Is het pas een week geleden dat ik mijn eerste medaille van dit jaar behaalde? OMG! Nou gister was het al weer tijd voor numero 2! Ik kan je wel verklappen dat je binnen een week echt niet héél veel fitter wordt en dus zag ik na de strijd van vorige week best wel op tegen de City Pier City. Zeker omdat de regen nog met bakken uit de hemel kwam toen de wekker ging en ik de afgelopen dagen een fijne verkoudheid en luchtweg irritatie heb opgebouwd. Kortom, weer een paar top ingrediënten om met frisse moed aan de start van een 10 km race te verschijnen… NOT! Gelukkig had ik een voordeel ten opzichte van vorige week: ik had beduidend minder wijn gedronken dit keer!

In mijn eentje rennen

Tot een week geleden was ik volledig in de veronderstelling dat ik samen met Marijke zou rennen. Samen rennen vind ik namelijk echt zo veel fijner! Je kunt elkaar helpen om net dat tandje extra bij te zetten. Als je het even moeilijk hebt is er altijd iemand die je er doorheen sleept. En als je eigenlijk niet meer wilt, ga je door, want je doet het toch samen. Maar Marijke koos er voor om niet 10 maar 5 kilometer te rennen, wat voor haar absoluut een verstandige keuze was. En dus moest ik in mijn eentje rennen. En dat betekende dus ook mezelf motiveren, zelf doorzetten en zelf proberen dat tandje bij te zetten.

Zoals ik al zei, ben ik een weekje tijd niet heel veel fitter geworden dan vorige week en dus was dat tandje bijzetten echt zo gemakkelijk nog niet. Het was voor mij de eerste keer dat ik de City Pier City liep en ik had dus geen idee wat ik op het parcours kon verwachten. Omdat ik Den Haag ook niet goed ken, was het voor mij een enorme verrassing dat we toch wel hele stukken vals plat naar boven mochten rennen. Het is een mooie stad hoor, voor zover ik kon zien, maar ik dacht dat Nederland toch echt een plat land was?!

Trainen!

Met mijn race van vorige week in mijn achterhoofd, heb ik de kilometers afgeteld. Als ik het vorige week kon, dan moet het nu toch ook lukken?! Misschien niet met een beste tijd, maar die medaille moest er komen. Uiteraard heb ik tijdens het rennen direct allemaal afspraken met mezelf gemaakt: ik moet meer trainen! Geen smoezen meer, want ik heb tenslotte nog 10 runs te gaan na deze. En aangezien het mijn plan is om in oktober de halve marathon te rennen, zal ik uiteindelijk toch meer dan het dubbele van nu af moeten kunnen leggen. Trainen dus!

Na een kilometertje of 4 was ik al aardig buiten adem. Mijn telefoon had ik weggestopt, dus ik had ook echt geen idee hoe hard ik liep. Maar toen ik achter de pacer voor 50 minuten kwam te lopen, was het me wel duidelijk dat ik misschien net iets minder hard moest gaan lopen om niet kotsend over de finish te gaan. Daar is weer hoor… eerst trainen voor ik op dat tempo mee kan komen. Uiteindelijk ging ik met een eindtijd van 59:35 over de eindstreep. Niet slecht met weinig training, maar ik ben ook niet helemaal tevreden. De medaille is in ieder geval wel weer in the pocket! En de afspraken ook! Dus als ik over 2 weken bij de Brettenloop een beetje getraind aan de start verschijn, dan moet het toch lukken om een betere tijd te lopen weer! Op naar medaille 3!