Iets waar we in ons leven uiteindelijk allemaal mee te maken krijgen – en volgens mij is er niemand die het echt leuk vindt om te doen – is solliciteren. Hoewel het een bezigheid is waarvan je weet dat het MOET, is uitstellen vaak gemakkelijker dan aanpakken. Ook ik zit al een tijdje in de ontkenningsfase en stel het zoeken naar werk eigenlijk al te lang uit. Je kunt je afvragen waarom ik solliciteren nou zo verschrikkelijk vind… maar ik vrees dat het alles te maken heeft met mijn trauma’s uit het verleden. Waarschijnlijk heeft iedereen wel verhalen over missers in je brieven en sollicitatiegesprekken die volledig in de soep liepen, dus uiteraard heb ik ze ook. Om jou wellicht te behoeden voor de stomme fouten die ik heb gemaakt wil ik er een paar met je delen. Maar besef je wel… ik ga hier flink met mijn billen bloot! This is embarrassing!

Aan het verkeerde adres
Een tijd terug zat ik in een periode dat er gemiddeld tien brieven per week de deur uit gingen. Ik was goed gemotiveerd na mijn afstuderen om een leuke baan te vinden. Zelf vond ik uiteraard dat ik een perfecte brief had. Vlot geschreven, een beetje brutaal en hopelijk voldoende uitnodigend om mij dus uit te nodigen voor een eerste gesprek. Maar wanneer je zo veel brieven de deur uit doet gaat er, in mijn geval dan, nog wel eens iets mis. Ik was het overzicht totaal kwijt! Zo heb ik het ooit voor elkaar gekregen om de verkeerde brief te sturen naar een bedrijf. Ik heb dus gesolliciteerd bij een bedrijf op een functie binnen een ander bedrijf. Yup, I did that! Het zal je niet verbazen dat ik nooit meer iets van ze heb gehoord. En in de toekomst durf ik daar uiteraard nooit meer te solliciteren.

Tranen met tuiten
Gelukkig werd ik na al die moeite en al die brieven, die wel goed terecht waren gekomen, wel uitgenodigd. Zo zat ik ineens bij een grote autodealer aan tafel voor een marketingbaan. Dit was mijn eerste ‘echte’ sollicitatiegesprek na mijn afstuderen en je kunt dus wel stellen dat ik bloednerveus was. Deze man was echt een beer van een kerel, die al zo’n 20 jaar mee ging binnen dit bedrijf. Zijn tactiek leek dan ook te zijn om mij tot op het bot af te kraken. Nu begrijp ik dat dit een slimme manier is om te zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Op dat moment zat ik echter als een bang musje in de stoel tegenover hem. Op een gegeven moment kreeg hij zijn zin en brak hij me letterlijk. Ik kon het met geen mogelijkheid inhouden en ben in huilen uitgebarsten. Nogmaals; yup, I did that!

Gelukkig kon ik me op dat moment redden met een smoes en ging de beste man zelfs een zakdoek en een glaasje water voor me halen. Met het schaamrood op mijn kaken kon ik alleen maar wensen dat ik snel mocht gaan, maar het gesprek duurde daarna nog een goed half uur. Hoewel ik niemand aanraad om in huilen uit te basten tijdens een sollicitatiegesprek, heeft deze huilbui een wonderbaarlijke goede indruk gemaakt. Ik werd uitgenodigd voor een tweede gesprek. Je zult begrijpen dat ik vriendelijk heb bedankt voor deze functie. Ik schaamde me diep en zou nooit meer een voet binnen dit bedrijf durven zetten. En gelukkig had ik inmiddels ook een ander aanbod gekregen.

Don’t try this at home!
Gelukkig heb ik ook dingen goed gedaan en heb ik veel gesprekken gevoerd inmiddels en ook meerdere banen gehad. Je leert na verloop van tijd hoe je sollicitatiegesprekken moet voorbereiden en hoe je zo’n gesprek in moet gaan. Vooral ook hoe je je staande kunt houden tijdens gesprekken terwijl je het liefst huilend in een hoekje weg wilt kruipen. Echt leuk ga ik het volgens mij nooit vinden, maar bovenstaande blunders ga ik in ieder geval nooit meer maken. En jij hopelijk ook niet! Dit is een duidelijk gevalletje Don’t try this at home! Daar is het veel te gênant voor!