Zenuwen, het is iets waar ik volgens mij redelijk mee overweg kan. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dit reikt tot een bepaald niveau. Maar het type ‘ik plas bijna in mijn broek van de zenuwen’ heb ik nog nooit meegemaakt. Tot deze week dan geloof ik. Sinds afgelopen zaterdag lopen die zenuwen namelijk steeds hoger op en ben ik nu op het punt aanbeland dat het allemaal niet erger kan. Mijn buik kriebelt, mijn handen shaken, in mijn hoofd is het een grote chaos en stiekem dwalen mijn gedachten de hele dag door af naar vrijdag. Want morgen gaat hoe dan ook een verlossende dag zijn voor mij. Of ik nou goed of slecht nieuws ga krijgen, ik ga hoe dan ook blij zijn dat ik vanaf zaterdag geen hartkloppingen meer heb, weer kan ademhalen en stil kan zitten op twee billen… Man oh man, was het maar alvast morgen!

Dromen zijn bedrog

Die zenuwen hebben helemaal niets te maken met mijn reis naar Indonesië die vrijdag gaat beginnen. Vliegen heb ik al zo vaak gedaan en Azië heeft mijn hart al gestolen. Hoewel ik natuurlijk echt mega uitkijk naar het moment dat Marijke in ik in het vliegtuig stappen, is er nog een dingetje dat iets meer aandacht van me vraagt voor ik kan vertrekken. En dat dingetje is allemaal zaterdag begonnen.

Wat er zaterdag gebeurde, is dat ik mijn absolute droomhuisje binnenstapte. Eigenlijk wist ik dat vorige week dinsdag al toen ik het op Funda zag, maar durfde ik nog niet te hopen dat het daadwerkelijk zo perfect was als op de groothoeklens foto’s. Ik ben immers vaker enorm teleurgesteld in mijn eigenlijk nog wel erg korte en kritische zoektocht. Kun je nagaan hoe vaak ze die foto’s mooier maken dan het daadwerkelijk is. Maar goed, vanaf die dinsdag droom ik dus al over dit huisje. Eerst dagenlang over het dramatische telefoontje dat het huis al verkocht was voor ik überhaupt een blik op de binnenkant had kunnen werpen. En dat terwijl ik wist ik dat er zaterdag pas een open dag zou zijn… voor die tijd zou het echt niet verkocht worden. Het is maar waar je jezelf gek mee kunt maken natuurlijk!

Knettergek

Maar sinds zaterdag droom ik mezelf in dat huis. Mijn stoutste dromen kwamen uit! Nou ja, wellicht niet mijn stoutste, maar laten we het erop houden dat het huis nog prachtiger was dan ik had durven hopen. Al bij de eerste stap over de drempel voelde ik het helemaal: Dit is mijn huis! Er was alleen één probleempje. Samen met mij dachten nog veel meer mensen dat. Mijn huisje, was in de hoofden van vele andere bezoekers gewoonweg hún huisje. Onvermijdelijk natuurlijk, dit soort taferelen in Amsterdam.

Hoewel ik zaterdag nog redelijk down to earth was en mezelf nog wel kon aanpraten dat ik absoluut NIET te veel moest hopen op dit huisje, de kans is immers zo klein met zoveel animo, ben ik nu op het punt aanbeland dat ik in staat ben om mijn verhuisdozen al in te pakken. (Ik weet het… ik ben echt knettergek!) Ik voel het aan alles, dit is mijn huis! Ik wist het zeker toen ik dinsdag voor de tweede keer ging kijken. Ik ben stapel verliefd!

Cheers to That

Inmiddels is er natuurlijk enorm veel heen en weer gebel geweest met makelaars. En vandaag is het eindelijk zo ver dat ik mijn bod ga uitbrengen. Alleen het idee al dat ik nu echt echt echt ga bieden bezorgt me zweetaanvallen waar je u tegen zegt! Morgenochtend moeten alle biedingen binnen zijn, en is het moment daar, waarop er beslist gaat worden wie het huisje mag kopen. Ik vertrouw volledig op de tactiek van mijn makelaar dat het verstandig is te wachten tot vandaag met het uitbrengen van een bod. “Onderschat nooit je concurrenten” vertelde hij mij. Hoe langer we wachten met bieden, hoe beter we wellicht een idee kunnen krijgen van de bedragen die al geboden zijn. En nu, nu wacht ik dus op het verlossende telefoontje van mijn makelaar over het bedrag dat wijsheid is om te bieden.

De rikketik in mijn borstkas maakt letterlijk overuren. Want wat nou als ik het huisje niet krijg? En ik hoor mijn lieve vriendinnen al weer zuchten: “dan had het niet zo moeten zijn. Alles gebeurt met een reden”. En dat zal ook wel. Maar voor nu droom ik mezelf graag nog even in dat paleisje! En als ik het niet krijg, dag had het inderdaad misschien niet zo moeten zijn. Hoe dan ook trekken Marijke en ik de champagne morgen open in het vliegtuig. Of het nou is om te verdrinken of te vieren. Maar natuurlijk ook om te vieren dat onze vakantie eindelijk gaat beginnen! Wat er ook gebeurt, er staat daarna een prachtig avontuur op me te wachten. Eentje waarvan ik weet dat het de komende drie weken van mijn leven nagenoeg perfect gaat maken. De reis met Marijke door Indonesië! Dus wat er ook gebeurt… cheers to that!