Ik kan het bijna niet geloven! Dat ik nu voor de derde keer aan mijn eerste challenge ben begonnen. Mijn derde challengejaar is nu officieel van start gegaan en wat heb ik zin in het komende jaar! Komend jaar gaan er voor mij namelijk echt grote veranderingen plaatsvinden. Komend jaar ga ik een 2.0 versie in mezelf vinden die ik ik de afgelopen jaren nog niet bereik heb. Ik denk dat je nu op versie 1.5 zit, want twee jaar challengen heeft natuurlijk echt wel iets met me gedaan. Maar komend jaar ga ik hopelijk nog meer bereiken. Daarom ben ik ook echt heel blij dat ik gewoon weer een jaartje verder ga! En nu is die eerste challenge alweer voorbij! De aftrap ik geweest!

Kleine stappen

Zoals ik vorige week al schreef ziet mijn nieuwe challengejaar er iets anders uit dan de vorige twee. Mijn challenges van dit jaar zijn allemaal kleine stappen die me gaan helpen om mijn twaalf hoofddoelen van dit jaar te bereiken. En wie weet heb ik voor somige doelen wat langer de tijd nodig en red ik het niet eens om 12 doelen af te ronden. Maar wat maakt het uit? Want dit challengen moet geen wedstrijd voor jezelf zijn, maar een overwinning zonder dat je uitgeput de finish haalt.

Mijn eerste challenge van dit jaar is het overwinnen van mijn burn out, om uit dit nare gevoel te kruipen dat mij sinds enkele maanden verstikt. De huilbuien, de paniekaanvallen, de slapeloze nachten, de gehaastheid, het korte lontje… ik wil ze allemaal achter me kunnen laten. En daarom ben ik begonnen met het uitzwaaien van al deze nare dingen. Via mijn psychologe ben ik bekend gemaakt met het fenomeen mindfulness, Sinds twee en een halve week zit ik nu op de donderdagavond, samen met nog zeven anderen, in een mindfulness cursus. Iets wat mij hopelijk zal gaan helpen.

Dezelfde symptomen

Om heel eerlijk te zijn, zag ik er als een berg tegenop. Iedere week op donderdag twee uur lang met een stel onbekenden mediteren en ervaringen delen. Ten eerste zag ik het als iets waar ik óók nog eens tijd voor vrij moest maken. Twee uur van mijn toch al kostbare tijd! En dan ook nog eens met een groep mensen die ik niet kenden. Hoe zouden zij mij nou in hemelsnaam kunnen helpen bij het terugvinden van de ‘leuke versie van mezelf’? Mijn eerste training ging ik dan ook echt met tegenzin tegemoet.

Gelukkig bleek al snel dat het geen cursus was waarbij we in een kringetje zaten en iedereen om beurten zichzelf voor moest stellen: “hallo mijn naam is Esther en ik heb een burn out”. Nee, helemaal niet! De kennismaking verliep heel anders, maar wel moest daarbij uiteraard het doel van iedere deelnemer duidelijk worden. Wat bleek: iedereen die daar zat kwam eigenlijk met het zelfde doel… meer rust aan z’n kop! Toen ik luisterde naar de verhalen van de anderen, voelde ik me eigenlijk juist heel erg begrepen door hen. Ook zij hadden dezelfde ‘symptomen’ als ik en ook zij wilden een einde maken aan de verstikking. Wat een opluchting!

Mediteren kun je leren

Een essentieel onderdeel van de training is te leren mediteren. Zijn in het hier en nu en het afdwalen van je gedachten onderscheppen en daarmee ook het piekeren stoppen. Dat is voor ieder normaal mens al lastig, laat staan als de stressmomenten en de piekkersessies je leven domineren. Daarom kregen wij allemaal een berg huiswerk mee na de cursus: iedere dag mediteren! Daarbij kwamen drie oefeningen kijken. Iedere dag ging daar zo’n uur in zetten! Ja hoor! Nog een duur van mijn kostbare stresstijd!

Dat was natuurlijk niet de benadering die ik nodig had om deze week in te stappen, maar iedere dag een uur vrijmaken om tot jezelf te komen is gewoon echt wel vreselijk lastig. Ik heb mezelf dan ook vaak in de weg gezeten deze week. Maar nu ik twee trainingen verder ben, begin ik te merken dat het mediteren gek genoeg zijn vruchten afwerpt.

De eerste doorbraak

Het even tijd nemen begint heel langzaam een onderdeel van mijn dag te worden. En ookal lukt het me echt niet bij iedere sessie om niet te piekeren, het even stilzitten met mijn ogen dicht geeft me een vreemd soort rust, waardoor ik toch heel even tot mezelf kan komen. Maar de grootste doorbraak die ik heb gemerkt is dat ik gisteren met mijn vriend in het zonnetje zat te lunchen en we tot de conclusie kwamen dat dit weekend een relaxter weekend was voor mij dan vorige week. Ik was vrolijker, relaxter en bovenal voelde ik me gewoon prettig! Zo prettig, dat ik er op aan heb gedrongen om samen een rondje te gaan rennen. Ik had zowaar weer zin in sport gelukkig!

Het was een korte constatering die me deed beseffen dat al deze mindfulness cursus wel eens een grote hulp voor mij gaat zijn. Natuurlijk besefte ik me ook dat niet alles zomaar ineens opgelost kan zijn, maar het begin is er. Volgens mij heb ik met deze cursus de eerste stap gezet met het buiten de deur zetten van mijn burn out. Althans… de vuilniszak staat al bij de deur, ik moet em komende tijd alleen nog even in de vuilnisbak gooien!