Ken je ook van die mensen die bij ieder hondje dat ze zien wegzwijmelen. Van die mensen die altijd ieder beestje moeten aaien en altijd ‘aaaaaah’ zeggen, midden in een gesprek wanneer er een hondje voorbij gerend komt? Vind je die mensen ook zo vreselijk vervelend?

Zo iemand… dat ben ik!

Hondjes en ik… we’ve got a thing going on

Mijn liefde voor honden is onvoorwaardelijk. Toen ik vier was hebben mijn ouders uit ellende maar een hond genomen. Ik was zo’n kind dat iedere viervoeter genadeloos aanvloog om te knuffelen. Zelfs nadat zo’n mormel me had gebeten, was mijn aantrekkingskracht tot de harige knuffelbeesten niet voorbij! Ieder hondje moest en moet trouwens nog steeds, geaaid worden zodra het ook maar binnen afzienbare afstand van mij voorbij komt. En geloof het of niet, ik denk echt dat hondjes die aantrekkingskracht ook bij mij hebben. Ik denk dat zij ook door mij geaaid willen worden! Hondjes en ik… we’ve got a thing going on.

Op zich vind ik katjes ook wel leuk hoor. Niet zo leuk als hondjes, maar het heeft haar, vier pootjes, maakt schattige geluidjes en kan geknuffeld worden. Dus katjes zijn okee. Daarbij komt natuurlijk ook kijken dat katjes veel minder aandacht nodig hebben dan hondjes en dus in principe veel gemakkelijker te houden zijn als huisdiertje. Met die reden heb ik mijn zes studentenjaren maar één grote wens gehad, een huiskat. Helaas had ik de pech, dat mijn huisgenoten in al de door mij betrokken studentenhuizen niet dezelfde wens koesterde en dus kwam die huiskat er nooit. Gelukkig hebben mijn ouders nog wel twee trouwe, bejaarde Labradors rond waggelen. Dus kon ik zo nu en dan mijn hart ophalen aan de liefde van die twee dropjes.

Huisje, boompje, beestje

Inmiddels ben ik 29, heb ik een eigen huisje, een tuin met een boompje (eigenlijk een struik volgens mijn moeder, maar het lijkt toch echt net een boompje), maar heb ik nog geen beestje. En dus vond ik dat daar wel eens verandering in mocht komen. Op kantoor werd er enthousiast gereageerd (de toekomstige hond kon mee naar kantoor!), ook mijn vriend begon het na al mijn gezeur ‘wel okee’ te vinden dat er een hondje kwam en dus stond eigenlijk niets me meer in de weg! Ik kon mijn eigen trouwe viervoeter gaan uitzoeken.

Na weken dromen werd het tijd om het internet af te gaan struinen naar een teckeltje. En al snel vond ik een nestje waar nog één teefje beschikbaar was. We mochten komen kijken. Ik gaf mijn vriend de opdracht mij in bedwang te houden. “Wat er ook gebeurd! Ik mag niet direct ja zeggen! We gaan alleen kijken en beslissen pas wat we doen als we weer weg zijn!” En daar stonden we dan, met het schattigste bolletje wol dat ik ooit had gezien! Ze lag voornamelijk te slapen omdat ze net al lekker had gespeeld met haar broertjes en zusjes, maar toen ze na een tijdje wat wakker werd en naar ons toe gewaggeld kwam, was er bijna geen ontkomen meer aan. Toen ik haar daarna op mijn arm had en ze me aankeek met d’r kleine kraaloogjes smolt ik! Maar ik wist het zeker op het moment dat ze met haar kleine roze tongetje een heel klein likje gaf aan mijn neus. Dit was d’r! Dit was Takkie!

Een gigantische verantwoordelijkheid

Ik was verkocht! Maar toen kwam het moment dat ook mijn vriend enthousiast moest worden. Tenslotte gaat dit beestje toch zo’n 16 jaar van ons leven invulling geven. En dus gaf ik hem de opdracht er een nachtje over te slapen. Er over na te denken en zich te beseffen dat een hond een hele verantwoordelijkheid is. Ook ikzelf begon stiekem een klein beetje te twijfelen… Kon ik de verantwoordelijkheid echt wel aan? Kon ik het nog wel, zo’n beestje opvoeden? En paste Takkie eigenlijk wel in mijn leven op dit moment? Maar hoe langer in naar de foto’s staarde, hoe verliefder ik werd! Ik wist het zeker en gelukkig wist mijn vriendlief het na een nachtje slapen ook nog steeds zeker… en dus pakte ik de telefoon en belde haar huidige eigenaar “We willen Takkie graag hebben!”.

Over 1,5 week is het dan eindelijk zo ver! Dan mogen we Takkie ophalen en komt ze bij mij wonen! Dolgelukkig ben ik! Een droom komt uit, al zal het een enorme verandering van mijn leven en daarnaast een gigantische verantwoordelijkheid gaan betekenen! Maar kijk nou toch eens zelf in die oogjes en zeg zelf… dat is het toch waard??