Soms kan ik afgeleid worden door de onschuld van kinderen. Hoe het een wereldprobleem kan zijn dat de een een groter bolletje ijs heeft gekregen dan de ander. Of het minutenlang kunnen dubben over welke smaak lolly ze zullen kiezen. Wat zou het leven makkelijk zijn als wij allemaal in die onschuld zouden leven, ons leven lang. Maar zo gaat het niet. We worden volwassen en daar horen op den duur ook volwassen problemen en grote mensen beslissingen bij. Kon ik nog maar treuzelen over welk snoepje ik moest kiezen… voor mij geldt inmiddels dat ik moet kiezen welk huis ik wil kopen…

Grote mensen beslissingen

Ja, ik zei het al. Grote mensen beslissingen. Een tijdje terug heb ik namelijk besloten dat ik volwassen genoeg ben om een eigen huis te bezitten. De berekening was gunstig, want ik kan zowaar ook een huis betalen! Dat wetende is er echt een hele wereld voor me open gegaan. Een wereld genaamd Funda. Zo verslavend als het kan zijn, zit ik nu uren op een dag Funda af te struinen naar mijn perfecte stekje. Ik heb dingen geleerd waar ik nooit weet van had. In Amsterdam schijn je namelijk rekening te moeten houden met erfpacht, de vereniging van eigenaren en ook nog of je appartement gesplitst is. Toen ik begon met rondkijken had ik totaal geen benul van hoe belangrijk die dingen waren. Maar toen bij iedere bezichtiging de makelaar opnieuw het hele riedeltje opdreunde: ”gezonde VVE, eigen grond en recentelijk gesplitst” kreeg ik langzaam wel door dat het kopen van een huis iets meer vergt van een mens dan een simpele ‚doe mij die maar’.

En dan nog niet te spreken over het financiële aspect. Het hele verhaal van bruto en netto hypotheeklasten wist de hypotheekadviseur me gelukkig vrij snel uit te leggen. Maar, wist hij mij ook te vertellen, dat per 1 januari er een aantal zaken veranderen, waardoor je minder hypotheek kunt krijgen en je meer uit eigen zak moet betalen. „Als ik jou was”, zei hij, „zou ik zorgen dat je voor 1 januari je keuze hebt gemaakt”. „Maar, maar…. ik ga nog bijna een maand op vakantie tussendoor” zei ik lichtelijk in paniek. Zijn conclusie was simpel: „dan weet je wat je te doen staat voor die tijd!”

Als warme broodjes

Dat ben ik gaan doen dus en daarbij kwam ik tot nog een vreemde ontdekking: de huizen gaan in Amsterdam als warme broodjes over de toonbank. Mocht je vandaag nog niet eens een interessant huis op het oog hebben, vrijdag kun je al eigenaar zijn van je eigen droompaleis. Zo snel gaat het hier. Zodra er een nieuwe woning op de markt komt moet je er letterlijk bovenop duiken. Is het wat? Dan weet je wat je te doen staat: kijken, kijken en KOPEN! Het is een aparte bezigheid moet ik zeggen. Het gaat natuurlijk niet over een paar schoenen. Geloof me, je hebt bij de aankoop van een paar schoenen nog meer bedenktijd dan bij het kopen van een huis in Amsterdam. True story!

Met al die opgedane kennis en ervaringen had ik inmiddels twee huizen op het oog en dus vond ik dat het afgelopen week tijd was om spijkers met koppen te slaan! Het was tijd voor mij om de beslissing over mijn nieuwe onderkomen definitief te maken. Op maandag zou ik samen met de aankoopmakelaar mijn twee favorieten bezoeken om vervolgens de knoop door te hakken en te kiezen. Ik was er letterlijk zo zenuwachtig van dat ik geen oog dicht deed zondagnacht. En dat bleek niet geheel onterecht toen de makelaar belde op maandag dat een van de twee huizen al verkocht was! Daarmee had het huis precies vijf dagen in de verkoop gestaan en was het aan mijn neus voorbij gegaan!

Partner in crime

Gelukkig had ik nog een tweede keuze en werd ik opnieuw vrolijk verrast door Funda met een nieuw potentieel paleis a la Esther. Een telefoontje later was ook die afspraak gepland en zou ik samen met mijn partner in crime (a.k.a. de aankoopmakelaar) de knopen door gaan hakken. Mijn tweede keuze was nog steeds een goede! Ik liep mijn toekomstige huis in en zag het helemaal voor me. Dit was het! Ik kon hier wonen! Maar met de tweede bezichtiging nog op de planning durfde ik nog niet definitief ja te zeggen.

Die tweede viel uiteindelijk zo tegen, dat ik met mijn moeder aan de telefoon het verlossende woord uitsprak. „Dan is huisje twee dus mijn droomhuisje! Ik ga het kopen!” De kop was eraf! De knopen doorgehakt en er viel een last van mijn schouder! Ik had mijn 1 januari deadline gehaald en ik had een prachtige casa in het vooruitzicht. Ik ging verhuizen! Trots belde ik de aankoopmakelaar: „je mag de onderhandeling in gang zetten! Doe maar een bod!”

Geloof me, ik heb op wolken gelopen afgelopen week. De woonbladen werden in huis gehaald en websites als VT wonen en Loods5 werden van voor tot achter doorgespit. Maar toen kwam het telefoontje van de makelaar… „het huis is uit de verkoop gehaald. De eigenaresse heeft besloten het toch niet te verkopen dus je moet op zoek naar een nieuws huis!” BAM! Zo blij als ik was, zo machteloos ben ik nu. Een huis kopen is helemaal niet zo leuk als ik dacht! In een week twee tegenvallen gehad. En nu voelt het alsof ik weeeeeer overnieuw moet beginnen… Opnieuw Funda afstruinen, er bovenop springen, het hele ‚zou ik hier kunnen wonen’ gevoel weer ervaren en dan maar weer bieden… met goede hoop dat het toch een keertje raak moet zijn. En dus laat ik de moed niet zakken. Want wie zal het weten, misschien heb ik vrijdag al een huis gekocht, zo snel kan het immers gaan. I’ll keep you posted!