Finishen 

Ik zal beginnen met een anti climax: ik heb de finish gehaald! En hoe!? Na een paar dagen van zenuwen en een onzeker gevoel, kon ik namelijk echt niet meer uit onder die Damloop by Night. Ik had geroepen dat ik ging en ik had geen blessures… dus er was geen reden om niet te gaan. Behalve dan dat ik echt bang was voor de afgang. Maar dat alles mocht niet tellen en dus stond ik afgelopen zaterdagavond om 20:20 uur in startvak wit, behangen met break lights, klaar voor de start.

Fuck Murphy

Iedereen heeft wel eens zo’n moment dat pech aan zijn zijde staat. Dat even alle niet zo gaat als je zou willen, dat je een kut dag hebt of dat je, zoals in mijn geval, al een jaar lang aan geen hardloopwedstrijden mee kan doen omdat er iedere keer iets ‘tussen’ komt als blessures en andere gezondheid tegenslagen waardoor je moet afhaken. Dat je, hoe graag je ook zou willen, soms moet zeggen: het is een kut dag of een kut blessure. Alles wat mis kan gaan, ging mis! Murphy’s law, zoals we dat noemen. Maar wanneer Murphy te lang in je nek heeft lopen hijgen, dan is het tijd om je dikke middelvinger naar hem op te steken en te zeggen “fuck Murphy! Ik ga ervoor! Ik ga finishen!”

Klinkt verbitterd he? Nou dat was ik ook het afgelopen jaar! Na vier startbewijzen doorverkocht te moeten hebben, wilde ik gewoon weer eens een finish halen! Die rush voelen van een hardloopwedstrijd. En een kersverse medaille tussen mijn tanden kunnen zetten! Ik schreef er afgelopen vrijdag al over, dat ik opnieuw een appeltje te schillen had met Murphy voor de Damloop by Night, maar dat ik deze race hoe dan ook uit zou lopen. En guess what?! I did!

Een lachertje!

Nadat ik al jaren moet horen van iedereen dat de Damloop zo’n ontzettend leuke loop is, wilde ik op z’n minst een beetje proeven van die sfeer. Eerlijk is eerlijk, een hele Damloop zat er nog niet in met mijn huidige toestand, maar een halve vond ik een mooie uitdaging. Helaas kon ik dankzij mijn mega slechte generale nog niet echt genieten van het idee dat ik zo’n ontzettend leuke loop zou gaan doen. Gelukkig kwam mijn redding een dag voor de Damloop.

Die dag kreeg ik ineens een appje van een fanatieke hardloopvriendin. Zij heeft het hardlopen met de paplepel ingegoten gekregen en loopt lachend halve marathons als training. Ik was dan ook wel redelijk verbaasd dat zij ineens heel erg haar best ging doen om een startbewijs te fixen en met mij mee te rennen. 8 kilometertjes… dat was immers niets voor haar! Een lachertje! Maar ik dacht nog: gezelligheid bij de start! Prima! Samen starten is altijd leuker dan alleen.

Kom op Es, nog even knallen!

Waarvan ik geen idee had, was dat zij andere plannen had. Lieve Iris had mijn blog gelezen en mijn onzekerheid geproefd over hoe deze Damloop mij zou gaan verlopen. De enige reden dat zij mee ging, was om een steun en toeverlaat te zijn voor mij. Zij ging mij helpen om mijn streeftijd te halen! Zij was mijn pacer! Voor we over die start gingen benadrukten we nog even naar elkaar dat we het vooral leuk moesten hebben! Nou ja, ik moest het vooral leuk hebben… Iris zou adem genoeg hebben en zwaaiend en lachend naast mij kunnen lopen. Terwijl ik zuchtend en steunend moest proberen te lachen en genieten. En dat deed ze ook! Iris liep naast mij het publiek wat op te zwepen op de plekken waar zo nu en dan de sfeer een beetje ingekakt was en ik genoot van haar en de sfeer!

Maar ze deed nog iets wat me enorm heeft geholpen! Zij hield mijn gemiddelde tijd nauwlettend in de gaten en bleef me motiveren. En op de punten waar ik zelf ingekakt zou zijn, liet zij mij net een stukje harder rennen dan ik dacht dat ik kon. “Je hoeft niet te sprinten, maar ik ga je een klein beetje meetrekken naar voren”. Dat deed ze tot die heerlijke finish in zicht kwam! Met nog zo’n tweehonderd meter te gaan trok ze me mee voor een eindsprint! “Kom op Es, nog even knallen!”

Als dat geen top finish is?

En daarmee was Iris zomaar mijn persoonlijke held van deze race! Want niet alleen heb ik zonder slag of stoot de finish gehaald, ook heb ik een PR gelopen! 46:14! Zo snel heb ik nog nooit gerend en al helemaal niet over zo’n afstand! Alle zorgen bleken voor niks! Ik heb het gewoon gehaald, met een fantastische tijd, ik heb enorm genoten en de smaak naar meer te pakken gekregen! Als dat geen top finish is? Op naar mijn volgende doel: De Zevenheuvelenloop!