Mijn blog van vrijdag ontving best wel wat likes. Wat ik me dan afvraag is, of jullie me voor gek verklaarde of het juist heel tof vonden. Rennen op vakantie… Het is dus iets wat totaal nieuw voor me is en na afgelopen week voor mij eigenlijk nog steeds niet thuis hoort in het rijtje van ‘chill om te doen op vakantie’. Vakantie was voor mij tot nu toe altijd vooral tot rust komen met veel boeken, eten, zon, zee, strand, drankjes, trips, gezelligheid, enzovoorts. Rennen behoort tot sporten en daar was tot nu toe geen plek voor binnen mijn vakanties.

Voornemens in overvloed
Toen ik de ticket boekte voor deze vakantie naar Portugal, wist ik direct al dat ik er voor het eerst van mijn leven niet onderuit zou komen… twee weken voor de lang aangekondigde We Own The Night run kon ik absoluut niet een week lang op mijn luie billen zitten. Er moest en zou gesport worden. In mijn blog van afgelopen vrijdag wond ik er al geen doekjes om, echt gemakkelijk ging dat niet. Voornemens zijn er namelijk altijd in overvloed, maar de uitvoering blijkt toch vaak vele malen moeilijker.

Vreemd eigenlijk, omdat ik rennen inmiddels echt als een onderdeel van mijn wekelijkse bezigheden beschouw. Het liefst zelfs, zo lang en zo vaak mogelijk (althans, binnen mijn vermogen dan). Hoeveel ik er van houd in mijn dagelijks leven, zo erg zag ik er de afgelopen week tegenop. Misschien omdat ik op vakantie normaal gesproken niets hoef en alles mag van mezelf, hoort hardlopen niet thuis in dat rijtje van uitslapen en ongezond eten. Maar voor alles is er een eerste keer natuurlijk.

Berg op en berg af
Toen ik een jaar geleden met een vriendin naar de zelfde plek ging in Portugal, verklaarde ik haar nog voor gek dat zij in een week tijd twee keer ging rennen. Het was toen toch best wel warm en ze rende ook nog eens een barre tocht de berg op. Een bikkel vond ik haar. Maar nu zou ik het zelfde gaan doen. Minimaal twee keer die berg oprennen in een week tijd, in de warmte. Natuurlijk een fantastische training, maar ik ben toch ook altijd bang dat ik dat soort dingen niet kan en door de mand val (like anyone cares!). Kortom, het is gemakkelijker om het niet te doen dan het wel te doen.

Ondanks mijn gejammer, gemekker en gemauw, ben ik maar liefst al twee keer erop uit getrokken in mijn hardloop kloffie. De eerste keer met wel een extreme vorm van uitstel gedrag, maar de tweede keer met eigenlijk wel redelijk wat zin om te gaan. Die eerste keer de berg op ging namelijk helemaal niet zo slecht. Dat kwam dan misschien ook wel omdat de heenweg eigenlijk voornamelijk naar beneden liep. En misschien ook wel omdat de Portugezen hier totaal verrast zijn dat er een dame in kort broekje de berg op rent. Dat wordt dan ook aangemoedigd met luid gejoel! Dat ging natuurlijk zo lekker dat ik na vijf kilometer er achter kwam dat ik die zelfde weg ook nog terug moest… berg op!

Oppermachtig
Je zult begrijpen dat die terugweg iets minder soepel verliep dan de heenweg, maar voor een bergtraining heb ik absoluut geen slechte tien kilometer gerend! (1 uur en 7 minuten). Hoe zwaar die laatste 37 minuten ook waren, na afloop voelde ik me oppermachtig. Niet alleen had ik een training van 10 km afgelegd, ook had ik mijn eigen grenzen verlegd tijdens deze berg opwaartse (uber zware) ren sessie. Daar was het weer hoor, het gevoel van ‘ik wil weer rennen‘. Een handige start voor die tweede training natuurlijk!

Inmiddels heb ik twee keer gerend. Maar nu deze blog online staat, heb ik mijn hardloop schoenen al weer onder mijn voeten gebonden om nog een laatste keer gebruik te kunnen maken van de bergen in Portugal. Ik hoop maar dat deze trainingen me helpen om straks in Nederland weer wat harder te kunnen gaan. Dan heb ik in ieder geval het gevoel dat ik deze drie keer rennen en kapot gaan op vakantie niet zonder reden heb gedaan. Want uiteindelijk draait het toch maar om één ding: die eindstreep halen op 7 juni met een mooie tijd!