Soms verdenk ik de wereld ervan een complot te hebben gespannen tegen mij. Dan ben ik er heilig van overtuigd dat iedereen 48 uur in zijn dag heeft zitten, behalve ik. Dat ik hoog of laag kan springen, maar dat alle dingen die ik moet of wil doen simpelweg niet in de uren van één dag passen, terwijl iedereen om mij heen wél 100 dingen tegelijk kan doen. Gelukkig weet ik dat dit natuurlijk niet waar is, en zou het ook gewoon aan mijzelf kunnen liggen. Misschien heb ik net iets te veel Spaanse mentaliteit. Mañana mañana! Alles wat vandaag niet hoeft doe ik morgen wel. Morgen is er uiteraard weer een nieuwe dag met opnieuw Spaans uitstelgedrag.
Uitstelgedrag
Uitstelgedrag is één verklaring voor mijn té korte dagen. Een andere verklaring is dat ik té veel wil doen voor de beschikbare tijd. Daardoor schuiven er wel eens dingetjes onopgemerkt vooruit, net zo lang tot ze weggestopt zijn in een vergeten plekje in mijn hoofd. Ze hebben plaats gemaakt voor andere dingen. tot dan ineens het moment komt dat die vergeten dingetjes weer heel belangrijk worden en ik baal dat ik ze niet eerder heb aangepakt. Om dát moment eens een keertje voor te zijn heb ik voor de verandering eens vooruit gedacht. Er was iets waarvan ik me ineens weer bewust was. Iets dat wel eens verdomde handig zou kunnen zijn als het up to date was: mijn portfolio.
Ongeveer een jaar geleden heb ik een site gemaakt waarop ik een verzameling heb gemaakt van wat eigen schrijfwerk. Toen ik begon met deze site had ik nul komma nul verstand van WordPress, laat staan dat ik wist hoe ik een leuke site in elkaar kon knutselen. Het gevolg was een prima basis pagina waar alle stukken op één grote hoop zijn gegooid. Nu ik meer verstand heb van het bouwen van leuke WordPress sites, schaam ik me zelfs een beetje voor dit knulstelwerkje dat nu nog online staat. Ik wist dus dat dit echt aangepast moest gaan worden. Net als al die andere honderd dingen, en dus schoof ik ook het verbouwen van deze site op de grote to do-hoop. Althans, tot deze week dan. Deze week stond in het teken van weer trots voor de dag kunnen komen met mijn werk. Mijn portfolio zou een nieuw leven ingeblazen krijgen.
Had ik dit maar eerder gedaan!
Het enige dat ik zou moeten doen was mijn website verplaatsen naar een andere webhost om vervolgens een nieuw template eronder te hangen en een paar nieuwe artikelen uploaden. Ik zou dan ook direct even nieuwe kaartjes bestellen in de zelfde stijl, om het plaatje compleet te maken. Ik dacht werkelijk dat dit me slechts een zaterdagmiddag zou kosten en dus kwam de welbekende Mañana mañana gedachte deze week weer boven drijven. “Komt dit weekend wel”. Tot ik donderdagavond ineens op een super gaaf netwerk evenement stond van Women Inc.. Dit was dus het moment waarop ik met schaamrood op mijn kaken mijn oude kaartjes stond uit te delen. Me verontschuldigend dat dit nog mijn oude kaartjes waren en mijn website snel een nieuwe look zou krijgen. Dat is natuurlijk super onprofessioneel! Daar kwam dan ook direct mijn welbekende gevoel weer boven drijven: had ik dit nou toch maar eerder gedaan!
Dubbel baal moment
Tijd voor actie dus! Zaterdagochtend begon ik vol goede moed aan de verhuizing van mijn website. Hoeveel ik inmiddels ook weet van WordPress, het blijkt te weinig om nog te kunnen wat ik allemaal zou willen. Laat dit nou net een moeilijk puntje zijn voor mij. ‘Kan ik niet’ komt simpelweg niet voor in mijn vocabulaire en dus zat ik uren te prutsen met als resultaat: helemaal niks, noppes, nada! Tijd om hulp in te roepen dus. Omdat het weekend was (opnieuw: had ik het nou maar niet zo lang laten liggen) moest ik natuurlijk wachten tot maandag, voor mijn hulptroepen weer aan het werk zouden gaan. Dat was dan ook direct een dubbel baal moment. Want één, er was iets wat ik niet kon (Oh my god!) en twee, mijn challenge was dus niet geslaagd. Mijn portfolio is immers niet up to date en niet in een nieuw jasje gegoten!
Daarmee ben ik even flink geconfronteerd met mezelf en heb ik daar ook direct goede lering uit weten te halen. Want één, ik kan nou eenmaal niet álles! ‘Kan ik niet’ bestaat wel degelijk! En als tweede leerpuntje heb ik mijn Spaanse uitstelgedrag omgetoverd naar een nieuwe slogan: ‘waarom wachten tot morgen als het ook vandaag kan?’ Nu maar hopen dat ik nooit meer zo’n ‘had ik dat nou maar eerder gedaan’ momentje mee maak!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
