Ongeveer een week of twee geleden stond ik in een boekwinkel. Terwijl ik aan het neuzen was tussen de stapels boeken werd mijn aandacht getrokken door one peculiar: ‘Het Dertigers Dilemma’. De kaft sprak boekdelen: ‘Rond de dertig lijkt het permanent spitsuur in je hoofd. Grote beslissingen moeten genomen worden op het gebied van carrière, relaties, kinderen en huis’. Misschien was dit wel een goede challenge voor mij…? Lezen kon geen kwaad en dus nam ik het mee. Bij het afrekenen kreeg ik de vraag of het een cadeautje was. “Ja” flapte ik eruit, “inpakken graag”. Ik durfde simpelweg niet te bekennen dat ik dit boek echt voor mezelf kocht! Schijnbaar zat ik toch nog in de ontkenningsfase. Een dertigersdilemma terwijl ik nog geen dertig ben, kan dat?

Keuzestress generatie
Afgelopen jaar ben ik 27 geworden. In dat jaar is er ontzettend veel gebeurd. Heel veel van mijn vragen heb ik al gedeeld op deze blog. De conclusie van die blogs mag dan ook wel duidelijk zijn: ik heb behoorlijke keuzestress. Wat voor baan moet ik kiezen? Doe ik eigenlijk wel de dingen die ik leuk vind? Wat wil ik allemaal bereiken in mijn leven? En dan nog maar niet te spreken van mijn brein dat constant overuren draait. Ik was stomverbaasd dat al deze zaken beschreven staan in het boek. Het was een soort erkenning, ‘ik ben niet de enige!’ Anderzijds kon ik er echt niet meer omheen: ik maak deel uit van de keuzestress generatie, tijd om er vanaf te komen! Hoewel ik weet dat dit echt niet in één week kan, zal ik toch ergens moeten beginnen.

Aan de slag dus met mijn ‘vroege midlifecrisis’. Maar hoe pak je dat aan in een week? Carrière en relatie! (Eerlijk is eerlijk, kinderen en huis zijn nog een beetje ver-van-mijn-bed-show.) Die andere twee zijn toch wel terugkerende dilemma-thema’s in mijn leven. Ik heb een tijdje terug gekozen voor fulltime zzp’er schap, maar hoe ga ik om met al die onzekerheden die mij al zwetend nachtenlang wakker houden? En dan de liefde! Ik date heus wel eens met een leuke jongen, maar ik heb al lang geen echte ‘klik’ meer gevoeld. In mijn ogen heeft een relatie alles te maken met tot over mijn oren verliefd zijn. Opnieuw dat zorgelijke onderbuik gevoel dat met regelmaat de kop op steekt: ga ik ‘de ware’ ooit wel vinden? Dilemma’s, dilemma’s, dilemma’s!

Streven naar perfectie
Volgens het boek leven ‘wij twintigers en dertigers’ met een illusie. De illusie dat de ideale partner zu haben is. We zoeken een partner die minimaal een even hoge opleiding als ons heeft genoten, knap is, in goede financiële situatie verkeert, een leuke familie en een gezellige vriendenkring heeft. Daarnaast moet hij sportief zijn, houden van cultuur, handig zijn, gevoelig, ambitieus, aantrekkelijk maar niet te ijdel en een echte familyman zijn.

SLIK! Ben ik ook zo kritisch? Wordt het tijd om uit mijn comfort zone te stappen en mijn blik uit te breiden naar mannen die ‘niet mijn type zijn’? Ik besefte me dat ik inderdaad wel kritisch ben. Maar volgens mij moet er ook echt een ‘klik’ zijn om iemand daadwerkelijk aantrekkelijk te vinden. Op het moment dat die klik er is, zijn de kleine dingen waar je je soms zo enorm aan irriteert, niet meer irritant. Misschien vind ik die klik wél bij iemand waarvan ik het helemaal niet verwacht… Open staan voor een ander type man dus. Waarom eigenlijk ook niet? Tijd voor een nieuwe visvijver! Ik gooi mijn hengel eens in een andere sloot vanaf nu.

Innerlijke rust
Dan misschien nog wel het moeilijkste om aan te pakken: die mallemolen in mijn hoofd. Ik moet rust creëren. Om mij heen hoor ik steeds meer mensen praten over meditatie. Hoe lekker het is om even helemaal te ontspannen en alles los te kunnen laten. Hoewel ik het allemaal nog wat zweverig vond klinken, ben ik het afgelopen week toch eens een sessie gaan volgen. Daar zat ik dan, in een soort sekte-achtige bijeenkomst, te luisteren naar hoe deze dag -de eerste aanraking met meditatie- de mooiste dag van mijn leven zou worden. Dat mijn leven drastisch zou veranderen en ik wellicht ook nieuwe vrienden zou krijgen. Kippenvel kreeg ik er van, ik wil helemaal geen nieuwe vrienden! Terwijl ik daar met mijn ogen dicht zat te proberen mijn gedachten los te laten, kon ik me alleen maar concentreren op de gedachte hoe vreemd het was dat ik daar met zo’n dertig mensen in een ruimte herhaaldelijk ‘oeeeeehhhhhmmmmm’ geluiden zit te produceren op deze ‘mooiste dag van mijn leven’.

Uiteraard geef ik in het kader van mijn challenge niet zomaar op. Hoewel ik nog niet overtuigd ben van dit ‘zweverige’ fenomeen, ga ik het vaker proberen. Bij een andere groep, in een andere non-sekte-setting. Ik moet toegeven dat het wel een erg lekker vooruitzicht is om even rust te hebben in mijn hoofd. Opnieuw maar weer uit de comfort zone stappen dus en op zoek naar innerlijke rust!

Stappen tot in de late uurtjes
Uiteraard kon in deze week een good old kroegentocht in mijn oude studentenstadsie Utrecht niet missen. Met ‘de meiden’ weer eens alle kroegen aandoen waar we jarenlang zoveel plezier hebben gehad. Terwijl ik in mijn hoofd al had berekend dat het verstandig was om de nachttrein van drie uur te nemen -want dan had ik zaterdag ook nog wat aan mijn dag- kon ik het niet laten dat ik alleen maar te denken dat al die jonkies in de kroeg ons zagen als oude wijven. Een good old kroegentocht zat er voor mij simpelweg niet in… alleen maar omdat ik me gedroeg als een oud wijf. Man man, wat een wake up call. Ik maak de dingen zelf ook erger dan ze zijn!

Terwijl ik natuurlijk (nog) niet genezen ben van mijn dertigersdilemma, is het wel lekker om het nu erkend te hebben. Wetend welke onzin ik eigelijk van mezelf vraag, kan ik nu rationeel gaan nadenken. Ben eens een keer tevreden met wat je hebt Esther! Maak je eens niet zo druk over die domme onbelangrijke dingen! Maar misschien belangrijker nog: Ik hoef niet op mijn dertigste al de Kilimanjaro beklommen te hebben. Dan is er immers ook niets meer om naar uit te kijken daarna. En is het gezegde niet juist dat het leven pas begint na de dertig? Of is dat een smoes die dertigplussers zichzelf simpelweg wijs maken? Voorlopig ben ik nog geen dertig, dus laat ik mijn twintigerskoppie daar maar ook niet meer mijn hoofd over breken!