Project Overgewicht: Nieuw Plan 

Het klinkt heel gek om nog steeds over ‘mijn overgewicht’ te praten, want van overgewicht is eigenlijk al weken geen spraken meer. Mijn BMI is zelfs hartstikke keurig! Maar goed, mijn tour naar een gezondere ik begon in januari natuurlijk wel met overgewicht. En dus heb ik het nog steeds over ‘mijn overgewicht’, of ook wel ‘project overgewicht’. Want helemaal klaar ben ik nog niet. Maar kort samengevat kan ik dus eigenlijk wel zeggen dan dat het echt heel erg goed gaat met dat project. Ik ben zo’n 6 kilo kwijt en daarvan is maar liefst 5,5 kilo vet! Dat is wel echt top! Want dat betekent dat mijn kleding allemaal net iets losser is gaan zitten, mijn riem een gaatje strakker mag en dat ook mijn trouwjurk een steekje extra nodig heeft om mooi te zitten op mijn grote dag. Je zou kunnen denken ‘goed bezig! Mission complete!’. Maar gek genoeg lukt het me maar niet om dat te denken en dat is waarom het tijd is voor een nieuw plan.

Obsessie

Sinds ik weer bezig ben met fit worden, is er iets geks gebeurd in mijn hoofd. Nog geen vier maanden geleden zat ik namelijk best lekker in mijn vel. Tuurlijk had ik over het geheel wel een randje vet te veel, maar door weer gewoon te gaan eten en sporten, zou ik zo weer terug zijn waar ik vorig jaar was. Niets aan het handje. Ik begon lekker, liet me helpen door mijn coach in de sportschool en stond ook met haar wekelijks op de weegschaal. Dat was fantastisch, want iedere week opnieuw was er weer wat gewicht vanaf en dat gaf me een boost om door te gaan. Tot het moment kwam dat mijn gewicht bleef steken op het gewicht waar het nu al een maand stil staat. Wekelijks stond ik op die weegschaal en hoe hard ik ook mijn best had gedaan om te sporten, extra veel te wandelen met de hond en mega gezond te eten, lieten de cijfers mij in de steek. Dat gewicht wilde maar niet zakken. Langzaamaan daalde mijn vetpercentage wel, maar dat gewicht… dat bleef hangen. Tot mijn grote frustratie.

En hoewel ik hardop bleef zeggen dat het helemaal niet om gewicht gaat en dat het dalen van dat vetpercentage veel belangrijker is, frustreerde ‘t me met de dag meer dat ik maar niet onder die 71 kilo uit kon komen. En ineens stond ik heel anders te kijken naar mezelf in de spiegel. Want mijn lovehandles stoorde me mateloos, mijn benen en billen mochten wel een stuk slanker en die buik… was daar nou weer wat meer vet op komen te zitten? Het resultaat: ik ging nog beter opletten wat ik at, ging nog meer mijn best doen in de sportschool en ging me nog meer focussen op dat gewicht. En daarmee werd die frustratie dus NOG groter. Je zult het niet geloven, maar dit alles gebeurde in slechts drie weken tijd. In die korte periode wist ik mijn gewicht en mijn lichaam voor mezelf een obsessie te maken. EN DAT IS NATUURLIJK HEEL DOM!

Kritischer in plaats van trotser

Ja echt heel dom! Want als ik het geheel nog even in perspectief plaats, ben ik dus 6 kilo lichter, maar tegelijk ook kritischer op mezelf dan ooit. Dat is gek, want eigenlijk zou ik trotser op mezelf moeten zijn dan ooit. Zien wat ik bereikt heb en niet focussen op wat eventueel nog beter zou kunnen. En ik ben heel blij dat ik vorige week zelf tot deze conclusie kwam. En dus was het tijd voor een change of plans. Weg met de obsessie. En er was maar een manier waarop ik dat kon doen en dat was de focus van mij gewicht afhalen. Met mijn coach heb ik nu afgesproken dat ik een maand lang niet bij haar langs ga en niet ga wegen. Thuis mag ik ook niet vaker dan 1 keer in de week op de weegschaal en met eten moet ik gewoon weer normaal gaan doen. Gezond, maar wel normaal gezond. Natuurlijk blijf ik ook gewoon sporten, want dat hoort wel bij mijn gezonde levensstijl. En de hond, tja die moet ook gewoon nog steeds wandelen natuurlijk.

Het zou dan natuurlijk zomaar kunnen zijn dat er over een maand wél iets veranderd is in mijn gewicht. En misschien is er wel helemaal niets vanaf. Maar wat er dan ook is gebeurd, het mag geen hol uitmaken! Ik zal dan namelijk straks namelijk nog steeds 6 kilo lichter stralen in mijn trouwjurk. En als ik mezelf terug zie op foto’s over een jaar of 10, zal ik denken dat de jongere ik (de ik van nu) gek was dat ze niet zag dat ze gewoon slank was! En dus ga ik me proberen te richten op de mooie dingen aan mijn lijf. Kijken of het me lukt om vanuit de 10 jaar oudere ik naar mezelf te kijken. De obsessie buiten de deur houden en de trots proberen binnen te laten. Want al die onzekerheid maakt niemand gelukkiger, het maakt mij niet gezelliger en laten we eerlijk zijn… het is toch ook GVD helemaal nergens voor nodig!