Als het even kan probeer ik echt gezond te eten. In mijn ogen is dat geen extreem healthy dieet, maar mensen in mijn omgeving denken daar toch vaak anders over. Hoe vaak ik al een zogenaamde ‘fitgirl’ ben genoemd, kan ik niet eens meer op 100 handen tellen. Ik snap die gedachte van mensen heus wel, want schijnbaar als je aan ‘Esther’ denkt, dan denk je dat ik altijd bezig ben met eten en sporten. En hoewel dat op papier misschien ook wel de status van een fitgirl verdient, ben ik dat in mijn ogen helemaal niet. Mijn lijf is in de verste verte niet te vergelijken met al die strak afgetrainde fitgirls die ik op Instagram voorbij zie komen. En weet je wat ik denk, als ik kijk naar de progressies die ik met mijn lijf heb gemaakt de afgelopen jaren: zo’n lichaam ga ik ook nooit krijgen, hoe hard ik ook train en hoeveel voedingsdagboeken ik ook bijhoud. Nou hoef ik ook geen spierbundel te worden met een vetpercentage dat te lager is dan een bord pasta rode saus, maar een gulden middenweg zou ik ook geen ramp vinden eerlijk gezegd. Maar hoeveel ik ook train, hoe gezond ik ook eet, het enige wat ik ermee bereik is een berg frustratie. Want na al die jaren actief bezig zijn met mijn lijf, zie je dat hele ‘fitgirl’ gehalte niet terug in mijn laagje vet dat zich diep heeft genesteld op mijn lijf. Het is de harde waarheid van een fitgirl mét vet, zonder spieren.

Ongezonde verhouding

Don’t get me wrong, ik vind mezelf echt niet te dik, maar ik heb wél een ongezonde verhouding met mijn lijf. Na al die jaren trainen, hoop ik nog steeds dat die benen en billen van mij ooooit minder vet worden. Iedere trainer waarmee ik heb getraind blijft maar zeggen, dat dit schijnbaar mijn moeilijkste vet is om te verbranden, maar dat ik met doorzettingsvermogen en geduld echt wel een keer ook dát vet ga verbranden. Ik hoef geen kilo’s af te vallen dus, maar het is wel safe to say dat ik best een beetje geobsedeerd ben door eten en sport. Want hoewel ik er geen kilo’s vanaf hoef te trainen, wil ik ze er ook echt nooit meer bij hebben. Mijn gewicht na mijn studententijd was wel echt mijn max en in bij die cijfers op de weegschaal hoop ik nooit van mijn leven meer in de buurt te komen. En dat zorgt voor frustraties, stress en errors.

Hoewel dit voor de meesten misschien niet eens zo opvalt, want het hele gevecht speelt zich meer in mijn hoofd af dan in de porties die in het openbaar mijn mond in verdwijnen. Als je me wel langer kent, of dagelijks met mij aan de lunchtafel zit, dan heb je misschien wel door dat er een klein steekje loszit bij mij als het aankomt op calorieën en bewegen. Om maar eens een voorbeeld te noemen: ik houd nogal van het controleren wat ik eet. Mijn collega’s halen wekelijks uitgebreid boodschappen om samen te lunchen en ik… ik smeer mijn eigen crackertjes met mijn eigen meegebrachte omeletje, hüttenkäse en komkommer. Niemand die daar verder last van heeft, behalve ik. Want als ik kijk naar al die goed belegde wraps die zij dagelijks bereiden voor zichzelf, dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik dat absoluut lekker zou vinden, maar de hoeveelheid vet in die vers bereide lunch is voor mij (of nou ja, mijn hoofd) te hoog. En zelfs als ik al een keer met hen mee zou lunchen, dan zou dat een error in mijn hoofd betekenen die er voor zorgt dat ik direct bereken wanneer ik kan gaan hardlopen of fietsen om die calorieën te compenseren.

Compenseren

Of als er taart wordt getrakteerd, of als ik uit eten ga, of een borrel heb… Leuk! En ik kan op zo’n moment ook heus wel tegen mezelf zeggen dat het echt wel mag af en toe en dat je van één keer snoepen echt heus niet dik wordt, blijft het zo dat ik de dagen erna een knagend gevoel er aan overhoud. Het teveel gegeten calorieën moeten gecompenseerd worden met sporten. En als dat niet lukt omdat ik te druk ben of bijvoorbeeld te weinig energie heb om te sporten, dan knaagt dat schuldgevoel gewoon nog even heel hard door.

Ik heb vriendinnen die al wel eens eerder tegen me gezegd hebben dat mijn gedachtegangen niet gezond zijn. En hé, ook ik zou willen dat ik ze niet had. Ik zou het liefst ook onbezorgd willen kunnen eten. Maar mijn lijf werkt daar niet aan mee. De grote boosdoener van mijn aanhoudende gevecht tussen genieten en errors komt met name doordat ik de grootste jojo op aarde ben. Maar heb ik een serieus eetprobleem? Nee hoor, dat denk ik echt niet. Wat ik heb heb zijn issues. Want mijn hoofd en mijn lijf zijn het gewoon niet altijd met elkaar eens. En ik zou daar wel graag iets aan willen veranderen. Dus als iemand tips heeft hoe ik daarmee aan de slag kan… kom maar door!