Afgelopen week las ik wel drie keer een artikeltje waarin stond dat het ‘geen tijd’ hebben voor sport altijd een smoes is. Nou gok ik zomaar dat de auteurs van deze artikelen nog nooit mijn drukke schema van afgelopen tijd hebben geprobeerd, naast een halve marathon training. Als ze dat wel hadden gedaan, dan hadden ze geweten dat ‘geen tijd’ echt niet altijd een smoesje is. Afgelopen weken heb ik enorm mijn best gedaan om tussen alle afspraken en regeldingen door een plekje te vinden voor hardlopen en de sportschool, maar het zat er helaas gewoon echt even niet in. En dat betekent dat ik nu, één week voor de halve marathon, niet voldoende getraind ben om 21 kilometer te rennen…
Goed getraind of goed chagrijnig
Begin dit jaar heb ik één afspraak gemaakt met mezelf. 12 Hardloopwedstrijden doen is een mooi streven, maar ik moet wel echt van iedere wedstrijd genieten. Als ik dat niet doe, is deze challenge niets waard natuurlijk. Ik ben ooit wedstrijden gaan lopen omdat ik dat euforische gevoel van de eindstreep halen heerlijk vind. Al die joelende mensen langs de kant, de drumbands en blazers, het jezelf tot het uiterste drijven en als kers op de taart natuurlijk die mooie medaille. Iedere wedstrijd die ik ooit gelopen heb is een feestje geweest, tot vorige week. En als ik dat plezierige gevoel niet meer heb, is mijn lol in het hardlopen weg. Dat wil ik voorkomen.
Het was wel even schrikken dus vorige week, dat het rennen me zo zwaar viel en dat ik na een kilometer of zeven liever wilde janken dan lopen. Voor het eerst had ik geen lol in een wedstrijd. Ik had het zwaar en mijn spieren waren niet in beste vorm en het was op dat moment dat ik me begon af te vragen op wat voor manier ik in hemelsnaam die halve marathon wilde lopen als ik ‘m voor het eerst zou doen: goed getraind of goed chagrijnig? En zo graag als ik die medaille ook zou willen, hij mag voor mij niet het plezier in hardlopen verpesten. Dus als ik ga, dan ga ik goed getraind, zodat ik van iedere stap kan genieten, niet hoef te wandelen tussendoor en geen pijn hoef te lijden. Die halve marathon moet een feestje zijn!
Eigen schuld maar geen spijt
En daarmee kwam dus een moeilijk besluit afgelopen week, ook 2016 gaat voor mij niet het jaar van de halve marathon worden. Niet omdat ik geblesseerd ben, maar wel omdat ik niet geblesseerd wil raken! En weet je, het is mijn eigen schuld natuurlijk gewoon dat ik niet heb getraind. Maar aan de andere kant heb ik daarvan ook geen spijt. Het zat er gewoon even niet in. Als ik straks van al dat huizen kopen, verkopen, verhuizen, verbouwen en regelwerk verlost ben, dan ga ik weer lekker fanatiek sporten. Tot die tijd ben ik blij dat ik zo nu en dan toch even naar de sportschool kan en ga ik enorm genieten van de korte snelle trainingsrondjes die ik kan maken. En als het niet kan, dan kan het niet… streng zijn voor jezelf heeft soms namelijk helemaal geen effect. Dat moet je alleen doen als je er beter van wordt. Die tijd komt wel weer als ik ga trainen voor een perfecte fit voor mijn trouwjurk 😉
Maar goed, zo gemakkelijk maak ik mezelf er niet vanaf hoor. Want hoewel ik nu dus een startnummer voor de halve marathon te koop heb, is mijn volgende 21 kilometer doel al gesteld. In 2017 ga ik voor de Halve Marathon van Rotterdam. April 2017, dat gaat ‘m worden! Goed getraind! En nu natuurlijk de hamvraag… ren jij met me mee?
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
