Vrijdag schreef ik mijn blog over mijn ongeluk van tien jaar geleden. Het schrijven en publiceren ervan was mij al heftig, maar ik had nooit verwacht dat jullie er zo massaal op zouden reageren. Via Whatsapp, Facebook en zelfs per telefoon werd ik overladen met lieve berichten van mensen die mijn blog hadden gelezen. Een klein beetje schrok ik er wel van. Ik had echt niet verwacht dat het zo veel teweeg zou brengen. Aan de andere kant voelde ik me ontzettend verwend met al die lieve berichten. En dat is precies dat stukje steun dat ik nodig had voor deze challenge.

Zo iets simpels en toch zo iets moeilijks

Want zoals ik schreef ben ik begonnen met een nieuw stukje revalidatie. Al een tijdje hik ik er tegenaan, maar nu heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Ik ben begonnen met het rehabilitatie proces van mijn schouder. Voor veel van jullie zal het moeilijk te begrijpen zijn, dat zo iets simpels als het starten van een fysiotherapie behandeling, zo moeilijk kan zijn voor mij. Dat het zo moeilijk is, komt doordat mijn verhaal, dat ik vrijdag met jullie deelde, al tien jaar lang heel diep weggestopt zit. Heel soms komt er een klein stukje naar buiten en vertel ik er het een en ander over, maar de emoties en heftige verhalen blijven altijd diep weggestopt. Het feit dat ik nu zo intensief bezig ga met mijn schouder, betekent dat die diepe put met herinneringen opengetrokken zal worden en dat er steeds vlagen van herinneringen naar boven zullen komen.

Waarom nu?

Bij de intake vorige week, vroeg de fysio mij waarom ik nu begon aan therapie, als ik in principe gewoon kon leven op deze manier en ik het zo moeilijk vond om te beginnen met de therapie. De afgelopen tien jaar heb ik me er immers ook perfect mee gered.

Al tien jaar lang moet ik zeggen dat ik gehandicapt ben. Het is niet direct zichtbaar en dus moet ik altijd weer uitleggen dat mijn schouder niet alles kan. Ik kan nooit volledig mee doen aan klasjes in de sportschool, opdrukken na de hardlooples moet ik altijd overslaan en zelfs met skiën, paardrijden en hockeyen merk ik belemmeringen. Het is echt niet zo dat mensen het niet begrijpen, maar ik ben zo moe van al tien jaar lang dat meisje met die schouderbeperking te zijn.

Beperkingen zijn geen belemmeringen

Ik ben volgens mij niet het meisje dat beperkingen echt als een belemmering ziet. Ik ben juist het meisje dat kansen ziet, uitdagingen aangaat en niet los laat als ik mijn tanden ergens inzet. Voor mij is zeggen dat ik iets niet kan, zo ongeveer het ergste dat er is. Mijn ouders zeiden het vroeger al, kan ik niet bestaat niet voor mij. Want geloof me, ik heb jaren geprobeerd mee te doen met opdrukken, zware dozen sjouwen boven mijn hoofd en zelfs krabben op mijn rug (om maar wat stomme dingen te noemen). Ik heb het allemaal geprobeerd. En na al die jaren is het een kwestie van acceptatie geworden: ik kan het niet. Auw!

Nu heb ik de kans om dat ‘kan ik niet’, om te zetten naar, ‘kan ik weer’! En die kans laat ik me niet ontnemen. Dus zelfs nu, na pas tien jaar, wil ik graag een kans aangrijpen als het kan. Mijn fysio gelooft dat mijn schouder straks weer grotendeels alles kan. Als zij het gelooft, dan geloof ik dat ook. Hoe dan ook, ik vind het de moeite waard om het te proberen. En dat is de reden dat ik nu begonnen ben met revalidatie deel 2. Dat ik na 10 jaar dat doosje met herinneringen heb opengezet. Dat ik afgelopen week met regelmaat ’s nachts zwetend rechtovereind zat in mijn bed, omdat ik droomde dat er in een rotgang een vrachtwagen op me af kwam rijden.

Ik wist dat dit alles zou gaan gebeuren, en daarom is deze challenge zo’n ontzettend grote voor mij. Zoiets simpels als naar de fysio gaan, is ineens een mega challenge. Nu ik de eerste stap heb gezet, ben ik alleen maar erg trots op mezelf! Aan de rest zal ik komende tijd moeten blijven werken, maar ik ga mijn challenge laten slagen, daar is een twijfel over mogelijk.