Halve marathon

Om maar direct met de deur in huis te vallen: ook poging 3 om een halve marathon te lopen is gestrand. Eigenlijk zat het er natuurlijk al wel een beetje aan te komen en was het meer mijn halsstarrige kop in het zand die er nog niet toe wilde geven, dan mijn lijf die het al een week of twee aangaf. Uiteindelijk was het de fysio die mijn hoofd uit het zand omhoog trok en de feiten voor me uitsprak: zet die Halve van Haarlem maar uit je hoofd. In september ben jij nog niet klaar voor de 21 kilometer! En daarmee is poging 3 om een halve marathon te lopen, opnieuw even op de langere termijn geschoven.

Uitstel is geen afstel

En met dat nieuws veranderde mijn dag afgelopen week dus ineens in een K-dag! Ik wilde dit zo graag en ik had er zo enorm op gehoopt dat het dt keer wel zou gaan lukken. Maar helaas. En direct dacht ik terug aan mijn belofte aan mezelf eerder dit jaar. ALS ik de halve marathon ga lopen, dan wil ik dat goed getraind en mét plezier doen. Zonder pijn, zonder slechte voorbereiding en zeker zonder tegenzin. Hardlopen doe ik omdat ik het leuk vind en niet omdat het moet. En ondanks dat het lopen van de halve marathon inmiddels wel echt ‘een dingetje’ is geworden voor mij, moet ik ook hier niet vergeten waarom ik het wil doen. Niet omdat ik iets te bewijzen heb aan mezelf of iemand anders, maar omdat ik het leuk vind mijn grenzen te verleggen en nieuwe dingen te doen op het gebied van hardlopen.

Een veelgehoorde opmerking om me heen is ook “misschien heb jij niet het lijf om zo’n lange afstand te lopen”. En hééééél even heb ik dat ook gedacht. Maar als ik heel eerlijk ben, is dat geloof ik niet het probleem. Misschien ben ik wel blessure gevoelig, maar ik geloof wel echt heilig dat ik het kan. Ik heb immers eerder al de Dam tot Damloop gelopen, de Zevenheuvelenloop en afgelopen jaar natuurlijk ook aardig wat runs gedaan. Als ik maar goed train en rustig opbouw, moet het volgens mij echt wel kunnen. De faal van deze halve marathon is wederom een gevalletje van slechte timing. Dus wat mij betreft is uitstel van deze halve echt geen afstel!

Wat is er nou gebeurd?

Ik hoor je bijna denken: okee okee, maar wáárom mag je nou weer niet lopen? Wat is er nou weer gebeurd? Nou, deze koppige streber heeft weer eens een te prestigieus schema voor zichzelf opgesteld. Ik denk namelijk dat ik best alles tegelijk kan doen, maar in de praktijk kom ik toch vaak bedrogen uit. Dus het idee dat ik best kon trainen in de drukke periode van verhuizen, klussen, trouwen, Kilimanjaro, werken en weet ik veel wat allemaal, was een beetje te optimistisch. Ik had graag voor het huwelijk al de nodige kilometers willen rennen, zodat ik na 3 weken huwelijksreis de draad weer op kon pakken en het alleen nog maar een kwestie was van de lange afstanden onderhouden. Maar door de drukte voelde ik me niet altijd fit, had ik weinig tijd en vloog die tijd ook vooral voorbij. Voor ik het wist stond ik in een witte jurk voor het altaar en had ik veel te weinig kilometers afgelegd om een stabiele basis te hebben die ik na de huwelijksreis weer op kon pakken.

En het idee dat ik dat zou kunnen compenseren door van vrijwel nul training naar 3 keer lopen per week te gaan, leek als idee heel leuk, maar voor mijn kuiten toch iets minder. En nu zit ik dus met een paar overbelaste kuiten, die zo strak staan als een spanband en bij de kleinste afstand al voelen of ze gaan scheuren. Dat zijn niet echt kuiten waar je gemakkelijk 21 kilometer mee rent. En dus moet ik van de fysio even helemaal terug naar af. Nog maar 2 keer per week rennen, en dan dus slechts korte stukjes opgedeeld in 1 minuut rennen, 1 minuut wandelen. Zucht! Where is the fun in that? Maar goed, als ik ooit weer lange afstanden wil lopen, dan is dit even de manier om daar te komen. Gelukkig is mijn fysio wel grote voorstander van in de tussentijd lange afstanden fietsen om mijn conditie op pijl te houden. Komende maanden ga ik mijn nieuw ontdekte sport dus maar eens goed uitbuiten. En die halve marathon… die wordt nog vervolgt!