Run Forrest Run 

Hardlopen, het is een van mijn favoriete sporten. Lekker buiten lopen, wind door je haren, verstand op nul en gaan met die banaan. Ik loop inmiddels zo’n drie jaar hard en ik heb het helemaal ontdekt. Toch zijn er momenten dat ik mezelf wekenlang niet in mijn strakke broekje hijs. Vaak zijn het de excuses: te koud, te warm, sneeuw, regen, spierpijn, eigenlijk is er altijd wel een excuus om niet te lopen. Al snel vergeet je dan hoe lekker het eigenlijk is om te rennen. Omdat ik dat afgelopen tijd ook wel een beetje vergeten was, stond deze tweede week van de sportmaand in het teken van hardlopen. Verder lopen dan ik ooit had gedaan in een week. Oftewel, meer dan 20 km rennen in een week.

Gaan met die banaan
Uiteraard begon mijn challengeweek ook dit keer weer met een excuus: spierpijn! Op maandag was ik nog zo stijf van de vorige sportweek, dat ik mijn hardlopen uitstelde. Op dinsdag kon ik er echt niet meer onderuit. Als ik dinsdag niet zou gaan rennen, zou die 20 km nooit meer lukken. Dus zocht ik mijn broekje weer op, trok ik mijn veters weer strak en stapte ik de voordeur uit met een lekker muziekje in mijn oren. Oftwel: gaan met die banaan.

Drie rondjes Vondelpark had ik voor mezelf in gedachten. Precies 10 km, hetgeen echt een opgave was omdat ik de afgelopen tijd niet verder kwam dan één rondje Vondelpark. Pure luiheid zal ik het maar noemen. Met mijn doel voor ogen heb ik het maar mooi gered dit keer. Het was geen recordtijd, maar hé, ik heb wel 10 km gerend sinds lange tijd. En het was heerlijk. Om eerlijk te zijn kon ik niet wachten tot ik mijn tweede 10 km van deze week kon doen. Tegelijkertijd vroeg ik me ook sterk af waar dat gelukzalige gevoel tijdens het rennen toch vandaan komt. Maar vooral hoe het toch kan dat ik nooit zin heb om te rennen, tot ik weer ren en niet kan wachten tot ik wéér mag. En dus was het opnieuw tijd voor een bekende google-sessie.

Gelukshormoon
Het schijnt zo te zijn dat je tijdens het hardlopen endorfine aanmaakt. Dat is een neurotransmitter die ook wel ‘gelukshormoon’ wordt genoemd. Deze stof wordt door ons zelf aangemaakt in de hersenen en het heeft ongeveer dezelfde effecten als Heroïne en Morfine (ik quote google hier hè). Je krijgt er een soort van opleving van en ook verlegt het je pijngrens. Schijnbaar heb ik ook mijn pijngrens verlegd deze week. Woensdagochtend stond ik namelijk op met een zeer pijnlijke heup. Ik train al een tijdje voor de Nijmeegse Vierdaagse, en een bezoekje aan mijn huisarts leerde me dat mijn pees allerminst blij is met de afstanden die ik heb afgelegd afgelopen tijd. Conclusie: ik mag nog wel wandelen met mate, maar hardlopen is uit den boze tot na de Vierdaagse.

Bye Bye Challenge
Daar ging mijn challenge! Na een dag rennen uitgeschakeld voor een hele maand. Enorm balen natuurlijk. Maar ik nam het doktersadvies toch maar voor lief, aangezien ik niet van plan ben op te geven voor de vierdaagse. Als een klein kind heb ik afgelopen week nog wel een paar keer eigenwijs gedacht dat ik best kleine stukjes kon rennen. Ik weet niet of het de endorfine was die mij zo halsstarrig maakte, of dat het kwam doordat ik ‘iets niet mocht’. – Is het niet zo dat alles wat niet mag juist aantrekkelijk is? – Ik maakte mezelf dan ook de hele week wijs dat ik uiteraard sowieso was gaan rennen als het had gemogen. Helaas heeft het verleden uitgewezen dat ik dit zelden heb waargemaakt. Uiteindelijk heb ik me er dus maar bij neergelegd en kijk ik enorm uit naar eind juli. Dan MAG ik eindelijk weer hardlopen. Nu maar hopen dat ik er dan nog steeds zo’n zin in heb.

Komende week ga ik mijn doktersadvies zowaar in acht nemen. Ik ga kleine stukjes wandelen, maar dan wel iedere dag. Komende dagen ga ik van werk naar huis lopen (Weesp – Amsterdam) en de dagen daarna ook wat kilometers afleggen. Uiteraard dit alles met grote voorzichtigheid. Mijn derde sportweek gaat niet verpest worden door blessures!