Natuurlijk weet je altijd pas wat je mist als je het niet meer hebt! Dat is altijd zo en dus zelfs met hardlopen. Inmiddels is het al zo’n 8 jaar geleden dat ik begonnen ben met hardlopen. Toen nog gewapend met mijn MP3 speler met de podcast van Evi erop. Van 0 naar 5 km en daarna van 5 naar 10… Uiteindelijk is de Damloop de verste afstand geweest die ik tot nu toe gelopen heb. Maar dat is zeker niet mijn einddoel! Er is namelijk niet maar één fijn ding aan hardlopen, dat zijn er juist mega veel. Het kan altijd en overal, maar bovenal is het zo lekker omdat je je hoofd compleet kunt leegmaken. Als een bijna meditatieve werking! Heerlijk is dat! Toch heb je, ondanks al die fijne bijwerkingen van het rennen, soms gewoon echt geen zin of je mindere momenten. Dan ga je weer een tijdje niet of niet vaak genoeg… Maar helaas heb ik inmiddels al maanden niet meer KUNNEN hardlopen. En juist nu het niet kan, mis ik het ‘t zo veel meer dan ik ooit eerder gedaan heb!

Het zwanger-en-hardloop-verhaal

Ik weet nog dat ik, voor ik zwanger was, ooit een meisje het Vondelpark in zag rennen. Een prachtige ronde buik had ze. Nu besef ik me dat ze een week of 25 zwanger moet zijn geweest met die omvang. Op dat moment dacht ik, als ik ooit zwanger ben wil ik ook blijven rennen. Sterker nog, ik was zo iemand die er bijna heilig van overtuigd was dat ik nog wel een halve marathon zou kunnen lopen in het eerste trimester van mijn zwangerschap (boy, what did I know?!). Helaas liep het zwanger-en-hardloop-verhaal voor mij even anders. Want al voor ik zwanger was, kreeg ik een blessure die maar niet overging. Ik had dus al weken niet gelopen, wat al enigszins frustrerend was. Maar toen die blessure wel weer wat beter ging, bleek ik zwanger en nu wordt me zelfs afgeraden om te gaan rennen. Niet zo gek ook, want mijn lichaam is er niet meer aan gewend, dus dat zou veel te zwaar kunnen zijn. En dus weet ik nu dat ik de komende maanden geen hardloopstappen meer zal zetten.

Op van die heerlijke zonnige winterse dagen zie ik bij mij in de omgeving hordes aan hardlopers gaan. En juist op die dagen steekt de jaloezie enorm! Dat wil ik ook! Lekker tot het uiterste gaan en ondertussen enorm genieten. Achteraf die rush van adrenaline over de behaalde prestaties! Heerlijk! Dus terwijl ik niets anders kan dan jaloers kijken naar al die hardlopers en al die foto’s op Instagram, maak ik maar alvast een plannetje voor als ik straks ver genoeg hersteld ben na de bevalling. Als ik het hardlopen weer langzaam kan gaan opbouwen. Ik kan nu al blij worden van het idee dat ik straks mijn conditie weer mag gaan opbouwen!

Weer beginnen met Evi

Waarschijnlijk zal ik weer 8 jaar terug in de tijd moeten dan. Na ongeveer een jaar geen inspannende duursporten te hebben gedaan, zal ik het weer rustig moeten opbouwen. Mijn spieren en gewrichten moeten weer wennen aan de klappen en mijn conditie kan ook wel een shot gebruiken tegen die tijd gok ik. Weer lekker starten met lesje 1 van Evi dus, van 0-5 kilometer! Het leuke is wel dat ik dan ook weer nieuwe hardloopschoenen mag uitzoeken. Want doordat mijn stappers afgelopen jaar niet konden dienen als hardloopschoenen, heb ik ze veelvuldig gebruikt bij het uitlaten van de hond… door weer en wind! Die MOETEN echt vervangen worden dus! Vervelend nou!

Daarnaast denk ik dat het een bijkomend voordeel is dat ik zo lang niet gelopen heb. Nu ik me er maanden op kan verheugen dat ik straks weer kan rennen, zal de blijdschap zo groot zijn zodra ik weer kan gaan, dat mijn motivatie ook naar een toppunt is gestegen en ik in de grootste hardlooppiek zit die ik waarschijnlijk ooit heb meegemaakt! Dus wat ik eigenlijk wil zeggen is, dat jullie me allemaal mogen blijven bestoken met hardloopfoto’s. Maak me maar jaloers! Des te beter kom ik straks terug! En god wat heb ik daar zin in zeg!