Inmiddels is het wel bekend bij iedereen en hoef ik niet meer om de hete brij heen te draaien. Tja, ik heb een burn out en dat betekent dat het niet altijd even super met me gaat. Steeds meer mensen om me heen vragen nu voorzichtig hoe het dan gaat, omdat ze mijn blog hebben gelezen. En hoewel ze dan waarschijnlijk verwachten dat ik zuchtend en steunend zeg dat het niet okee is met me, kan ik nu juist langzaam weer zeggen: het gaat eigenlijk best goed!

Ik MOEST alles doen

‘Eigenlijk best goed’ is natuurlijk geen volmondige ‘fantastisch’, maar als, ik hoe ik me nu voel, vergelijk met hoe ik me om en nabij vier weken geleden voelde, dat is dat al een wereld van verschil. En dat heb ik te danken aan mijn schreeuw om hulp. Dat ik naar een psychologe ben gegaan, is het beste wat ik had kunnen doen. Want waar ik zo’n twee weken gelden nog het gevoel had te balanceren op een heel dun lijntje, heb ik nu absoluut niet het gevoel meer dat ik bijna overspannen ben. Ik ben nog wel heel moe en ook nog selectief in mijn afspraken en heel soms moet ik ook nog wel eens huilen uit onmacht, maar het wrak dat ik vier weken geleden was, dat ben ik echt bij lange na niet meer. Waar ik toen dacht dat ik me nooit beter zou gaan voelen, is me dat nu toch al gelukt.

Dat gebeurt natuurlijk niet zomaar. Om daar te komen heb ik een hele duidelijke opdracht gekregen van mijn psychologe. Ik moet natuurlijk nog steeds iedere dag mediteren, maar daarnaast heeft ze me ook gevraagd na te denken over de dingen die ik kan schrappen uit mijn leven. Toen ze dat vroeg, enkele weken terug, had ik het idee dat ik helemaal niets zou kunnen schrappen uit mijn agenda. Ik MOEST alles doen! Maar inmiddels is dat gevoel ook wel veranderd. Ik ben sinds lange tijd weer eens keuzes gaan maken en heb zowaar een aantal dingen van mijn to do lijst geschrapt.

Zo schreef ik iedere maand voor een Amsterdams blad. Het was slechts een kleine rubriek die ik één keer per maand moest verzorgen, maar de druk van het ‘moeten aanleveren’ bezorgde me iedere maand weer een naar onderbuikgevoel. Na een week werken moest ik dan in mijn weekend de straat op om mensen te interviewen. Het is een klein dingetje, maar die rubriek… die heb ik geschrapt.

Complete tegenzin

Ook de sportschool was een plek waar ik vond dat ik wekelijks minimaal twee keer mijn gezicht moest laten zien. Natuurlijk omdat ik er voor betaal (en tja, zo’n sportschool abonnement is helaas verre van gratis), maar ook omdat ik wil sporten om fit te blijven. Maar iedere keer dat ik voet over die drempel zette, voelde ik niets anders dan complete tegenzin. Waar ik altijd zo’n zin had om te sporten, kon ik nu niet eens een klein beetje gevoel van genegenheid naar boven roepen. En dus was mijn besluit resoluut, ik ga even niet meer naar de sportschool, tot ik me weer beter voel. Nu ik de sportschool al enkele weken niet meer heb bezocht, heb ik komende week zowaar weer zin om er heen te gaan. Ik heb zelfs al drie dagen in mijn agenda geprikt om er heen te gaan. Gewoon hup, direct uit werk. Dat scheelt een hoop tijd en dan heb ik daarna nog de tijd om een rustig avondje te houden. Win win!

Ook heb ik mezelf verplicht om van alle taken die op mijn to do lijst staan er slechts eentje per dag te doen. Zo voorkom ik dat ik na een dag werken, ook nog een hele avond thuis aan de bak moet. Als ik een ding leer van de mindfulness training, is het namelijk relativeren. En dus kun ik mezelf nu de vraag stellen: hoe erg is het eigenlijk als ik die taak pas volgende week doe in plaats van vanavond? En als het antwoord op die vraag is dat het helemaal niet erg is, dan schuift die taak gewoon op. En dat heeft me toch een rust gegeven afgelopen week!

Zo veel rust, dat ik weer energie begin te krijgen om dingen te ondernemen. En dat is natuurlijk direct een valkuil en puntje waar ik nog een hoop moet leren. Nu ik meer rust heb, moet ik namelijk waken dat ik niet weer dezelfde fout bega en mijn agenda weer volprop. Het mag soms gewoon best even ietsje minder zijn! Het is een lange tijd geleden dat ik niet hoefde te rennen, vliegen springen om alles gedaan te krijgen… en nu ik dan eindelijk wat gaten krijg in mijn schema, kan ik daar maar beter even van genieten in plaats van het weer te verpesten voor mezelf. En om dat te leren, blijf ik de komende weken nog even lekker bij de mindfulness training. Dan maken we van ‘best wel goed’ weer een volmondige ‘fantastisch’!