Als er iets is dat al jaar en dag hetzelfde is aan mij, dan is het wel mijn haar. Mijn grote bos dikke haren met een soort van krul erin. Het is mijn handelsmerk en stiekem ook mijn trots. Mijn lange, soort van krullende haren. Toch is die haardos ook een van mijn ergernissen. Het pluist, is te zwaar om ook maar een volle dag in model te blijven zitten (die soort van krul zakt er naar verloop van tijd gewoon uit) en daarbij weet ik absoluut niet wat ik er mee aan moet.

Wat puntjes en laagjes

Omdat ik niet weet wat ik er mee moet, zitten mijn haren al jaren in het zelfde model. Er zijn in de loop der tijd wat centimeters aangegroeid, maar ik kan me niet anders herinneren dan dat ik mijn kapper vertel dat er alleen wat puntjes af hoeven en de lagen wat bijgewerkt mogen worden. Iedere ochtend maak ik mijn haren nat, of ik ze nou was of niet. Daarna spuit ik er een maskertje in, kam het goed door, knijp er wat lekker geurend fructis schuim in en hang het met een klem een beetje bij elkaar achter mijn hoofd. Iedere ochtend ga ik met een natte bos haren naar buiten, om het op de weg naar werk te laten drogen. Ik doe niet aan korte kapsels of hip opgestoken jaar. Nee, mijn haar zit al jaren hetzelfde.

Meghan schreef laatst dat ze blij is dat ze geen jongen is. Zo weinig afwisseling, altijd hetzelfde kapsel, nooit eens make up. Dat zette me aan het denken. Ik vind het dan wel heel leuk om af te wisselen met mooie kleding en leuke sieraden, maar echt afwisselen qua haar en make up, doe ik eigenlijk nooit. Misschien is het tijd om eens verandering te brengen in mijn coupe en dus ging is een week lang experimenteren met mijn haren.

Wassen, knippen, drogen en de roddels uit de buurt

Mijn kapper is Kapper Tony, die voor 18 euro mijn haren wast, knipt, droogt en me gratis de laatste roddels uit de buurt vertelt. Eigenlijk kom ik maar twee keer per jaar bij Tony, want vaker is gewoon niet echt nodig. Een dure kapper vind ik onzin, er is namelijk helemaal niemand die ziet dat mijn eventueel ook scheef geknipt zouden kunnen zijn. Ik geloof dat ik nooit meer dan dertig euro per keer heb uitgegeven aan een kappersbehandeling. Dat klinkt ideaal, maar eigenlijk hunker ook ik wel eens naar een opmerking over mijn pas geknipte haren. Geloof me, dat is in mijn leven echt zelden gebeurd.

Vol goede moed begon ik de week dus met het uitzoeken van kapsels die ik zou kunnen proberen deze week. Op maandag stond ik dan ook wat eerder op om mijn eerste probeersel met veel toewijding uit te voeren, de vlecht in een vlecht. Totaal niet ontevreden ging ik de deur uit. Hoewel ik niet zeker wist of zo’n strakke vlecht mij nog wel zo goed stond, was het iets nieuws. Het begin was er.

Een flauw pluizig knotje

Helaas gold voor deze vlecht hetzelfde als al mijn andere ooit geprobeerde kapsels, halverwege de dag was er niets meer van over. Aan alle kanten staken er grote plukken uit mijn vlecht, die niet eens meer een echte vlecht te noemen was. Op het toilet probeerde ik mijn mislukte brouwsel te herstylen, maar helaas was er geen land meer te bezeilen met mijn haren. De vlecht moest eruit en ik kon niets anders doen dan een flauw, pluizig knotje op mijn hoofd draaien. Lekker begin van de week!

Ook de visgraat vlecht is niet aan mijn haren besteed en eigenlijk mislukte al het andere dat ik probeerde ook. Op woensdag was ik er goed klaar mee! Leuk hoor, dat haar van mij, maar je kunt er dus absoluut niets mee. Tot ik in mijn achterhoofd Marijkes stem hoorde die mij al zeker 1000 keer gesmeekt heeft dat ik mijn haar vaker los moet dragen. Geen klem, geen elastiek, gewoon los haar. Ikzelf vind dat dodelijk irritant, maar in het kader van mijn challenge had ik weinig te kiezen. Ik wilde iets nieuws proberen met mijn haren, dan moest ik ook maar toegeven aan de all natural losse look.

Moedeloos

Drie dagen heb ik met losse haren rond gelopen en ontzettend mijn best gedaan om met niet kapot te ergeren. Dat was lastig, want losse haren zijn alles behalve handig. Constant had ik haren in mijn gezicht, glas en bord hangen. Even op het terras zitten werd een constante ergernis van haren achter mijn oren proberen te duwen. Even naar achter steken met een klem mocht niet en dus bleven mijn vingertoppen herhaaldelijk plukken haar naar achter strijken.

Ik denk dat je het wel hoort, de moedeloosheid in mijn stem. Na deze week is het me meer en meer duidelijk geworden dat ik een kneus ben als het om mijn eigen haar gaat. Niet alleen ben ik een persoon van de simpele en snelle make up, ook weet ik me geen raad met mijn haar! Dat besef heeft me aan het eind van de week toch nog iets gebracht. Voor het eerst in mijn leven heb ik namelijk een afspraak gemaakt bij een dure kapper. Ik zal de roddels van Tony gaan missen, maar wie weet kom ik binnenkort wel als herboren uit de kappersstoel. Het zal me benieuwen. To be continued!