De zomer van 2014 heeft een plekje weten te bemachtigen in de top 10 van natste zomers ooit! Het is nog niet eens zo lang geleden dat we zuchtend en steunend onze dag doorliepen. Zeurend dat het zo warm was! Ik roep nu dus al twee weken lang dat we helemaal niet zo’n slechte zomer hebben gehad. Het is best wel een tijd erg warm geweest en ik heb heel wat weekenden in de zon gezeten. Ik heb zelfs tijdens heel wat hardlooptrainingen gewenst dat het minder warm zou zijn. Maar nu het al een week of twee met bakken uit de hemel komt, en niets er op wijst dat we heel snel weer zon krijgen, is het toch best moeilijk om mijn ‘we hebben best een lekkere zomer gehad’ statement hard te blijven maken.

Gezelligheid op kantoor

Inmiddels is het zuchten om warmte veranderd in zuchten om al die plensbuien. De ene collega komt het kantoor binnen, vloekend omdat hij midden in zo’n bui op de fiets zat en óók nog eens werd verrast door een voorbij rijdende auto die hem belaagde met een goede regenplas. De andere collega komt vermomd in een druipend regenpak binnen. Om de beurt kijken we naar het raam waar de druppels vanaf stromen. En om de beurt zeuren we over het weer. Met dit weer is het absoluut een gezellig sfeertje bij mij op kantoor!

Hoewel ook mijn humeur bij iedere regenbui weer verder daalt, vond ik dat deze zomer niet alleen maar de naam ‘natste zomer sinds jaren’ verdiende. Laat staan dat ik mijn humeur mee wilde laten spoelen de afvoerput in. Met alleen maar meer regen op komst, was het mijn challenge van afgelopen week om mijn humeur niet te laten beïnvloeden door de extreem natte dagen die me nog te wachten stonden.

Ik erger me niet

Mijn collega’s geloofden niets van mijn ‘zogenaamde’ ik-erger-me-niet instelling. Een voor een kwamen ze met doemscenario’s op de proppen die mijn goede zin zomaar zouden kunnen vergallen. ‘Maar wat als je nou op de fiets zit en je komt terecht in zo’n stort bui? Dan kun je toch niet vrolijk blijven?’

Eerlijk is eerlijk, echt gemakkelijk was het niet. De regen maakte het me werkelijk onmogelijk zelfs. Op maandag in de trein naar huis zat ik te kijken naar de steeds donker wordende lucht. Mijn buienalarm app vertelde me dat het moment dat ik uit de trein zou stappen, een enorme plensbui omlaag zou komen. Zoals zo vaak, had de app nu ook weer gelijk. Het moment dat ik mijn voet naar buiten stak, begonnen de eerste druppels te vallen, die langzaam overgingen in een ellendige stroom waar niet meer doorheen te kijken was.

Wat een gelukje

Ik had op dat moment heel hard kunnen balen en vloeken. In plaats daarvan koos ik ervoor mijn fiets achter te laten op het station en de tram te nemen naar huis. Zodra ik in mijn eigen straat weer uitstapte, was de regen opgedroogd en kon ik droog naar huis wandelen. Wat een gelukje!

Ook toen ik een uurtje later door het Vondelpark rende (althans, een poging deed daartoe), barstte de hel opnieuw los. Tot op het bot was ik doorweekt, terwijl ik me bleef focussen op de gedachte dat het heerlijk is om te rennen in de regen. Het had natuurlijk best iets minder mogen regenen, maar als je eenmal nat bent, maakt het eigenlijk allemaal niet meer uit toch?

Zeuren

Zo probeerde ik de hele week het positieve te zien van alle momenten dat ik maar mooi droog van A naar B wist te komen. En als het dan toch met bakken uit de hemel kwam, zat ik mooi binnen! Ik was standaard bewapend met een grote paraplu, die me hartstikke droog hield. En zelfs toen ik zaterdag op het terras zat te lunchen toen opnieuw een plensbui naar beneden kwam, was ik blij dat ik onder een luifel zat. Stiekem is het best grappig om met leuk gezelschap te lachen om voorbijrennende mensen zonder paraplu.

Wij Nederlanders zijn maar zeurende mensen en eigenlijk was deze challenge me daar volledig om te doen. Want hoeveel zin heeft het nou eigenlijk om te zeuren over iets waar we helemaal geen invloed op hebben? Mijn goede humeur werd gister nog even beloond met een zonnetje in het Vondelpark. Marijke en ik zijn afscheid gaan nemen van Acda en de Munnik. En hoewel ik natte billen had van de doorweekte gras, hebben we genoten van de prachtige klassiekers in het namiddagzonnetje! Ik geloof dat ik die laatst dagen regen die nog komen gaan ook nog wel aan kan! (Als het maar niet al te lang duurt voor we toch weer wat zonnestraaltjes krijgen…)