Er is iets mis met mij! Over twee weken en één dag stappen Marijke en ik op het vliegtuig naar Indonesië voor ruim drie weken. Al een maand of drie kijken we er naar uit. Dat was het moment dat we de ticket boekten en het hele ‘zullen we samen naar Indonesië gaan’ dus wel erg ECHT werd! Toen leek het nog zo ver weg, maar inmiddels komt de vakantie gevaarlijk dichtbij. Ik kijk er enorm naar uit want ik ben zooo toe aan een relaxte vakantie, warmte en even helemaal niets moeten. Maar ook zorgt het al enige tijd voor een kortsluiting in mijn hoofd. Volgens mij heb ik namelijk een dwangmatige stoornis – mijn hele leven al hoor – waardoor ik al wekenlang van de leg ben. Ik voel zenuwen, onrust en probeer mezelf in bedwang te houden om niet te vroeg toe te geven aan de innerlijke vraag van mijn zieke brein. Nu, na weken worstelen, mag ik eindelijk toegeven aan mijn onophoudelijke drang!

Dwangmatige vraag van mijn onderbewustzijn

Deze ‘afwijking’ is eigenlijk zó belachelijk dat ik me er bijna voor schaam om het hier te vertellen. Ik weet niet eens zeker of mijn ‘stoornis’ wel een naam heeft, maar dat ik er last van heb weet ik wel. Mensen in mijn omgeving weten er waarschijnlijk wel vanaf, maar omdat ik me er zo bewust van ben, doe ik ook enorm mijn best om er niet te veel ruchtbaarheid aan te geven (dat is mooi mislukt met deze blog dus 😉 ). Als ik terug denk aan vroeger, dan was het er toen ook al. Ook toen moesten mijn ouders en ik er hartelijk om lachen. Inmiddels begin ik het irritant te vinden! Waar ik last van heb? Daar komt mijn grote bekentenis dan: Ik heb een dwangmatige behoefte om dingen veel te vroeg tot in de puntjes voor te bereiden!

Ik weet het, het klinkt onschuldig en dus zal ik het wat visueler maken voor je. Nu zo’n twee en een halve maand geleden hebben Marijke en ik onze vliegticket naar Jakarta geboekt. Sinds het moment dat ik op ‘boeken’ klikte heerst er een onrust in mijn lijf. Een soort zenuwachtig gevoel dat alleen weg gaat als ik gehoor geef aan de dwangmatige vraag van mijn onderbewustzijn. Het liefst had ik namelijk diezelfde avond al mijn backpack volgepakt, maar welke idioot pakt nou drie maanden voor zijn vakantie al zijn tas in? En dus moest ik deadlines stellen voor mezelf. Mijn eerste deadline was 1 november. Tot die tijd mocht ik niets inpakken.

Strenge regels voor mezelf

Ik had echter geen regels gesteld voor het kopen van spullen voor de vakantie. En dus heb ik al ruim twee maanden mijn zonnebrand crème, douchegel, shampoo, deo, tandpasta en weet ik veel wat voor toiletspullen klaar staan in de kast. Hoewel die spullen natuurlijk zonder moeite nog aangeschaft kunnen worden op de dag van vertrek, moest ik gewoon iets hebben om mijn nervositeit te temperen. Als ik niet mag inpakken, dan maar zo iets stoms. En het ergste is nog: het helpt!

De drang die ik voel is in dit geval dat ik dus al maanden mijn backpack ingepakt en klaar wil hebben staan. In andere gevallen kan het gaan om het al veel te vroeg willen ombouwen van bijvoorbeeld een woonkamer voor een feestje of het extreem vroeg willen inpakken van mijn spullen in dozen voor een verhuizing. Als ik het zo zeg lach ik van binnen want het klinkt als een belachelijk onschuldige, maar vooral ook idiote ‘stoornis’. Ondertussen loop ik dus al maanden met een onrust in mijn lijf die ik niet kan voeden en droom ik ‘s nachts de vreemdste dingen omdat mijn tas nog niet volledig ingepakt klaar staat. Dat ik in mijn nakie het vliegtuig in stap, dat mijn tas vol zit met plastic zakken in plaats van mijn eigen kleding of dat alleen maar winterkleding heb ingepakt. ME-GA vermoeiend!

Hallelujah!!!

Je zult begrijpen dat het een opluchting voor me was dat het ein-de-lijk 1 november was afgelopen week! Ik kon me gaan focussen op het inpakken van mijn tas! Hallelujah!!! Voor deze reis mag ik de backpack van mijn huisgenootje lenen omdat mijn eigen tas inmiddels wel uitgereisd is. Toen ik haar afgelopen weekend vroeg waar de tas lag zodat ik deze alvast even gezien had en wist hoeveel erin zou passen moest ze stiekem wel even lachen “Je gaat pas over drie weken weg!” I KNOW! Maar wat ik natuurlijk niet durfde te zeggen was dat ik al maanden mijn best deed om deze vraag uit te stellen, dat ik het nu eindelijk mocht vragen van mezelf en dat dit al een mega overwinning was voor mij!

Oh mijn god! Als ik zo mijn eigen verhaal opschrijf ben ik nog gekker dan ik dacht. Knettergek ben ik! Maar goed, het is dus 6 november inmiddels en dus zul je begrijpen dat alles dat mee op reis mag inmiddels klaar ligt. Nog niet in de tas, want als het daar twee weken in zit, komt het de geur ook niet echt ten goede. En dus staat er een krat op mijn kamer met al mijn spulletjes netjes verzameld. Mijn volgende deadline is 17 november. Dan mag ik het in mijn tas gaan stoppen. Wat ik in de tussentijd moet doen? Paklijstjes zoeken op het internet om zeker te weten dat alles wat ik mee moeten nemen op tijd in die krat zit…. Ja ik weet het… ik ben knettergek!