iets meer moeite mee heb, is het feit dat mensen hier beginnen te lachen en wijzen als ze je zien. “You so tall!” is een van de meest gehoorde leuzen van de afgelopen week. In het begin vond ik dat nogal beledigend. Ook dat is natuurlijk niet iets wat we zomaar zouden zeggen in ons kikkerlandje. Inmiddels heb ik wel door dat ze het niet zo bedoelen. Niet een van de leuzen-schreeuwers wilde ons beledigen, ze zijn gewoon oprecht verwonderd over onze lengte en vinden onze huidskleur prachtig! Na het “You so tall” volg namelijk erg vaak “you pretty” en ook vaak “you sister?” Want tja, wij blanken lijken natuurlijk ook allemaal op elkaar.

Toch smelt mijn hart wel een beetje bij de kleine Islamitische meisjes. Giechelend loopt er met regelmaat een groep hoofddoekjes achter ons aan. Ze willen dan maar wat graag een gesprekje met ons aanknopen. Veelal komen ze niet verder dan “What’s your name?“, waarna ze opnieuw beginnen te giechelen als je antwoordt. Soms is zelfs een glimlach al voldoende om hen het popsterren gevoel te geven dat ik vroeger gehad zou hebben als een van de Backstreet Boys mij zou hebben toegelachen.

De droom om BN’er te worden

Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt als dit. Het maakt niet uit wat we doen, iedereen lacht om ons. Het voelt als uitlachen, maar inmiddels weten we dus echt wel dat dit niet zo is. De mensen zijn namelijk vreselijk aardig en behulpzaam… Ze zijn onze logge witte lijven gewoon echt niet gewend. Dat wijzen, aanraken en lachen is voor ons iets asociaals, maar voor schijnbaar iets heel normaals. Aangezien we in hun land zijn, passen we ons wel aan. Maar mocht ik nog ergens de droom koesteren om een BN’er te worden (nou was daar al niet echt spraken van), dan kan ik die droom wel laten varen. Voor mij hoeft al die ophef niet! ik ben blij dat we naar Bali gaan… en nu maar hopen dat ze daar twee van die Hollandse reuzen kunnen waarderen.