Het leek soms wel alsof ik dagelijks aan de roulette stond sinds ik die baby in mijn buik had. Voor we wisten wat het een jongetje wordt, hebben geloof ik wel 200 mensen een gokje gewaagd op het geslacht in mijn buik. En net als met roulette, hebben al die mensen natuurlijk geen idee waar ze op gokken. Toch is het leuk om een gokje te wagen voor mensen. En gek genoeg was de overgrote meerderheid ervan overtuigd dat het kleine wonder in mijn buik een meisje zou worden. Totaal op niets gebaseerd, of toch wel…?

Snelle zwemmers en langzame zwemmers

Kluun heeft er in zijn boek “Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt” overigens wel een hele interessante theorie over. Volgens hem zit er verschil in snelheid van het X-zaadje en het Y-zaadje. Kluun zegt dat de Y-zaadjes (die bepalen dat het een jongetje wordt) de snellere zwemmers en zijn de X-zaadjes degene die het ’t langst overleven na de (ahum) lozing. Dus als je een meisje wilt, kun je beter geruime tijd voor de eisprong de daad plegen, zodat die X-zaadjes op hun dooie gemak naar boven kunnen zwemmen en hun slag kunnen slaan, als al die uitslovers van Y-zaadjes daarboven al uitgeput afhaken. Máár als je op het randje van die eisprong een poging waagt, maken alleen die snelle zwemmers een serieuze kans. Wat dan weer de kans vergroot op een jongen. En aangezien niemand je natuurlijk vraagt hoe ver voor de eisprong je eigenlijk seks hebt gehad, blijft het een leuk gis spelletje of het een jongetje of een meisje wordt. (Overigens ben ik natuurlijk geen bioloog of arts, dus pin me niet vast op het bovenstaande hè!

Zonder die theorie van Kluun, gaan mensen dus af op hun gevoel. En wanneer je dagelijkse gesprekken voor ongeveer 80% bestaan uit het raden van het geslacht van je ongeboren baby, dan vraag je uiteraard soms ook waarom mensen denken dat het een jongen of een meisje wordt. En die gok wordt gemaakt op basis van een bepaald gevoel. Het gevoel dat mensen bij jou hebben, of ze je een meisjes-mama of een jongens-mama vinden. En hoewel de overgrote meerderheid van de mensen mij een meisjes-mama bleek te vinden, waren er wel degelijk ook mensen die mij een jongens-mama vonden. Het is mij een raadsel… wat maakt je nou een jongens-mama of een meisjes-mama?

Wat maakt je een meisjes-mama of een jongens-mama?

Ik hoef alleen maar naar mezelf te kijken om me te beseffen dat ik geen girly girl ben. Tuurlijk houd ik wel van leuke kleding, draag ik make-up, vind ik sieraden leuk en vind ik het prettig als mijn haar goed zit. Maar als ik mezelf dan vergelijk met die echt instafamous meisjes, dan kom ik niet eens in de buurt van een meisje-meisje. Nou zou ik mezelf ook in de verste verte niet als een manwijf typeren overigens. Dus wat maakt het nou dat mensen mij zien als die moeder met de jurkjes, elastiekjes en speldjes? Misschien toch omdat mijn mode-kant vele malen verder ontwikkeld is dan mijn zwaar onderontwikkelde brandweerauto-kant. Who knows!

Uiteindelijk kom ik niet verder dan dat het een gevoel is dat je bij iemand hebt wat je keuze beïnvloedt. En wellicht ook de voorkeur voor een bepaald geslacht wat de gene die het raad zelf het leukste zou vinden. En of ik nou meer een meisjes-moeder ben of een jongens-moeder… het doet er niet meer toe. Ik wordt namelijk een jongens-moeder. En als ik het goed heb gelezen, mag ik mijn borst natmaken! We gaan het wel zien en ik groei er vast en zeker wel in! Maar tips zijn natuurlijk altijd welkom 😉