Een weekje rust, noemde ik het maar, als mensen vroegen wat mijn challenge voor deze week was. Eigenlijk was het beter te omschrijven als een weekje afkicken. Omdat Lotte, Nadja en ik nu precies 52 challenges hebben gedaan, besloten we een weekje rust te nemen. Even een weekje tot bezinning komen en het afgelopen jaar op ons laten inwerken. Wat had dit jaar met ons gedaan en zijn we veranderd? In welk opzicht dan? En vooral, wat is het toch dat we alle drie zo graag door willen gaan? Die laatste vraag kan ik gemakkelijk beantwoorden. Het is de verslaving van het challengen die ons door laat gaan. Het altijd een stok achter de deur hebben en eindelijk geen uitstelgedrag meer kunnen vertonen. Het is heerlijk! Toch is het misschien nog wel een belangrijkere reden voor mij, dat jullie ook allemaal zo enthousiast zijn. Met zo’n enthousiaste lezersgroep, is het voor ons toch onmogelijk om te stoppen?!

De harde waarheid
Ik kan oprecht zeggen dat mijn challenges hemelsbreed uit elkaar liggen. Een jaar geleden begon ik met een opsomming van wensen die waarschijnlijk iedere vrouw wel op haar wishlist heeft staan. Een paar kilootjes eraf, strakkere billen, een betere conditie en een gezondere eetstijl. Dat zijn vrij concrete doelen die je niet zomaar even in een week behaald. Toch duurde het even voor ik doorhad dat mijn eerste challenges me niet dit gewenste resultaat zouden geven.

Ik begon mijn eerste weken met challenges die vrij rigoureus waren, iedere dag een 15 minuten work out, geen koffie drinken en geen social media en mail op mijn telefoon. Uiteraard zou ik zo’n vrouw willen zijn die de discipline heeft om zichzelf iedere dag strak in het vel te trainen, helemaal géén koffie nodig heeft om haar dag goed door te komen met voldoende energie en ook zou ik wel willen dat ik niet ieder loos moment mijn telefoon pak om er vervolgens als een zombie naar te gaan zitten staren. De harde waarheid is, dat ik die vrouw gewoon simpelweg niet ben. Dat wil niet zeggen dat ik die vrouw niet kan worden, maar ik word haar ook niet door het allemaal één week streng te doen en het daarna weer te laten versloffen. Want helaas, zo gaat dat wel met dat soort challenges.

Per ongeluk aangesnoepte kilootjes
Pas toen we eenmaal onze sportmaand hadden, kreeg ik door dat het verstandiger is om doelen te stellen en daar kleinere challenges aan te koppelen. Zoals mijn doel om een gezondere eetstijl te krijgen. Ik heb zo veel verschillende manieren van eten uitgeprobeerd: De Voedselzandloper, Physical Business, Weight Watchers, Suiker vrij, groene smoothies, gezond eten met Gwyneth. Er is niet een van deze voedingsstijlen die ik nog 100% volhoud. Toch heb ik een heel belangrijk doel behaald met al deze challenges: het vinden van een gezonde stijl van eten waar ik me prettig bij voel en die ik óók nog weet vol te houden. Zo ben ik het afgelopen jaar zelfs die ‘per ongeluk eraan gesnoepte’ kilootjes weer kwijtgeraakt. Die kilootjes weet ik nu ook de baas te blijven terwijl ik me ook heus nog met regelmaat helemaal te buiten ga aan snacks en zoete troep. Sterker nog, ik mag het gewoon een keer per week van mezelf. Ik zou niet zonder kunnen namelijk.

Ook heb ik grenzen opgezocht het afgelopen jaar. Met trots kan ik zeggen, dat de aller grootste overwinning die ik behaald heb, het lopen van de vierdaagse was. Maanden heeft het me gekost, om te trainen voor deze 160 km. Dit vergde een hoop discipline, ieder weekend weer. Terwijl iedereen er op uit trok om leuke dingen te gaan doen, moest ik iedere zaterdag opnieuw de nodige kilometers afleggen. Hoewel ik super trots ben op deze prestatie, zou ik het nooit weer doen. Het was fantastisch om deze tocht een keer gelopen te hebben, maar bij de ene keer ga ik het ook laten. Wat deze tocht me wel opgeleverd heeft, is dat ik net voor oud en nieuw de kriebels kreeg. Het gevoel dat ik een doel moest hebben voor 2014. In 2013 had ik immers één groot doel gehad, dus ook 2014 moest ik iets ‘bereiken’. Een nieuwe uitdaging waarbij ik opnieuw grenzen voor mezelf zou kunnen verleggen. Dat doel is de halve marathon geworden die ik in oktober ga lopen. Een ontzettende challenge waar ik met allemaal kleine challenges naar toe zal moeten gaan werken. Daar gaan jullie dus zeker nog het een en ander over lezen.

Doel voor 2014
Nu ik zo kijk naar de wensenlijst die ik aan het begin van het challengejaar had, kan ik met trots zeggen dat ik ze heb behaald. Niet op de manier die ik verwacht had aan het begin van het jaar, maar wat maakt dat nou eigenlijk uit? Er zijn tenslotte meerdere wegen die naar Rome leiden. En dat maakt het allemaal ook wel weer ontzettend leuk. Je kunt nog zo goed je challenges bedenken en plannen, John Lennon had gewoon hartstikke gelijk “Life is what happens to you while you’re busy making other plans“.

Als ik dan nu kijk naar het meisje dat ik een jaar geleden was: 26, net afgestudeerd, geen idee wat ik wilde en wat ik eigenlijk allemaal kon en geen duidelijk doel voor ogen. Als ik terug denk aan dat meisje zie ik hoeveel ik gegroeid ben afgelopen jaar. Hoewel dit jaar zo ontzettend snel is gegaan, lijkt dat meisje inmiddels een volledige vreemde voor mij te zijn. Om eerlijk te zijn ben ik blij dat ik afscheid van haar heb genomen en dat ik nu met beide benen in mijn eigen leven sta. Ik weet wat ik wil en werk hard om daar te komen. Daarom blijf ik komend jaar nog lekker challengen. Tenslotte is het leven een groot feest, maar je moet toch echt zelf de slingers ophangen! Laat dat jaar maar komen dus!