Het hebben van een hond is een feestje. Zeker als die hond de allerleukste hond van de wereld is (zoals mijn Takkie). Maar waar veel mensen niet bij stil staan, is dat het hebben van een hond ook enorm veel tijd, regelmaat en discipline kost. Want om die allerleukste hond van de wereld te krijgen, moet je hem wel serieus opvoeden. En dat kun je niet een dagje overslaan! Want puppies zijn misschien nog wel erger dan kinderen. Als je ze een vinger geeft, pakken ze gelijk je hele hand.

Dat is mijn kleine Takkie

Inmiddels ben ik al weer 14 weken het baasje van Takkie. 14 Weken waarin een hoop is gebeurd. En een van die dingen is, dat ik inmiddels absoluut niet meer zonder haar kan! Want wat is het een verrijking op mijn leven om dit ondeugende monstertje in huis te hebben. Dit viervoetertje is altijd blij om me te zien en begroet me belachelijk enthousiast als ik zelfs maar een kwartiertje ben weggeweest. Zelfs als ze achterblijft op kantoor waar al mijn collega’s dol op d’r zijn en haar bakken met aandacht geven! Dan nog ben ik de allerleukste en belangrijkste in haar leven.

Mijn dropje met haar donkere smeekoogjes, die altijd om een hoekje komt kijken of er nog een plekje is op mijn schoot. Het pluizenbolletje dat al met 12 weken pootjes kon geven én high fiven, maar na vele keren oefenen nu nog stééds niet snapt wat ‘lig’ betekent. De veel te enthousiaste teckel die iedereen in het park inmiddels kent en ieders hart steelt. Dat is mijn kleine Takkie.

Arm arm schaapje!

Maar pas op, laat je niet verleiden door mijn liefdesverklaring hierboven. Ren niet direct naar de fokker op de hoek om ook zo’n leukste hond van de wereld te kopen, want ik moet je er iets bij vertellen. Het hebben van een teckel betekent namelijk trainen, trainen, trainen. En als je denkt dat je iets hebt geleerd… juich dan maar niet te snel. Want voor je het weet zijn de omstandigheden anders dan waarin jij het haar aanleerde en vindt zij zomaar dat de regels niet meer geleden. Zoals een dame in het park laatst tegen me zei: “als ze luisteren, is het geen echte teckel”. En soms denk ik dat die dame wel eens gelijk heeft. Maar op andere momenten weiger ik daaraan toe te geven en vind ik gewoon dat mijn teckel wel moet kunnen luisteren.

Anderhalve week geleden besloot ik dat mijn training nog wel iets strenger mocht. Ik had dagen met Takkie geoefend op “wachten” bij het oversteken van de weg en fietspaden. Maar dat alles deed ik terwijl zij aangelijnd was. En wanneer dit kleine meisje lekker aan het spelen is met andere honden, dan gelden de regels van ‘wachten’ natuurlijk niet volgens haar. En dus kwam ze in botsing met een rijdende fiets. Een klein dramaatje. Want niet alleen schokken we ons beide helemaal kapot, ook brak haar tandje af en moest ze voor het eerst in haar leven bij de dierenarts blijven om met een klein roesje het overgebleven stukje tand te laten verwijderen. Arm arm schaapje!

Het harde trainen heeft zijn vruchten afgeworpen

Gelukkig was ze snel weer net zo vrolijk als voor het ongelukje, maar een ding was duidelijk: er was een hoop werk aan de winkel. Natuurlijk kreeg ik in het park een hoop goedbedoelde (maar oh zo irritante) adviezen van andere hondenbaasjes. En daarbij werd toch wel erg vaak gewezen op de meest fantastische cursussen. Maar ik ben koppig (net als mijn teckel) en weiger naar zo’n puppy cursus te gaan. Ik heb tot niet voor niets ooit mijn dierenverzorging diploma gehaald, ik ken de regels, ik moet dit zelf kunnen.

En dus ging ik aan de slag met consequente commando’s en enthousiaste beloningen. Nee is nee en wachten is wachten! Iedere keer dat ze naar me toe kwam rennen als ik haar riep, stond daar een heerlijk stukje worst tegenover en mijn geluk bij een ongeluk was, dat Takkie vanaf nu mega bang is voor fietsers. Dat zomaar oversteken, dat zal wel meevallen komende tijd. Maar het harde trainen heeft zijn vruchten afgeworpen. Want na een weekje mijn vriend niet gezien te hebben, merkte hij op dat we echt progressie hadden geboekt. Soms is het nog wat lastig voor Takkie als er een andere hond in de buurt is, maar het begin is er! Mijn volgende missie: Takkie leren liggen! Dat schijnt toch erg moeilijk te zijn!