Me Time 

Een dag lekker helemaal niks doen, daar heb ik nou al maanden, misschien wel jaren, zin in. De hele dag lang in je bed blijven liggen en alleen maar series kijken. Een boek in één ruk uitlezen. Of de hele dag alleen maar voor de tv hangen. Daar smacht ik écht al heel lang naar. Nou is het niet zo dat ik nooit één dag heb waarop ik helemaal geen plannen heb. In principe zou ik zo’n dag gewoon een keer kunnen doen dus. Maar ik kan het niet. Het zit niet in me. Ik ben altijd maar druk, ook als ik het niet druk heb. Deze week was het dus eens tijd om tijd vrij te maken voor mij. Me time!

Druk pffff!
Steevast krijg je die vraag wanneer je iemand tegenkomt: “Hoe gaat het met je?”. Mijn antwoord is ook altijd standaard het zelfde: “Goed hoor, druk pfffff!” Wanneer ik het nu zo opschrijf lijkt het wel alsof ik er dagelijks over zeur dat ik zo druk ben. Toch doe ik het mezelf aan. Ik werk net als ieder ander gewoon 40 uur in de week. Maar doordat ik allemaal projectjes heb opgezet en die wil uitwerken, voelt het soms of ik weken van 80 uur maak. Misschien is dat ook wel zo trouwens, maar dat doe ik toch echt mezelf aan.

Dé denkbeeldige druppel liep vorige week over. Mijn contract liep af bij het bedrijf waar ik het afgelopen jaar part time heb gewerkt. Ik wist dat ook al een half jaar en ben de afgelopen twee maanden druk geweest in mijn hoofd hoe ik nu verder zou gaan. Ik besloot dat ik fulltime ZZP’er zou worden. Die tijd brak nu aan. De eerste dag dat ik thuis zat brak ik volledig. Het zweet stond in mijn handpalmen en voor de 10.000e keer maakte ik de berekening in mijn hoofd: Ga ik het echt wel redden qua inkomen? ‘Ja Esther, je gaat het echt wel redden!’ Daarbij vertelde ik mezelf over en over dat ik nu eindelijk tijd had voor mezelf! Dingen oppakken die ik echt het allerliefste doe! Dat is toch veel meer waard dan perse een dikke bankrekening? Tijd voor mezelf, hoe doe ik dat eigenlijk?

Monday Blues
Omdat ik de bui natuurlijk al ver van tevoren zag hangen, had ik mezelf voorgenomen deze eerste ZZP-week rustig aan te doen. Alleen het hoognodige werk dat écht gedaan moest worden, kwam aan bod. De rest kon wel even wachten. Dat werk liep niet weg! En dus nam ik mezelf voor om een week lang iedere ochtend een paar uur voor mezelf te nemen. Een boekje lezen, op de bank liggen en tv kijken, een wandelingetje maken… noem het maar op. Alles dat niks te maken had met werken.

Ik had geen idee dat het zo moeilijk kon zijn, tijd vrijmaken voor jezelf. Wat onwennig struinde ik op maandag door het huis. Een schuldgevoel bekroop me meerdere malen: moest ik écht niet even iets doen? Mijn website weer een stukje verder bouwen? Een blog schrijven? Mijn LinkedIn profiel aanpassen? Het was werkelijk zo’n chaos in mijn hoofd dat ik uiteindelijk mijn laptop er maar bij heb gepakt en ben gaan schrijven. Heerlijk schrijven! Zomaar wat gedachtes op papier. Daar werd mijn oververhitte brein wel wat rustiger van.

Iets doen voor een ander
Dinsdag was het helaas niet veel beter. Ook Dinsdag had ik nog steeds een schuldgevoel. ‘MOET-IETS-AAN-WERK-DOEN!’ Opnieuw brak de paniek mij uit. Opnieuw de berekeningen in mijn hoofd, waarna ik wederom concludeerde dat ik gewoon mijn gepieker uit moest zetten en me geen zorgen moest maken.

Het idee kwam bij me op dat ik even bezig moest zijn met iets anders, met anderen in plaats van mezelf. Terwijl ik naar de zakken kleding keek die ik vorige week nog uit mijn kast heb verbannen, kreeg ik het idee dat ik een goed doel kon gaan zoeken om mijn kleding aan te schenken. En korte zoektocht bracht me bij PACKMEE. Zo sloeg ik aan het inpakken en keerde de rust weer weder. Ik deed iets goeds voor anderen. En het idee dat ik zeker wist dat mijn dierbare kleding goed terecht zouden komen gaven me ook een goed gevoel. Het voordeel, ik had niet een moment aan werken gedacht tijdens het inpakken van de doos.

De rust is wedergekeerd
Omdat ik nog aardig wat dagen te slijten had deze week heb ik een tijdschrift en een boek gekocht nadat mijn huisgenootje benadrukte “Jij kunt dat echt niet hè? Een boekje lezen in plaats van werken?” Ze had een punt! Een heel goed punt zelfs. Vroeger kon ik dat namelijk wél. Genieten van uren achter elkaar lezen. Daarom zou ik mezelf verplichten deze week te lezen. Hoewel ook dit wat onwennig voelde, heb ik er enorm van genoten.

Pas na vijf dagen kon ik me op zaterdag ochtend voor het eerst écht ontspannen. Lekker op de bank met mijn boekje had ik voor het eerst rust in mijn hoofd. Oefening baart kunst, zo blijkt maar weer. Ik heb heel wat tijdschriften verslonden, een boek uitgelezen, series gekeken, uren gewandeld, heerlijk gesport en thee gedronken en geluncht met vriendinnen! Inmiddels was ik aan het eind van de week zo relaxed, dat ik nu maar hoop dat ik de work-flow weer op kan pakken komende week, nu ik zo extreem relaxed ben!