Hardlopen werd na die 8 kilometer van de Damloop by Night ineens een grote opgave voor mij. Hoewel ik mega gemotiveerd was om te trainen voor de Zevenheuvelenloop die er aan komt, moest ik mezelf toch ineens weer naar buiten slepen voor een training. En dat terwijl iedere kilometer die ik nu ren zo’n twee euro waard is voor het kankerfonds! Reden genoeg zou je zeggen, om niet zo moeilijk te doen en gewoon naar buiten te gaan! Maar een paar dingen hielden me tegen de afgelopen twee weken…

Frustratie 1

Afgelopen vrijdag hadden we met alle bloggers van 52 Challenge een bijeenkomst. Zoiets doen wij echt veel te weinig en we hadden dan ook een hoop bij te praten. Zo ook al onze hardloopuitdagingen! Lotte en Marijke deden de Damloop natuurlijk en binnenkort sta ik samen met Marijke aan de start van de Zevenheuvelenloop. Maar sinds ik ben gefinished met een persoonlijk record op de 8 km, merk ik aan mezelf dat ik alleen maar sneller wil. Ik wil dat record verbeteren en daarom frustreer ik mezelf iedere training opnieuw!

Waarschijnlijk is het heel herkenbaar voor fanatieke hardlopers! Nadat je zo goed hebt gelopen tijdens een run, wil je meer. Maar tijdens een run zijn de omstandigheden altijd anders dan tijdens een training. Je loopt namelijk alleen (zonder publiek en mede renners die je opjutten), er is geen medaille aan het eind en de adrenaline blijft achterwegen. Oftewel… de kans dat je tijdens een training net zo’n goede tijd neerzet als tijdens een wedstrijd, is niet zo groot.

Dan is hardlopen ineens niet meer zo leuk

Die acceptatie zat er alleen nog niet helemaal in bij mij. Tijdens iedere training liep ik met mijn telefoon in mijn hand, lettend op de tijd, het aantal kilometers en mijn gemiddelde tempo. Daardoor was ik iedere minuut gefocust op wat mijn lichaam deed en mezelf alleen maar proberen harder te laten gaan. Genieten van de omgeving en het bewegen deed ik niet meer… En dan is hardlopen ineens niet zo leuk meer als het was.

Het waren dan ook mijn medebloggers die me erop wezen dat ik mijn telefoon ver weg moest stoppen. Plan een route van tevoren en ga lekker rennen. Luister naar je lichaam in plaats van naar je hardloop app! Kijk om je heen en geniet! Dan wordt hardlopen vanzelf weer leuk!

frustratie 2

De andere frustratie waar ik tegenaan liep, was mijn ademhaling. Die luchtpijp van mij leek het steeds zwaarder te krijgen met het doorlaten van lucht, waardoor ik soms echt als een piepkuiken door het park rende, happend naar adem. Niet sexy en al zeker niet prettig. Want als je zo vaak sport als ik doe, dan verwacht je toch een keer een beetje conditie op te bouwen in de loop van de tijd.

En die conditie bleek ik dus ook zeker te hebben, maar die zat verscholen achter een ontsteking in mijn luchtwegen (gelukkig geen astma zoals de huisarts eerst dacht). Ik werd een puffer meisje, met een enorm mondstuk ervoor. Zo’n puffer die je het liefst niet in het openbaar laat zien… Of het zou gaan werken, ik had er een hard hoofd in, want alle vorige puffers die ik had gehad, bleken geen resultaat op te leveren voor mij.

Kilometers vreten

Inmiddels ben ik al al zo’n twee weken, twee keer per dag, netjes aan het puffen met mijn belachelijk grote installatie. Vol verwachting heb ik de afgelopen twee weken hardgelopen, lettend op of mijn ademhaling verbeterd was, maar met weinig resultaat… tot gisteren! Want gisteren had ik weinig verwachting van mijn run. Ik was moe en had uiteraard weer geen zin om te gaan rennen… maar ja, die belofte van die Kilometers voor Kanker he… Dus ging ik toch naar buiten. Telefoon weggestopt in mijn zak, vastberaden om te luisteren naar mijn lichaam en te genieten van de omgeving. En weet je wat? Ik liep fluitend 11 kilometer! Zonder ademnood! Zonder rood aangelopen hoofd! Ik wist niet dat het in me zat! Hallo conditie! Ik ben blij dat je je eindelijk laat zien!

Twee frustraties uit de weg dus! En nu weer focussen op mijn doelen: geld ophalen tegen kanker (steun jij mij al? Wel doen hoor!) en zorgen dat ik die Zevenheuvelen straks uitloop, hoe snel dat dan ook mag zijn. Het binnenhalen van die medaille zou een overwinning opzich moeten zijn! Want ik had nooit gedacht dat ik die loop nog zou doen. Zeker niet toen ik vloekend en tierend de derde dag van de Vierdaagse over die Zevenheuvelenweg liep… toen heb ik gezworen het nooit, nooit, nooit meer te doen. Maar kijk nu eens… mijn conditie is op pijl, mijn spieren werken mee. Niets houdt me meer tegen! Kom er maar in motivatie! We gaan kilometers vreten!