Racefiets

Twee weken na het aanschaffen van mijn mooie racefiets, zat ik afgelopen weekend voor de tweede keer op het zadel! Vol goede moed, vol zin in vaart en vooral vol zin in een rondje crossen door de duinen. Dus na geconstateerd te hebben op de buienalarm dat het toch minimaal twee uur droog zou blijven, kreeg ik een lesje bandenpompen en ketting smeren. Ik wil tenslotte wel alle kneepjes van het fietsvak leren. En daarna toch echt, hop! Lekker de fiets op en gaan!

Hoe werkte dat schakelen ook al weer?

Het was wel weer even wennen. Die schoenen die in die pedalen moeten klikken, dat schakelen. Hoe zat dat ook al weer? Na een paar keer in- en uit klikken en van zwaar naar licht geschakeld te hebben, had ik de smaak weer te pakken en gingen we met een prima snelheid van zo’n 26 km per uur over het fietspad richting Zandvoort. De meter op mijn fiets stond trouwens niet helemaal goed afgesteld en bleef maar aangeven dat we zo’n 16 km per uur gingen. Ik wilde dus vooral gas op die lolly. En dus riep ik op een recht en overzichtelijk stuk fietspad naar Jan-Willem “trap eens flink door!”. Nou daar gingen we hoor, de stevige wind flink door de kieren in de helm. Mijn benen hadden het best een beetje zwaar en na een tijdje voelde ik mijn adem ook iets moeilijker gaan. Maar mijn meter gaf aan dat we maar zo’n 24 km per uur gingen. Frustrerend! Want als dit pas 24 km per uur was, dan had ik nog een hoop training te doen voor ik bij de 40 km per uur zou zijn!!

Gelukkig was dat ook het punt waar we er achter kwamen dat mijn meter het niet bij het rechte eind had. Want hier hadden we toch echt de 38 km per uur aangetikt! Wat een opluchting! Ik moest er niet aan denken om die snelheid maal twee uit mijn benen te krijgen namelijk. Hell no! Een opluchting dus! Het was me gelukt om in de buurt te komen van een ‘normaal’ racefiets tempo! En daar was ik best een beetje trots op! Ik was namelijk niet bang en het schakelen ging helemaal goed. En belangrijker nog, ik had er nog veel meer plezier in dan twee weken daarvoor!

Nog een keer!

Ik kreeg de smaak helemaal te pakken, dus toen we eindelijk echt in de duinen waren, gaf ik Jan-Willem groen licht om echt echt echt hard te gaan! “Ik roep wel als ik het eng vind”. Dus daar gingen we! Wat is dat lekker zeg! Al trappend en schakelend vlogen we over de paden, dwars door de natuur. De zon in ons gezicht… puur genieten. Waar dit stuk me vorige keer best zwaar viel en ik helemaal kapot die duinen uit kwam, was het nu voorbij voor ik het door had. Ik had zomaar kunnen roepen “NOG EEN KEER!”. Man wat is dit leuk!

De hoogste snelheid die we hebben aangetikt was 43,9 km per uur! En daarmee voel ik me bijna een prof 😉 Nou ja, ik mag mezelf in ieder geval een snelle leerling noemen! En nu maar hopen dat die lente een beetje doorzet, dan kunnen we snel weer naar buiten voor een rondje. Volgende keer niet alleen harder, maar vooral ook eens verder!