Al een tijdje ben ik nu aan het trainen voor de halve marathon van Amsterdam. Ik moet het wel blijven herhalen voor mezelf, want anders geloof ik het zelf niet eens. Ik, die een half jaar geleden nog 101 smoezen verzon om maar niet te hoeven hardlopen, heb het in mijn bol gehaald om een halve marathon te gaan rennen. De streber die ik ben, wil ik dan ook niet alleen deze tocht uitlopen… nee, het liefst wil ik dit kunstje ook nog binnen twee uur klaren. Call me crazy! Dat heb ik zelf in ieder geval wel veel gedaan in het begin.

Handdoek in de ring
Maar goed, nu een paar maanden verder, begin ik aardig in het ritme te komen van het trainen en gaat het me steeds beter af. Het lijkt er zelfs op, dat als ik in deze stijgende lijn blijf groeien, ik het nog ga halen ook. I know! Zo leer ik dat streberige natuurlijk nooit af! Al moet ik eerlijk bekennen dat ik in de eerste trainingsweken toch vaak de handdoek in de ring wilde gooien. Het ging me allemaal niet snel genoeg en toen werd ik ook nog eens goed ziek, waardoor ik ruim twee weken niet kon rennen. Dan loop je voor je gevoel direct achter op schema. En vooral die eerste keer weer naar buiten stappen… dood eng is dat! Toch lijkt het nu, sinds een weekje of twee het rennen soepeler te gaan dan ooit te voren. Het is natuurlijk moeilijk te zeggen waar dit door komt, maar ik denk dat het een samenwerking is van verschillende factoren.

Het is natuurlijk al een tijdje prachtig weer. De hooikoorts slaat mij nog even over, dus ik kan lekker rennen in de zon zonder snotneus, kortademigheid en jeukende ogen. Rennen in dat lekkere weer is natuurlijk veel fijner dan banjeren door de regen. Ook ben ik ontzettend gemotiveerd voor mijn eerste wedstrijd op 7 juni. De eerste keer dat ik 10 km ga rennen tijdens een wedstrijd en mijn streven is eigenlijk om die binnen het uur te doen. (Ja daar ga ik weer met mijn persoonlijke doelen). Daarbij heb ik gisteren ook nog een begeerde ticket voor de Dam tot Dam loop in de wacht gesleept! Toch denk ik dat de aller belangrijkste reden is, dat de verslaving is toegeslagen.

Ik ben verslaafd
Er zijn uiteraard ergere dingen om verslaafd aan te zijn dan hardlopen. Drank, roken, drugs, geef mijn dan toch maar dat rondje rennen. Dat is wel zo gezond. Het gevoel is echter moeilijk te omschrijven. De tegenzin die ik in het begin had voor iedere training, is in ieder geval helemaal weg. Ik kijk letterlijk uit naar de dagen dat ik weer ‘mag’ rennen. Na iedere training ben ik teleurgesteld dat het alweer afgelopen is en verlang ik oprecht naar mijn volgende training. Rustdagen vind ik verschrikkelijk! Ik praat veel over hardlopen (waarschijnlijk tot vermoeiends toe voor die en degene) en ook in mijn hoofd ben ik er constant mee bezig. Ik probeer nú al te bedenken hoe ik tijdens mijn vakantie en weekend weg toch mijn trainingsuren kan maken. Mijn dagen en voeding worden aangepast op mijn trainingen en ik ben constant bezig met het overtreffen van mijn eigen prestaties. Iedere dag spookt het door mijn hoofd: nog méér hardlopen! Het is obsessief! Het kan niet anders, ik ben verslaafd!

Om mij heen hoor ik steeds meer hardlopers over hun obsessie voor het rennen. Ik ben gelukkig dus niet de enige controlfreak in hardloopschoenen, maar het maakte me toch wel erg nieuwsgierig hoe dat nou zit, zo’n hardloopverslaving. Na wat speuren kwam ik er achter dat het dus echt kan. Je kunt écht verslaafd raken aan het hardlopen. Wanneer je op regelmatige basis rent gaan je hersenen endorfine aanmaken. Dat is een neurotransmitter die ook het wel het gelukshormoon wordt genoemd. Weet je nog? Dat stofje dat ook vrij komt bij het eten van chocolade. Onze hersenen maken het stofje aan en het heeft min of meer dezelfde effecten als heroïne en morfine. Endorfine geeft een gevoel van euforie en je pijntolerantie wordt groter. Ook kan endorfine angsten en prikkelbaarheid verminderen. Klinkt best heftig toch?

Runners’ High
Deze euforische staat waar je in kunt belanden tijdens het hardlopen wordt runner’s high genoemd. Als ik de verhalen op verschillende fora mag geloven voelt runner’s high als een daadwerkelijk high gevoel. Alsof je boven het asfalt zweeft, minder moe bent en je pijngrens wordt verlegd.  Toch krijg je die runner’s high niet zomaar. Het is niet zo dat je na een beetje inspanning meteen endorfine gaat aanmaken. Daarvoor moet je regelmatig en vooral ook explosief trainen. Wanneer je met regelmaat minstens een uur hardloopt wordt de endorfine pas aangemaakt. Bij de een gebeurt dit echter wat sneller dan de ander. Maar wanneer het zo ver is, kun je dus daadwerkelijk spreken van een verslaving. Wanneer je stopt kan je lichaam zelfs reageren met afkickverschijnselen.

Dat laatste stukje vind ik dan weer wat eng klinken. Vooralsnog heb ik in ieder geval geen last van die afkickverschijnselen. Laat ik mijn verslaving maar gebruiken om mezelf lekker te blijven trainen. Ik word er gelukkig van en het is gezond, dus waarom zou ik nog afkicken? De vraag is of jij net zo’n zin hebt als ik om te rennen? Een ding is duidelijk, de aanhouder wint. De verslaving komt vanzelf en met deze verslaving is absoluut niets mis!