Kili-Challenge

Er was een tijd waarin ik genoegen nam met challenges die niet zo hoog gegrepen waren. Dingen als iedere dag sporten, geen OV gebruiken, gezond eten… Dingen waar iedereen wel een tegenaan loopt en waarbij je soms even een schop onder je hol nodig hebt. Maar hoe langer ik bezig ben met 52 Challenge, hoe groter de drang is geworden om grotere doelen te stellen voor mezelf. Ik vond die Vierdaagse twee jaar geleden al heftig, maar 12 medailles in 12 maanden houden me ook wel lekker bezig. Helemaal omdat ik ook toe wil trainen naar een halve marathon. En wie durft te raden wat ik daarna als doelen ga stellen voor mezelf? Ik niet!

Eerst zien, dan geloven!

Maar na al die opstapelingen van meer meer meer, heb ik nu ja gezegd tegen een challenge waarvan ik überhaupt nooit gedacht had dat mijn ambitie er zou liggen. Het is de grootste die ik in al mijn jaren challengen tot nu toe ga doen en misschien wel de grootste die ik ooit van mijn leven ga doen. Zoals ik al eerder schreef ga ik de Kilimanjaro beklimmen. Een berg van bijna 6 kilometer hoog! Noem dat maar eens een challenge! Na de Kili-Challenge vallen al mijn challenges in het niet!

Zelf begin ik inmiddels langzaam aan het idee gewend te raken dat ik een berg ga beklimmen. Maar nou gok ik eigenlijk dat dit komt doordat het nog zo lekker ver weg is. Wekenlang konden we zeggen dat het in januari of februari 2017 zou gaan plaatsvinden. De datum was nog niet bekend, officieel inschrijven was nog niet eens mogelijk, dus dat hele ‘ik ga een berg beklimmen’ verhaal was nog zo vaag als je je maar kunt voorstellen. Joh, iedereen kan wel zeggen dat ie een berg op gaat. Eerst zien, dan geloven!

The only way is up!

En die instelling was wel heel gemakkelijk al die tijd. Iedereen kent namelijk wel iemand die de Kili beklommen heeft, of kent een verhaal van iemand die weer iemand kent. En zo heb ik dus al onbeschrijfelijk veel goede verhalen gehoord. Volgens de een is het zo gemakkelijk dat iedereen het kan en volgens de ander is het een mega zware beproeving, waarbij je jezelf meer dan tegen gaat komen. Met grapjes als ‘zelfs een Victoria Secret model kan de top bereiken’ probeer ik het voor mezelf een beetje behapbaar te maken. Maar inmiddels heb ik ook wel mensen gesproken die afgelopen jaar naar boven zijn gegaan voor War Child… dat het niet gemakkelijk gaat worden dat weet ik nu wel… Dat het een ervaring gaat worden die ik nooit meer vergeet ook.

De tijd van het maken van grapjes is ook wel een beetje voorbij nu, want het is nu toch wel erg officieel! De datum dat we onze expeditie gaan beginnen is bekend: 28 januari gaan wij omhoog. En ik zeg dat zo stellig, omdat inmiddels die inschrijving dus ook rond is. Ik heb me officieel gecommit door mijn inschrijving definitief te maken. Er is geen weg meer terug! The only way is up!

Een ding is zeker nu: we gaan!

Mijn collegaatje en ik zeiden afgelopen week nog tegen elkaar: nu lijkt alles nog zo ver weg, maar er komt een moment dat we bijna gaan. En daarna komt het moment dat we het gewoon aan het doen zijn. Brrrrr, freaky! Ik ben me in ieder geval al wat beter aan het inlezen. En die 12 medailles blijken nu ineens een hele goede training te zijn! Toch een mooie bijkomstigheid! Maar goed, het is nu mei en dat betekent dat over negen maanden de expeditie van start is gegaan. Nog negen maanden om ons voor te bereiden dus. Maar een ding is zeker nu: we gaan!

Wil jij ons volgen naar de top? Elles en ik schrijven uiteraard over ons avontuur op 52 Challenge. Maar je kunt ons ook volgen via Kili4WarChild! Iedere donatie is welkom uiteraard. Want laten we niet vergeten waarvoor we deze challenge doen… War Child!