Het was altijd wel gemakkelijk vroeger om dingen te roepen als ‘dat doe ik wel als ik later groot ben’ of dat komt nog wel als ik later groot ben’. Afgelopen week hoorde ik het gesprek aan van twee collega’s en hoorde precies zo’n zelfde uitspraak. ‘Een huis kopen, dat doe ik wel als ik later groot ben’. En opeens besefte ik me iets schokkends… Dat moment waar je als peuter, kleuter, tiener, puber én student altijd over suggereert en fantaseert is daar… Ik ben nu later groot!

Kijk eens waar ik nu ben aanbeland

Voor iedereen die dat nog niet is, kan ik iets geruststellends zeggen: het gebeurt helemaal vanzelf. Je studeert af, ontmoet een leuke kerel, vind een leuke baan, koopt een huis en neemt een hond. En dan is het er ineens. Het volwassen leven. Dingen als ‘wat moet ik doen met mijn vrijdagavond’ zijn ineens minder belangrijk dan ‘naar welke verjaardag moeten we op zondagmiddag’. En ongelimiteerd bier drinken met vrienden verandert in gezellige, maar vroege wijnavondjes (want dan heb ik morgen ook nog iets aan mijn dag). De onderwerpen die op iedere sociale gelegenheid de boventoon voeren zijn bruiloften en kinderen… en als je nu denkt ‘getverderrie! Daar heb ik echt geen zin in’, dan kan ik je opnieuw geruststellen… dat dacht ik ooit ook. En kijk eens waar ik nu ben aanbeland?!

Ik moet je eerlijk zeggen, het is zo gek nog niet hoor, dat volwassen leven. Maar toch zijn er een paar dingetjes die tegenvallen nu ik later groot ben. Vroeger had ik het beeld dat ik bergen met geld zou gaan verdienen. Want niet is kan nog komen natuurlijk, maar voorlopig zijn die gouden heuvels nog ver weg helaas. Uiteraard heb ik meer te besteden dan toen ik nog studeerde, maar de vaste lasten zijn er helaas ook niet minder op geworden. Had ik dat geweten vroeger… had ik dan wat zuiniger met mijn geld gedaan?

Het leven houdt op na je 30e

Ook vond ik 30 oud… Heel oud! Een leeftijd waarop je toch minimaal al moeder moet zijn. Dan zou je tenminste nog iets hebben om voor te leven, want na je dertigste houdt het leven immers op! Nou heb ik nog een maandje of vijf om te genieten van het leven, want daarna begint het dertigersdilemma voor mij. Ik kan je een ding beloven: moeder worden voor mijn 30e zit er niet meer in! En of het voor mijn 31e gaat lukken, dat weet ik ook zo net nog niet. Ik heb immers nog veel te veel leuke plannen. En oud voel ik me nog lang niet. De poepluiers mogen van mij nog best wel even wachten hoor

Nou ja, soms wel. Wanneer ik niet weet welke DJ nu hip is, welke kroegen the place to be zijn op dit moment en als ik weer een hitje niet mee kan zingen. Wanneer ik het heb over televisieseries als Fort Alpha en mijn collega’s me met een stom gezicht zitten aan te kijken omdat ze geen flauw benul hebben waar ik het over heb. Of wanneer ik een CV van een potentiële nieuwe collega voor me heb en zie dat er een hele generatie va werkende mensen bestaat die geboren zijn ná 1990!! Dan voel ik me oud ja… En soms (heel soms) zou ik dan willen dat ik weer jonger was. Maar gelukkig duurt dat nooit lang.

Nu ik later groot ben

Als ik me dan besef hoeveel ik al heb gedaan in de afgelopen dertig jaar en hoeveel jaren er nog voor me liggen om nog vele mooiere dingen te gaan doen. Of als ik terugdenk aan al die jaren wonen in studentenhuizen, leven met de dag (en wat je studnetenbudgetje toelaat) en je totaal niet druk maken om de toekomst. Dan ben ik blij dat ik in deze nieuwe fase van mijn leven ben beland. Een fase waarin de ene helft van mijn vrienden is begonnen met het voortplanten van zichzelf en de andere helft (zoals het heurt) in het huwelijksbootje stapt voordat zij aan de kinderen gaan. Ik raak niet in paniek van deze nieuwe fase, het stelt me juist gerust. Mijn leven lijkt nu ik later groot ben in geen enkel opzicht op het leven wat ik me vroeger had voorgesteld… En dat is maar goed ook, Want een beetje verrassing houdt het leven wel zo spannend toch?!