Eindelijk, eindelijk, eindelijk mag ik het vertellen! Wat fijn dat het grote woord er eindelijk uit mag! Ik ben zwanger. Ik word moeder! Vandaag ben ik 15 weken in verwachting en ik ben zo blij dat ik het eindelijk iedereen heb kunnen vertellen! Mijn aanstaande kind is nu ongeveer zo groot als een appel. Ik heb dus nog wel wat weekjes te gaan voor die kleine groot genoeg is om zich echt te laten zien. Maar jeetje zeg, wat is het fijn om geen toneel meer te hoeven spelen! Iedereen mag het nu weten: IK KRIJG EEN BABY 🙂

Het eerste horror trimester

Waarom ik zo blij ben dat het eindelijk naar buiten mag? Natuurlijk omdat ik het super leuk vind om mijn blijdschap met iedereen te kunnen delen, maar vooral ook omdat ik heel blij ben dat ik niet meer zo moeilijk hoef te doen. Vooral die eerste weken waren echt vreselijk lastig om alles geheim te houden. Want eerst was er de buikpijn. God knows waar die vandaan kwam, maar ik werd twee weken lang gepest met extreme krampen in mijn buik. ‘s avonds kon ik mezelf dan nog wel met een kruikje op de bank nestelen, maar overdag op kantoor moest ik gewoon doen alsof er niets aan de hand was. Maar misschien nog erger waren de zes weken die daarna kwamen… de horror misselijkheid! En die misselijkheid is echt zo iets onvoorspelbaars! Probeerde ik het ene moment voldoende te eten om maar niet misselijk te worden van een té lege maag, vond ik mezelf op andere momenten weer boven de plee omdat ik juist te veel had gegeten. Of ik lustte ineens  geen komkommer meer, tja dat moet er dan uit. Los van al die geuren die zomaar voorbij komen wapperen en die meest van tijd voldoende zijn om je weer even naar het toilet te haasten. En daarna natuurlijk weer het kantoor binnenstappen alsof er niets gebeurd was… de hel!

Het is voor mij dus echt geen straf dat ik eindelijk van mijn misselijkheid en buikpijnen af ben. Ik heb die eerste weken echt vaak geroepen “ik dacht dat het leuk zou zijn! Maar zo hoeft het van mij niet!” En dan heb ik het nog niet eens over de vermoeidheid en die belachelijke jankbuien om niets. Man man man… waarom vertelt niemand je dit van te voren? Nou ja, het wordt ons misschien wel verteld, maar waarom verteld niemand hoe heftig is het kan zijn? Waarom zegt niemand dat ochtendmisselijkheid de hele dag duurt (ochtend? my ass!) en dat die vermoeidheid niet voelt alsof je gewoon een nachtje te weinig geslapen hebt, maar meer alsof er een compleet peloton vrachtwagens over je heen is gereden… meerdere keren per dag!

Zou ze nou dikker zijn geworden? Of zou ze zwanger zijn?

Anyway, die eerste periode is nu voorbij. Wat er nu nog over is, is wat vermoeidheid, de jankbuien én een opkomend buikje. En vooral om dat laatste is het ook heel prettig dat ik nu eindelijk gewoon kan zeggen hoe het zit. Het verbaasde me namelijk echt dat er stiekem enorm veel mensen naar je buik gluren. En je ziet ze denken ‘zou ze nou dikker zijn geworden? Of zou ze zwanger zijn?’. Het is wel lekker hoor, dat ik dat soort blikken nu voor kan zijn door te vertellen dat ik inderdaad in blijde verwachting ben! En ach, die “Oh je krijgt ook al een klein buikje, hoewel het zou ook een vetrol kunnen zijn” die ik zo nu en dan hoor, neem ik maar met de koop toe. Over een week of twee zal die vetrol wel veranderd zijn in een wat ronder buikje en zijn alle vraagtekens de wereld uit (hoop ik).

Hoe het nu gaat? Eigenlijk voel ik me nu dus top! Los van dat ik het liefst om 21:00 uur in bed lig ‘s avonds, voel ik me verder prima. In plaats van me overreden te voelen, ben ik nu gewoon moe en dat is al een hele vooruitgang. Ook heb ik het sporten weer opgepakt, lust ik weer veel meer dan de eerste weken en wat er gebeurt met mijn nagels en haren joh! Hallelujah! Wat een feest! Met die kleine gaat ook alles goed. Hij of zij is voor alle testen geslaagd tot nu toe. Nu al een klein top talentje dus! En ik, ik zie het nu gewoon aan van week tot week. Deze hele periode is in ieder geval heel spannend! En ik vind het enorm gaaf om het allemaal mee te mogen maken!