Er is niets aan te doen, hoe hard ik het ook probeer. Ik heb het altijd al gehad en ik vrees dat ik er nooit overheen ga komen: cameravrees. Wellicht is cameravrees een te groot woord, maar echt dol op camera’s ben ik niet. Nou ja, om er achter te staan misschien, maar ervoor liever niet. Ik ben geen geboren foto- of filmster. Zodra er een lens mijn richting op draait en ik zie het, springt mijn gezicht in een rare krampachtige lach. Combineer die slechte eigenschap met de gêne die ik heb voor het openbaar foto’s maken van mezelf en een nieuwe challenge is geboren: een week lang selfies maken.

Fobie voor openbare zelffotografie
Een week lang selfies maken, het klinkt misschien als een onzin challenge. Iedereen kan het en wat is er nou eigenlijk moeilijk aan? Voor mij is het wel even andere koek. Al een tijdje staat deze challenge op mijn lijstje met to do’s. Al zeker drie keer heb ik het uitgesteld omdat ik hem eigenlijk niet aandurf. Niet omdat ik bang ben dat ik geen mooie foto’s kan maken van mezelf, maar wel omdat ik in het openbaar foto’s van mezelf zou moeten maken.

De opdracht was duidelijk. Aan het einde van de week zou ik een reeks selfies hebben om aan jullie te kunnen laten zien. Een bewijs dat ik mijn fobie voor openbare zelffotografie overwonnen had. Aan het begin van de week groeide mijn enthousiasme zelfs een klein beetje. Want als je nadenkt over grappige selfies, kun je allerlei plekken bedenken die geschikt zijn. Op het station bijvoorbeeld, of in de spitstrein, in de supermarkt, tijdens het hardlopen of gewoon op straat. Aan denkbeeldige selfies was er afgelopen week in ieder geval geen gebrek!

Een krater van lafheid
Maar tussen bedenken en uitvoeren zit een stap, een grote stap wel te verstaan. Een krater van vergetelheid en lafheid. Om heel eerlijk te zijn vergat ik de eerste dagen selfies te maken. Dan zat ik al lang en breed op de bank en schoot me te binnen dat ik mezelf niet op de gevoelige plaat had gezet. Oeps!

Natuurlijk kwam me die vergetelheid prima uit, want zolang ik vergat om selfies te maken, hoefde ik de confrontatie niet aan te gaan. Tegen het einde van de week moest ik dus toch nog eens goed nadenken op welke plekken ik een paar selfies zou kunnen schieten. Een echte drukke plek waar ik me dagelijks bevind, is de trein. Iedere ochtend en avond reis ik in de spits op en neer van Amsterdam naar Rotterdam. Een plek met meer mensen per vierkante meter zou ik niet vinden deze week en dus werd dat mijn ultieme test.

De ultieme test
Ik zou willen dat ik jullie nu kon vertellen dat ik een enorm stel ballen bezit, maar helaas blijk ik toch echt een pussy. In mijn telefoon staat inmiddels echt wel een reeks aan selfies, maar tot echt overtuigend openbaar fotograferen is het niet gekomen. Wel heb ik in wat openbare plekken aangetikt hoor, maar dan wat stiekemer. Zo heb ik in een pashokje een selfie geschoten, een stiekeme selfie terwijl ik mijn appel opknabbel in de trein, een selfie in het Vondelpark verscholen onder mijn paraplu en eentje op het station van onder genomen zodat niemand het ziet.

Dat is het toch net niet hè? Ik durf het gewoon niet… te veel bezig met wat anderen van me vinden. Belachelijk, maar verander dat maar eens. Als er iets is waar ik wel achtergekomen ben deze week, is het dat ik openbaar selfies maken dan misschien nooit prettig ga vinden, maar gelukkig wel een gezonde dosis zelfspot bezit. En daarom heb ik een mooie selectie aan natgeregende, verkleed en ochtend selfies boven mijn blog gezet. Een schrale troost voor een wat laffe challenge.