Wow! Het is alweer 11 maanden geleden dat ik schreef over mijn ‘nieuwe’ hardloopuitdaging. Inmiddels is er een hoop gebeurd en bijzonder weinig geschreven. Tijd dus voor een eerlijke update hoe het nu met die uitdaging is. Om maar direct lekker niet concreet te zijn: ik heb mijn uitdaging niet, maar toch ook wel volbracht!

Over die keer dat ik niet ging

Ik schreef 11 maanden geleden dat ik de Zandvoort Circuit Run wilde gaan lopen. 5KM want dat was haalbaar en (ik quote:) om mezelf in bescherming te nemen, heb ik voor het eerst in mijn leven eindelijk eens de veilige en verstandige keuze gemaakt. En dat was het ook, want precies 1 week voor die Zandvoort Circuit Run, rende ik 5 km aan één stuk. De maanden in de aanloop naar die run was ik veel ziek geweest en had ik ondanks het slechte weer en de kou echt mijn best gedaan om te trainen. Maar helaas ging het opbouwen van mijn conditie niet zo snel als ik wilde en was die 5 KM dus echt prima. En toch ging ik niet! HUH?

Ja ik weet het, nu komen de smoesjes. Ik was die nacht ervoor ongesteld geworden, Marijke had door privé plannen deze run aan zich voorbij laten gaan en ik had vast een slechte nacht achter de rug, want tja, dat hebben ouders nou eenmaal zo nu en dan en misschien regende het zelfs wel. Als sla je me dood, die laatste twee redenen kan ik niet met zekerheid bevestigen, maar van die ongesteldheid en Marijke wel 😉 Puntje bij paaltje: ik had geen zin om in mijn eentje naar Zandvoort te fietsen, aan de start te gaan staan en na die 5 km weer helemaal (HEUUUULEMAAL) terug te fietsen. En dus ging ik niet. Slecht slecht.

Over die keer dat het wel goed kwam

Inmiddels kropen de weken verder en liep ik steeds minder. Soms zelfs weken helemaal niet. Mijn 2 keer in de week sportschool en 2 keer in de week rennen was veranderd in 1 keer in de week sportschool en rennen als het me uit kwam en ik er zin in had. DAAAAAAG MOTIVATIE! Tot er gelukkig 3 dingen gebeurde die me uit mijn hardloopdip hielpen: Het werd lente, ik vond een structurele hardloopvriendin en ik had een nieuw doel!

Over de lente hoef ik niet te veel uit te weiden, want ik denk dat iedere hardloper wel kan beamen dat het lekkerder is om in het licht, zonder handschoenen en muts te lopen. Lente maakt alles makkelijker! Maar dat ik op dat moment ook een vriendin had die zei: “ik wil wel 2 keer per week met je meelopen” hielp nog meer. Ineens had ik een structureel maatje op dinsdag en donderdag. Zin of geen zin. Weer of geen weer. We gingen! En zo liepen we al heel snel 7 km aan een stuk. Nog niet in een wereldtijd, maar het voelde in ieder geval als progressie! Dus toen ik bij een nieuwe klus begon, bij een bedrijf dat nota bene sporttiming regelt voor heel veel grote hardloop evenementen, was de afspraak om met een aantal collega’s de Damloop by Night te lopen snel gemaakt. 8 kilometer lag binnen mijn kunnen en was ook nog zeker voldoende uitdaging.

Fuck up van de mind

En dus rende ik afgelopen 21 september, samen met 4 collega’s, de 8 kilometer van de Damloop by Night. Die medaille die ik daarna in mijn handen had voelde als goud! Ik kon niet stoppen met vertellen dat dit mijn eerste medaille was na de bevalling. Direct maakte ik weer allemaal plannen voor nieuwe runs. Ik wilde verder en sneller! Kijk, daar was die motivatie weer.

Maar nu komt het moeilijkste stukje… het is weer herfst. Het is nat en koud en mijn hardloopvriendin is geblesseerd! Wat nu? Want ik merk dat mijn structurele hardloopsessies niet meer structureel zijn. En daarom ben ik met iets nieuws bezig. Iets waar ik binnenkort mee ga beginnen en je dan ook graag meer over vertel. Want de harde waarheid blijft dat ik me beter voel als ik sport. Gezonder, fitter, energieker en zelfs mooier. Dus waarom het toch altijd zo’n struggle blijft om het door te zetten als het allemaal niet vanzelf gaat? Het blijft een fuck up van de mind.