Hoogtevrees

Op dit gezellige wandelplaatje hierboven zie je een paar hele stoere vrouwen van een stijle heuvel naar beneden gaan. Misschien lijkt dit geen spannend tafereel, maar als goed kijkt, zie je helemaal bovenaan dat hellinkje een dame in een grijze trui staan. En hoewel het lijkt alsof ook zij, net als die andere dames, gewoon naar beneden gaat wandelen, is dat niet waar… Die dame in het grijs ben ik en ik heb toevallig giga hoogtevrees. Deze heuvel lijkt misschien wel heel onschuldig, maar voor mij was dit een innerlijke strijd die ik (zoals zo vaak) leek te verliezen.

Hoogtevrees of valangst?

Je zou kunnen zeggen dat ik hoogtevrees heb. Hoewel ik niet zeker weet of het dat echt is. Ooit sprong ik namelijk uit een vliegtuig voor een prachtige skydive. Ook ging ik ooit aan een parachute een berg af en ik sprong ik zelfs met een elastiek aan mijn benen van een hijskraan. Dat zijn natuurlijk niet echt dingen die iemand met extreme hoogtevrees zou doen. Je gaat nu vast en zeker heel hard lachen als ik je vertel dat ik wel panisch wordt van het staan op een skateboard of op schaatsen. En dat is echt niet omdat ik dan zo hoog boven de grond sta, maar wel omdat ik geen grip heb op de ondergrond. Eigenlijk denk ik dan ook dat ik geen hoogtevrees heb, maar vooral heel bang ben om te vallen. En die kans wordt natuurlijk vergroot wanneer ik geen controle heb over wat er onder mijn voeten gebeurt…

Even terug dus naar dit tafereel op de foto. Vorige week was ik op trainingsweekend in de Ardennen voor de Kili-Challenge en dat is precies waar deze foto is gemaakt. We gingen oefenen met wandelen op ongelijke paden en natuurlijk onze prachtige bergschoenen inlopen. Daar kwamen we ook uit bij deze afdaling, die er op deze foto echt niet zo indrukwekkend uitziet als hij in het echt is. Met name het eerste stuk was nogal stijl, rotsachtig en bedekt met een fijne laag natte herfstbladeren, waardoor de afdaling een glad en glibberig geheel werd. Wat je ook niet ziet op deze foto, is dat er aan de zijkant een afgrond is, die je niet overleefd als je daar naar beneden kukelt. Kortom, het complete plaatje voor mij om volledig in paniek te raken.

Tijd om mijn angst te overwinnen

Daar stond ik dus, bovenaan deze gigantische heuvel, mijn moed bij elkaar te rapen omdat ik me natuurlijk niet wilde laten kennen. Voor mij ging iedereen naar beneden en ik stond me daar als een bange vogel druk te maken over alle mogelijke scenario’s. Ik besloot dus toch te gaan. Tijd om mijn angst te overwinnen.

Helaas ging dat niet zo gemakkelijk. Voor mij gleed namelijk iemand uit (zul je altijd zien op dit soort momentjes) en alle doembeelden schoten door mijn hoofd. Ondertussen lukte het me niet om grip te krijgen onder mijn voeten met al die gladde blaadjes en voor ik het wist stond ik met knikkende knietjes en schokkende schouders te snikken bovenaan die heuvel. Boos op mezelf en boos op mijn angst. Maar zo bang als ik was durfde ik echt niet naar beneden. So much voor de stoere vrouw in mij…

Gelukkig was daar de mega geduldige en vriendelijke expeditieleider, die gelukkig ook met ons de berg op zal gaan. “We wachten gewoon tot iedereen is geweest en weg is en als dan niemand kijkt, gaan we met z’n tweetjes naar beneden.” Dat leek mij een prima plan. Dus na een kwartiertje uitblazen en mezelf moed inpraten ging ik voor poging twee. Samen met expeditieleider Marcel die me er vriendelijk aan bleef herinneren dat ik moest blijven ademen. Niet geheel onbelangrijk natuurlijk 😉

I did it!

En wat ben ik trots op mezelf! Want het is me toch gelukt. Al dan niet in een keer en zonder persoonlijke begeleiding, maar hé… je kunt niet in alles de beste zijn toch! Wat ben ik blij dat ik voor die tweede kans ben gegaan en dat het me is gelukt toch deze helling af te dalen! Na afloop kreeg ik gelukkig wel ingefluisterd dat de Kilimanjaro niet dit soort paden heeft, maar je kunt toch maar beter goed voorbereid zijn toch?! Laat die bergbeklimming maak komen hoor! Ik ben er klaar voor!