Het moment waarvan ik dacht dat het nooit zou komen, is eindelijk daar! Ik ben weer begonnen met hardlopen. Halleluja!! Nou ja… hardlopen! Het lopen dat ik momenteel doe, lijkt in de verste verte niet op het hardlopen dat ik deed voor de zwangerschap. Waar ik ruim een jaar geleden nog leuke trainingsrondjes deed van ruim 10 km, heb ik nu de app ‘Hardlopen met Evy’ van Evy Gruyaert weer uit het stof getrokken. Vorige week liep ik lesje 1 van 0 tot 5 km. Wat voelde ik me een amateur… maar tegelijk ging ik me toch een partij stuk!!

Veters strikken en gaan!

Meer dan een jaar heb ik uitgekeken naar dat ene moment: weer mogen hardlopen. Het was ontzettend moeilijk om te luisteren naar het advies van mijn fysio. Door mijn verzwakte bekkenbodemspier mocht ik na de bevalling nog even niet rennen. Zelf had ik rekening gehouden met 3 maanden wachten met hardlopen na de geboorte van Matthias. Het viel dus flink tegen dat ik NOG een maand langer moest wachten. De grens lag op het moment dat ik mijn bekkenbodemspier 10 x 10 keer met kracht kon aanspannen achter elkaar. Nadat me dat drie dagen na elkaar lukte vond ik het een mooi moment om mijn veters weer eens strak te strikken en een rondje te gaan rennen.

Nou had ik uiteraard geen mega hoge verwachtingen van mijn conditie. Na ruim een jaar niet rennen en ook nog eens al die extra kilo’s op mijn lijf geplakt, ging ik er niet vanuit dat ik op dezelfde manier zou weg dribbelen van huis als de laatste keer dat ik met hardloopschoenen van huis ging. En ook die lieve Marijke probeerde mij heel voorzichtig voor te bereiden op mijn eerste rondje joggen. Met al deze wijsheid in pacht vertrok ik toch vol goede moed. App aan, de Toppers lekker lallend via Spotify… Wat kon er mis gaan?

Betonnen blokken aan mijn benen

Nou poeh zeg! Het loopschema van lesje 1 van Evy duurt 20 minuten. Steeds even rennen en daarna net zo lang wandelen. Uiteindelijk ren je 2 x 1 minuut en 4 x 2 minuten aan een stuk. Easy peasy dacht ik nog. Maar goed… er is niets mis met rustig aan beginnen. Als ik had geweten wat mijn huidige toestand is, dan had ik niet zo arrogant gedacht dat ik dit klusje wel weer even zou klaren. Na die eerste minuut rennen, was ik blij dat ik even een minuutje hijgend mocht wandelen. Daarna was het tijd voor 2 minuten rennen. Je kunt je voorstellen hoe blij ik was toen dat blokje voorbij was! Maar niet alleen mijn conditie was ver te zoeken, ook mijn soepele hardlooppas was compleet kwijt. Het voelde alsof ik een stel betonblokken aan mijn benen geknoopt had. Zo zwaar was het om mijn benen met tempo van de grond te krijgen. Toen ik na 20 minuten compleet bezweet en met een pijnlijke milt thuis kwam voelde ik me toch wel een beetje verdrietig… wat zou dit ooit nog goed komen. Gelukkig kan ik me die aller eerste les zo’n 10 jaar geleden nog goed herinneren. Toen had ik ooit nooit gedacht de Dam tot Dam loop te rennen.

Inmiddels heb ik 4 lessen afgerond. En toen gebeurde het onvermijdelijke… Matthias kwam in zijn eerste week op de opvang met een verkoudheidje thuis. Dat verkoudheidje heeft zich in mijn lijf nog net even lekkerder genesteld dan bij mijn kleine man. Mijn neus loopt over, mijn ogen tranen wat af en mijn keel kriebelt er vrolijk op los. Het hardlopen met Evy moet dus al een weekje wachten, want het snot en het hoesten maken het even onmogelijk. En dat terwijl er echt al een heeeeeel klein beetje verbetering zat in mijn prestaties. C’ est la vie! Nu eerst maar even uitzieken en dan daarna weer vol goede moed verder met les 5! Dam tot Dam loop… here I Come 😉